Top 10 albums 2018

Als je mij halverwege het jaar had gevraagd wat mijn favoriete albums van 2018 zijn, zou ik hebben geantwoord door mijn schouders op te halen. Had je diezelfde vraag een week geleden gesteld, dan zou je een gil als reactie krijgen gevolgd door ‘er is te veel keuze!’

Wat in mijn opzicht lauwtjes begon, is uitgegroeid tot een van mijn favoriete muzikale jaren van het afgelopen decennium. Er zitten niet bijzonder veel uitschieters tussen, maar het gemiddelde is enorm hoog! Dat gezegd hebbende, is dit mijn minst eclectische top 10 tot nu toe. (Boze) witte mannen met gitaren voeren de boventoon en de hoeveelheid indrukwekkende Hip-Hop- en elektronische platen lag laag. Laat dat de pret echter niet drukken, want hier zijn tien fantastische albums waar je naar kunt luisteren in plaats van die tergende top 2000.

10. Mac Miller – Swimming

Dit jaar beginnen we met een eerbetoon. Mac Miller heeft in zijn carrière een grote ontwikkeling gemaakt van internet Frat Rapper tot volwaardig artiest, die niet alleen fantastische Hip-Hop produceert, maar deze tevens mengt met een goede dosis Jazz en Soul. Waar Miller op GO:OD AM vooral zijn beheersing van populaire Hip-Hop liet zien en op The Divine Feminine vooral zijn gevoelige, soulvolle kant liet spreken, is Swimming het perfecte huwelijk tussen de twee. De beats zijn soepel met een dromerige sfeer en Miller is openhartig, ingetogen en toont zelfreflectie. De Funk elementen die te vinden zijn op deze plaat verzorgen daarnaast voldoende dansbare momenten. Helaas zullen we nooit weten hoe Mac Miller zich verder had kunnen ontwikkelen als artiest en ons mee zou verrassen, want Miller overleed op 7 september 2018 ten gevolge van een drugsoverdosis. R.I.P. Mac Miller.

9. A.A.L (Against All Logic) – 2012-2017

Heel lullig eigenlijk; dan maak je al sinds 2008 muziek, blijkt een van je populairste werken een verzameling afgedankte stukken muziek te zijn. Begrijp me niet verkeerd Nicolas Jaar is een gerespecteerde naam binnen elektronische muziek, maar ik spreek niet alleen voor mezelf wanneer ik zeg dat 2012-2017, dat Jaar onder pseudoniem Against All Logic uit heeft gebracht, een grotere indruk heeft gemaakt dan zijn laatste volwaardig album Sirens. Het geluid van 2012-2017 is lekker gevarieerd, van House tot Funk, wat natuurlijk te maken heeft met het feit dat dit album vijf jaar aan werk spant. Deze hoge variatie zorgt er tevens voor dit dat een album is dat voor vele verschillende moment geschikt is; van achtergrondmuziek en studeermuziek tot luistermuziek en dansmuziek. Jaar mag wel vaker afdankertjes uit brengen, want stiekem zijn het pareltjes.

8. Twenty One Pilots – Trench

Hoewel vrienden Tyler Joseph en Josh Dun al sinds 2011 samen muziek produceren, is het pas sinds hun wereldhit Stressed Out uit 2015 dat ze groot commercieel succes hebben geboekt. Hoewel ik heb genoten van Blurryface als snelle pophap tussendoor, had het voor mij niet de muzikale creativiteit om op de jaarlijst te eindigen. Mijn verwachtingen van Trench waren dan ook laag, maar die pophap gaat er alsnog in. Mijn gematigde verwachtingen bleken onterecht, want Trench is op ieder vlak een beter album dan zijn voorganger. Hun geluid is volwassener wat in dit geval betekent dat ieder nummer met zorg is afgewerkt, er minder wordt vertrouwd op gimmicks en teksten godzijdank niet meer over zelfbewuste onzekerheden van muziekproductie gaan. Al met al een dynamische mix van Pop, Hip-Hop en Rock, met zelfs ruimte voor een aantal mooie ballads, waarbij de heren van Twenty One Pilots hun geluid door-evolueren zonder hun identiteit te verliezen.

