‘Modern Warfare 2 was de laatste goede Call of Duty’. ‘Ben je gek man, Black Ops 2 had de perfecte balans gevonden tussen strategie en snelheid’. ‘Ik houd het lekker bij Big Red One’. Met meer dan 15 delen in de serie is het niet gek dat de meningen over de favoriete Call of Duty sterk uiteenlopen. Persoonlijk ben ik altijd fan geweest van de door ontwikkelaar Treyarch geproduceerde Black ops reeks. Zo had de eerste Black Ops naast traditionele gamemodes ook de op plezier gerichte Wager Matches en een handvol aan excentriekheden zoals Tomahawks, RC-XD’s en de befaamde Dolphin Dive. Maps als Nuketown en Firing Range zijn ondertussen iconisch geworden en zelden was er zo’n goede balans tussen de verschillende klassen van wapens. Dat dit de enige reeks binnen de Call of Duty serie is die nu nummertje vier haalt zal ik verder niet in mijn betoog meenemen voor waarom Black Ops het beste Call of Duty spel is. Nee hoor, echt niet.
Black Ops 4 luidt de dood van singleplayer schietspellen in. Het is namelijk de eerste Call of Duty die geen singleplayer campagne heeft. Kijkende naar de kwaliteit van de singleplayer ervaring van voorganger WWII kan ik dit niet uitsluitend betreuren. Het enige verhalende element dat bij Black Ops 4 overblijft zijn cinematics die alle specialist klassen een verstrooid achtergrondverhaal geven die gepaard gaan met een korte tutorial over hun kenmerkende wapens en de beschikbare gamemodes.
Maar wat is een specialist? In totaal heb je in Black Ops 4 voor de traditionele multiplayer de keuze uit tien verschillende klassen, die zich onderscheiden in hun tactische vaardigheden. Zo is Battery met toegang tot haar cluster grenade en granaatwerper volledig op een explosief offensief gericht, kan Torque met zijn prikkeldraad, dat de tegenstanders vertraagt, voornamelijk strategisch voordeel bieden en heeft Crash met zijn ammunitie voorraden en genezende capaciteit een ondersteunende rol voor het team.
De multiplayer krijgt hierdoor een grotere strategische gelaagdheid en is bij sommige gamemodes zelfs te vergelijken met een spel als Rainbow Six: Siege. Zelf heb ik erg genoten van de nieuwe mode control, waarbij de teams om de beurt vaste plekken op de map moet bemachtigen of juist verdedigen. Het is een mode die dwingt iedereen doelgericht te spelen, zonder te agressief te zijn, omdat er een beperkt aantal levens per ronde beschikbaar zijn, maar ook niet te voorzichtig, omdat er sprake is van tijdsdruk. Voor de rest is de multiplayer lekker recht toe, recht aan; behapbare maps, geen overdreven killstreaks of wapens en een net groot genoeg aanbod aan speltypes. Hoewel Black Ops 4 als onderdeel van de Black Ops reeks veel futuristische elementen bevat, zijn ook een aantal ideeën uit de filosofie van voorganger WWII overgenomen. Alle onzin als over muren heen lopen en jetpacks waarmee grote gaten overbrugt kunnen worden, zijn verleden tijd en in plaats daarvan moet je het weer doen met je benen en een sliding.
De toevoeging van het Battle Royale speltype Blackout is het grote, nieuwe verkooppunt van Black Ops 4. Gamers jong en oud gaan helemaal los op dit genre, dus moet Call of Duty daar natuurlijk ook zijn graantje van meepikken. Mijn smaak is het echter niet. De trage gameplay staat in groot contrast met de Call of Duty formule en als beginner breng je meer tijd door in laadschermen dan daadwerkelijk aan de knoppen. In Blackout word je namelijk op een immense map gedropt met 87 anderen en is het je doel om als enige overlevende over te blijven. Meeste van je tijd zal doorbrengen met rondstruinen op zoek naar wapens, kogels en armor. Vuurgevechten zullen voor de meeste spelers zeldzaam zijn, dus tactisch positioneren is een vereiste in Blackout. Natuurlijk kan je veel langer overleven door je simpelweg te verstoppen, maar dat is minder enerverende gameplay dan kijken hoe verf opdroogt. Hoewel ik kan erkennen dat er een zekere spanning gepaard gaat met onderdeel zijn van een immer kleiner wordende groep overlevenden, word ik allesbehalve warm van de gameplay zelf.
Tot slot kan in Black Ops uiteraard de Zombiemode niet ontbreken. Deze is sterker dan ooit tevoren! Direct heb je toegang tot drie totaal van elkaar verschillende maps en zijn de strategische opties uit de multiplayer ook hier terug te zien. Er is veel flexibiliteit in speelstijlen doordat je keuze hebt uit een tal van vaardigheden, welke perks je kunt aanschaffen tijdens het afknallen van zombies en ook je startwapen is aan te passen. Je hebt ditmaal zelfs de optie om de moeilijkheidsgraad en veel andere gameplay elementen aan te passen, zodat beginners een eerlijke kans krijgen alle leuke onderdelen van de maps te leren kennen. Mijn enig punt van kritiek is dat bij offline met vrienden spelen je personages niet levelen en je bij online spelen daardoor meer uitrusting verdient. Hierdoor voelt het alsof je gestraft wordt voor offline genieten van het spel in plaats van online, terwijl ze deze co-op ervaring zowel online als offline identiek hadden kunnen houden.
Oordeel: Is Black Ops 4 bijzonder vernieuwend? Nee. Zal er eindelijk een jaar pauze komen van Call of Duty, zodat je langer de tijd in een deel kunt steken? Waarschijnlijk niet. Echter heeft Treyarch wel goed gekeken naar wat Call of Duty in de kern een sterke serie maakt en dit toegepast op alle onderdelen van de multiplayer. Zelden hebben we Call of Duty gezien die gefocust is op de kracht van serie in plaats van onnodige poespas. Als je van online multiplayer schietspellen houdt, zit er voldoende variatie tussen voor iedereen; Zombiemode als je van co-op houdt, de traditionele speltypes voor een snelle bevrediging van je bloedlust en Blackout als tien minuten door een verlaten woestenij struinen in de hoop dat je iemand kan neerknallen voordat je zelf onvermijdelijk in je rug wordt gepakt, écht je ding is.
