Ik herinner het me nog goed. Het was rond de jaarwisseling. Samen met drie vrienden klapten we allemaal vrolijk onze Nintendo 3DS open om onze avond te vullen met een gloednieuwe Mario Party. Een lange tijd hadden we ons verheugd op de nieuwe avonturen die ons te wachten stonden en de herinneringen die dit op zou leveren. Wat we echter kregen was pijn. Niet de pijn die we gewend waren elkaar aan te richten door sterren voor andermans neus weg te graaien of munten van elkaar af te troggelen. Nee, dit was een ander soort pijn. Mario Party: The Top 100 was gewoon een ongelofelijk kutspel. Dit deed mij echter niet de hoop of liefde voor de serie verliezen. Een nieuwe console betekent nieuwe kansen en de beelden die Nintendo toonde van Super Mario Party deden mijn masochistisch/ sadistisch hartje sneller kloppen. Nu de strijd is gestreden en de pijn geleden, kom ik je vertellen of ik op dit feestje tot het eind ben gebleven of zo snel mogelijk de rattentaxi heb genomen.

Tot in de late uurtjes