7. Kanye West/ KIDS SEE GHOSTS – ye/ KIDS SEE GHOSTS

Nummer zeven is weggelegd voor een controversiële man met een stuk minder controversiële muziekproductie. Hoewel de man in straat zijn neus ophaalt voor Mister West zijn de critici echter bijna altijd lovend. Yeezy’s beroep lijkt tegenwoordig wilde shit roepen, kleding promoten en ruzie zoeken met andere rappers op Twitter, maar dat kunnen ook symptomen van zijn mid-life crisis zijn. Gelukkig produceert deze Hip-Hop legende in zijn vrije tijd nog muziek, wat zich dit jaar uitte in de uitgaven van drie albums in een span van slechts twee weken. Daytona van Pusha T was de eerste in dit drieluik, waar hij voornamelijk als producer heeft gediend. Op ye en KIDS SEE GHOSTS, een samenwerking met Kid Cudi, is West echter ook als artiest aanwezig. ye geeft ons een kijk in de bipolaire wereld van West door ons te vertellen over hoe hij overweegt zijn vrouw te vermoorden en zijn hand op het fornuis legt om te zien of hij nog pijn voelt. West breekt met wat sociaal geaccepteerd is om te zeggen, terwijl we allemaal te maken hebben met duistere gedachten. Het andere grote thema is liefde, wat Kanye op volledig eigen wijze overbrengt. Deze lijn van liefde wordt voortgezet op KIDS SEE GHOSTS. Kanye als een maniac horen schreeuwen en wapengeluiden maken op Feel the Love is precies waarvan ik niet wist dat ik het nodig had tot ik het hoorde. Beide platen zijn voorzien van een ijzersterke productie wiens eenvoud en creatief gebruik van samples de beste eigenschappen zijn.

a2639679852_10.jpg (1200×1200)

6. Villagers – The Art of Pretending to Swim

Singer/ Songwriter Conor O’Brien staat met zijn band Villagers al jaren garant voor betoverende Indie-Folk met een perfecte dosis elektronische elementen toegevoegd. Die lijn wordt voorgezet op het negen nummers tellende The Art of Pretending to Swim, waar we uitsluitend van hoogtepunten kunnen spreken. Het prachtig gitaarspel van O’Brien wordt ditmaal veelvuldig aangevuld met piano’s en allerlei soorten strijk- en blaasinstrumenten wat zorgt voor een rijk geluid waar iedere keer iets nieuws in te ontdekken is. Gooi hier pakkende melodieën en  subtiele harmonieën bovenop en je hebt te maken met een van de mooiste albums van het jaar.

5. Car Seat Headrest – Twin Fantasy (Face to Face)

Als games een HD-remaster kunnen krijgen en daardoor opnieuw beoordeeld mogen worden, dan moet dat met muziek ook kunnen. Twin Fantasy (Face to Face) kwam oorspronkelijk uit in 2011, toen frontman Will Toledo alle instrumenten zelf opgenomen had via een laptopmicrofoon. Hoewel er voldoende interessante, muzikale ideeën aanwezig waren, was het moeilijk deze te waarderen door de lage kwaliteit van de opname. We mogen ons dan ook gelukkig prijzen dat Car Seat Headrest heeft besloten dit meesterwerkje meer dan dunnetjes over te doen. Met een uur en elf minuten kan dit in eerste instantie een moeilijk album zijn om doorheen te komen (ik spreek uit ervaring, zelfs als Car Seat Headrest fan), zeker door het eentonig karakter. Hoewel de instrumentatie niet bijzonder spannend is, maakt hun gelaagd gebruik dat meer dan goed. Car Seat Headrest weet als geen ander een geluid te produceren dat op eerste indruk een chaos van net-niet-valse tonen lijkt, maar de aanhouder zal erkennen dat er een prachtige gelaagdheid van melodieën en stemmen schuilgaat in al het lawaai. De zeikerige stem van Toledo en nog steeds lo-fi productie moeten je kopje thee zijn, maar de scherpzinnige teksten over menselijk gedrag en depressie maken dat Twin Fantasty (Face to Face) op zijn minst een luisterbeurt van iedere muziekliefhebber verdient.

