Deze inleiding is eigenlijk meer een disclaimer. Verwacht geen diepgaande review van iemand die ervaren is met het spel en de fijne mechanieken kent. In het geval van Tekken ben ik dat namelijk niet. Ik ben een casual speler, maar met de kleine redactie van PrutsFM moest iemand uiteindelijk deze taak op zich nemen. In het verleden heb ik mij uitstekend vermaakt met voorgaande delen uit de franchise en heb ik op een gegeven moment zelfs geprobeerd het button mashen te ontstijgen door mij op een personage te focussen en zijn combo’s te leren. Dit zal dus een review van Tekken 7 zijn uit het perspectief van een beginner die bereid is te leren. Dit heeft zo zijn waarde naast tien andere reviews geschreven door pro’s, want ook een beginner wilt weten of hij waar voor zijn geld krijgt.
Met een achtergrond in competitief Super Smash Bros. voelde ik mij niet helemaal verloren toen ik begon aan Tekken 7. Bepaalde principes zoals je effectief bereik kennen of weten wanneer je mag aanvallen of juist moet verdedigen, is van toepassing op het hele vechtspel genre. Ik wilde het spel serieus nemen, het gevoel hebben dat een overwinning verdiend was en de weg ernaartoe doordacht. Na een aantal handleidingen voor beginnende spelers te hebben gekeken, begreep ik al snel dat beweging cruciaal is en grote combo’s pas een zorg voor de toekomst zijn.
Het voelde goed om Tekken eindelijk te spelen zoals het bedoeld is; voorzichtig de tegenstander aftasten en zodra je een opening ziet proberen een maximale afstraffing eruit te halen. Online met een strategie een tegenstander verslaan gaf mij een voldoening die ik niet eerder voelde bij Tekken. Wanneer ik verloor, moest ik erkennen dat het door mijn eigen fouten kwam, een teken van een goed vechtsysteem. Hoewel ik nog mijn bedenkingen heb over de waarde van Rage Arts, sterke superaanvallen die activeren wanneer je levensbalk bijna leeg is, voor de competitieve gemeenschap.
Dit is echter waar mijn goed woordje over Tekken 7 ophoudt. Naast een complex en verfijnt vechtsysteem vind je namelijk een schaarste aan content op je disc van €60,-. Dit is de meeste kale Tekken die ik heb gespeeld. Laten we beginnen bij de story mode. In plaats van individuele verhalen, vergezeld van een komisch eindfilmpje is er nu een ‘hoofdverhaal’ dat draait om de Mishima familie en dan met name Heihachi en Kazuya. Misschien heb ik geen recht van spreken over het warrig narratief, maar om een afgrijselijke presentatie af te kraken, heb ik geen achtergrond voor nodig.
Om te beginnen is de voice acting afgrijselijk. Het grootste deel wordt verteld door een gezichtsloze journalist, die het enthousiasme toont van een onderbetaalde stemacteur, vergezeld van stilstaande tekeningen. De andere helft zijn cinematics van erg uiteenlopende kwaliteit waarin een deel van de Tekkencast verwikkeld is in een absurd plot dat neerkomt op dat Heihachi en Kazuya elkaar dood willen hebben om een oorlog te winnen. De rest van de personages hebben allemaal een eigen, klein ‘verhaal’. Hiermee bedoel ik twee blokjes aan tekst, gevolgd door een gevecht en een in-game filmpje dat bij lange na niet de kwaliteit haalt van overwinningsvideo’s uit vorige delen. Twee personages zijn altijd aan elkaar gekoppeld in deze verhalen, dus soms krijg je zelfs een bijna identiek filmpje, maar dan vanuit een ander perspectief.
Ik heb de moeite genomen om de story mode uitgebreid te bespreken, omdat het spel geen andere unieke inhoud heeft. Het is voor de rest puur vechten, met net verschillende doelen. Arcade mode is de in moeilijkheid oplopende arcadehal versie van Tekken 7, de Practice Mode is er om je combo’s te oefenen en in Treasure Battle win je geld dat uit te geven is aan outfits (die overigens ludiek een veelvoudig zijn). Tot slot kun je in VS Mode vechten tegen vrienden op de bank spelen of juist onbekenden uitdagen in de Online Mode. Met dat laatste was mijn ervaring trouwens niet denderend, aangezien ik gemiddeld tien minuten moest wachten op een tegenstander. Verder zijn er geen minigames of een uitgebreide manier om de fijne kneepjes van Tekken te leren om beginnende spelers zich meer gewenst te laten voelen.
Oordeel: Wat een Tekken veteraan vindt is hier niet relevant. In zijn mechanieken mag Tekken 7 dan lovend ontvangen zijn, over de presentatie en variatie ben ik echter allerminst te spreken. Er wordt geen moeite gedaan om een beginnende speler te paaien, dus als je wilt verbeteren, moet alle motivatie uit jezelf komen. Tekken 7 is al sinds 2015 te spelen in Japanse arcadehallen, dus er is geen excuus een zo kaal product af te leveren. Hetgeen dat er is, is zelfs minder fijn uitgewerkt dat in voorgaande delen. Voor ik het vergeet moet Bandai Namco zich ook schamen dat ze bovenaan de hoes ‘PlayStation VR Compatible’ durven te schrijven. Ik was langer bezig mijn VR-headset voor te bereiden dan daadwerkelijk te spelen met VR in de simpele Training Mode die je ermee mag spelen.