71vQpL-rO0L._SL1500_.jpg (1500×1500)

4. Parquet Courts – Wide Awake!

Ik ben er graag vroeg bij met nieuwe releases, maar je ontkomt er niet aan dat er altijd albums zullen zijn die je volledig ontgaan. Hoewel Wide Awake! In de lente uitkwam, ging ik er pas in de late herfst voor zitten om de zesde plaat van Parquet Courts te beluisteren en wat ben ik blij dat ik die moeite heb genomen! Zelfs in de korte tijd die me resteerde met Wide Awake!, is het alsnog een van mijn meest beluisterde albums van het jaar geworden. Parquet Courts weet namelijk precies te voldoen in die Indie behoefte die elk jaar terugkeert. De teksten zijn overladen met komisch zelfbewustzijn en luchtig bijtende, sociale kritiek over zaken als klimaatverandering of hoe bijvoorbeeld ons dagelijks leven doordrenkt is met geweld. De gitaren zijn vurig en scherp en er zijn voldoende eigenzinnige synths te horen, maar het zijn vooral de baspartijen die de show proberen te stelen van de geweldige teksten. Op momenten dat ik geen muziek luisterde betrapte ik mezelf erop dat ik constant de basmelodieën die te vinden zijn op Wide Awake! met mijn mond aan het simuleren was. Een aantal favoriete nummers als Violence, Back to Earth en Total Football hebben dan ook een enorm funky of pakkende baslijn als overeenkomst. Laat ik tot slot niet het enerverend pianowerk op Tenderness niet vergeten, want uiteindelijk was dit met afstand mijn meest beluisterd nummer van deze plaat.

shame-songs-of-praise.jpg (1400×1400)

3. Shame – Songs of Praise

Toen ik me bij een concert van Shame bevond, waande ik me aanwezig in een scene uit Trainspotting. Frontman Charlie Steen leidt met zijn gebleekte haren en dik Londens accent dit zooitje ongeregeld om zo een onvergetelijk ongeremd optreden weg te geven. Songs of Praise is een Punk plaat doordrenkt van hormonen en woede. Deze rauwe energie in combinatie met onloochenbaar talent voor het schrijven van teksten, het structuren van nummers en produceren van catchy riffs maakte Songs of Praise een album waar ik het hele jaar door naar terug bleef grijpen.

a2336397456_10.jpg (1200×1200)

2. Idles – Joy as an Act of Resistance

Ja. Ja! JAAAAA! Lekker beuken en meeschreeuwen met Joy as an Act of Resistance was een van mijn favoriete muzikale bezigheden de afgelopen paar maanden. Als ik Idles eerder had ontdekt, dan was hun vorig album Brutalism gemakkelijk op de eindlijst van vorig jaar geëindigd. Gelukkig kan ik dat dit jaar goedmaken door te vertellen over mijn liefde voor deze Post-Punk band. Het is hard, het is vulgair, het is gewelddadig, maar tegelijkertijd ook sociaal betrokken, politiek en vol met liefde. Idles vecht in hun teksten voor de acceptatie van homoseksuelen, omarmt mannelijke kwetsbaarheid en maakt zich tegelijkertijd hard voor de rechten van vluchtelingen. Muzikaal gezien kun je gillende gitaren en een schreeuwende frontman Joe Talbot verwachten. Een opbouwend nummer als Colossus laat echter zien dat dat ze zelfs een genre als Post-Rock beheersen, terwijl June een hartverscheurend nummer over de doodgeboren dochter van Talbot is. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik tot tweemaal toe tot het naadje heb mogen gaan bij een optreden van deze gestoorde knuffelberen dit afgelopen jaar.

1. Polyphia – New Levels, New Devils

Mijn favoriet album van 2018 was een complete verrassing, maar soms kom je op vreemde plekken doordat een albumhoes en titel je zo aanspreken, dat je het moét luisteren. Dat was dit jaar voor mij het geval met New Levels, New Devils van de Amerikaanse band Polyphia. Hoewel ik een groot fan van chaotische muziek ben, komt dit jaar orde als winnaar uit de bus. Ik heb het hier over een duistere vorm van orde, namelijk Math-Rock. Een genre dat ik traditioneel links laat liggen door zijn gebrek aan bezieling en doordat ik het voornamelijk zie als een oefening in technisch gepiel, waarbij het de kunst is om zo veel mogelijk noten uit te persen op je gitaar voordat een nummer zijn einde bereikt. Tot op zekere hoogte is hier ook sprake van op New Levels, New Devils, maar Polyphia doet meer. Zo veel meer.

Je eerste begroeting komt op Nasty in de vorm van verstrooide gitaren die langzamerhand opbouwen, zich lagen en na een minuut een dominante melodie triomfantelijk zijn plaats bovenaan de piramide inneemt. Zodra ook de basgitaar en drums hun intrede doen ontstaat er iets magisch; het is funky, het is vlezig, er zijn Trap-invloeden te horen, het heeft haast iets buitenaards. Deze lijn wordt voortgezet op O.D. met de toevoeging van de meest vunzige baspartij die ik in tijden heb gehoord en eindigt in een heuse Trap-Breakdown. De rest van het album is een wilde rit vol met intens ingewikkelde gitaarsolo’s, vlekkeloos/ creatief ritmisch samenspel en structuren die ik  nooit voor mogelijk achtte. Polyphia heeft me een zeldzame ervaring van ontdekking geboden door hun kwaadaardige Math-Rock capaciteiten in te zetten voor het goede. Op een nummer na, So Strange, is dit een instrumentaal album, wat het voor een Rock album nog verder buiten mijn comfortzone plaatst en misschien ook jouw interesse vermindert. Laat echter geen enkele twijfel je ervan weerhouden dit album een kans te geven. Want voor hetzelfde geld doe je een even grote, onverwachte ontdekking als ik dit jaar en verbreed je daarbij zelfs je muzikale horizon.

Nummer van het jaar: Donnie Darko van Let’s Eat Grandma

De top 10 mag dan door mannelijke artiesten gedomineerd zijn, maar mijn favoriete stuk muziek komt dit jaar van twee Britse dames, die op jonge leeftijd al een eigen smoel hebben. Mocht hun bandnaam Let’s Eat Grandma nog niet voldoende hun excentriciteit aanduiden, dan zal dat de muziek ongetwijfeld wel doen. Hun album I’m All Ears is een elektronische droom die onstuimig begint, maar je van op het einde verkwikt wakker wordt. Donnie Darko telt in totaal ruim elf minuten en gebruikt deze tijd om in alle rust op te bouwen, halverwege in een euforische explosie op te gaan om tot slot plots over te gaan naar een emotioneel einde. Ik heb expres een live uitvoering gedeeld, want hun unieke manier van optreden tovert altijd een glimlach op mijn gezicht.

  4 reacties aan “Top 10 Albums van 2018”

  1.  

    Swimming is lekker, goeie tip! Je hebt helder in woorden gebracht wat ik niet leuk vind aan Car Seat Headrest, maar misschien dat bij dit album met wat “betere” (is subjectief, I guess) productie wel het kwartje valt. Ik zal het nog een kans geven. De grootste verrassing vind ik Polyphia. Math-rock ligt mij ook niet zo maar niettemin ga ik hier goed op, die riffjes zijn zeker vunzig (vooral Nasty is lekker nasty).

    Ik zou meer nieuwe muziek moeten luisteren om een top 10 te kunnen maken, maar er is één album dat me echt is opgevallen: Compro, van Skee Mask. Electronisch, ambient breakbeat, met energie en rust tegelijk. De productie is werkelijk fantastisch, aanrader met goede headphones. Flyby Vfr en met name Session Add vind ik de (wat rustigere) hoogtepunten.

    Verder vind ik Con Todo El Mundo van Khruangbin lekker en is From the Dirt van Waajeed een aanrader als je van A.A.L. houdt.

  2.  

    Oh en Jassbusters van Connan Mockasin, al was het maar om het nummer Last Night.

  3.  

    Bedankt voor de tips! Ik zal Khruangbin checken. Skee Mask sta ik volledig achter, was een honourable mention voor mij.

  4.  

    ik wens jullie een mooi en gezond 2019….

 Reageer