Aan de vooravond van het mooiste en grootste sportevenement dat ons kleine kikkerlandje rijk is, namelijk de 88e editie van de TT, hebben wij bij Pruts ons alvast de ballen uit de broek geracet op de PS4 en MotoGP 18 flink aan het tandwiel gevoeld. Of we het wat vonden? Lees het hier in onze review!
Ik zal meteen maar even de ‘elephant in the room’ benoemen… De transfermolen is al vroeg op gang gekomen dit seizoen en al na slechts een paar races hebben er al veel wisselingen plaatsgevonden. Zo kwam vorige week het grote nieuws dat Jorge Lorenzo volgend jaar niet meer op de door hem waarschijnlijk te vroeg afgeschreven Ducati rijdt, maar naast Marc Marquez op een Repsol Honda zit. Dani Pedrosa zijn plannen zijn nog niet bekend. Danilo Petrucci neemt de plek van Lorenzo bij Ducati in. Andrea Iannone verruild zijn Suzuki volgend jaar noodgedwongen voor een Aprilia. De Fransman Johann Zarco zit volgend jaar op een KTM… Kortom, de stoelendans is al bijna klaar. Ontwikkelaar Milestone kan daar uiteraard niets aan doen, maar de game voelt nu eigenlijk al een beetje achterhaald en dat is jammer.
Milestone beloofde ons eerder dit jaar bij de aankondiging van MotoGP 18:
“MotoGP 18 zal een reboot worden van onze grootste titel. Met de insteek om de beste en meest pure MotoGP ervaring te bieden aan fans. Met deze titel introduceren wij de Unreal Engine, een grote stap voorwaarts op het technologische vlak. Hierdoor zal MotoGP 18 ongelofelijke verbeteringen zien op het visuele gebied, met onder andere realistische en indrukwekkende licht effecten”.
De game is inderdaad volledig opnieuw opgebouwd en dat merk je aan alles. De menu’s zien eruit om je vingers bij af te likken en de graphics zijn in het algemeen gewoon een stuk fraaier. Ook ziet het geheel er een stuk realistischer uit dan de vorige editie, omdat daar de kleuren en helderheid nogal opgepompt waren, waardoor je soms na het spelen echt een paar tinten bruiner naar je bed ging. In deze versie is dat aanzienlijk minder het geval en de visuele effecten, waaronder de effecten in de regen, zijn er echt op vooruit gegaan.
De circuits zijn door middel van drones ingescand, wat de meest accurate metingen geeft. De banen zouden dus één op één moeten kloppen met de banen in real life. Ik heb m’n rolmaat er niet naast gelegd, maar ik neem het graag aan. Een geinige noviteit is dat je nu linksonder in beeld de namen van de bochten kunt zien waarin je je bevind. Ook is er veel meer sfeer naast de baan door de aanwezigheid van een levendiger publiek. De gele en rode rookbommen van de Rossi en Marquez-fans geven ook veel sfeer, maar hier en daar is het wel een beetje over de top.
Sowieso heeft Milestone erg zijn best gedaan om de MotoGP-beleving voor de fans zo authentiek mogelijk te maken. Zo zie je Rossi als ‘ie de pitlane verlaat, zijn ballen recht leggen en z’n pak uit z’n bilnaad trekken. Of voor de race nog even gehurkt naast zijn motor zitten. Het zijn leuke details die daadwerkelijk bijdragen aan een zo natuurgetrouwe beleving.
Door het gebruik van de Unreal Engine is er meer op nadruk komen te liggen op de gezichten van de rijders. Deze zijn vooral goed zichtbaar tijdens de nieuwe podium-ceremonies en de cutscenes in en rond de pitbox. De gezichten zijn ingescand en lijken toegegeven in sommige gevallen erg goed.
Wat ook na aanhoudend zeuren van de fanbase van de game eindelijk eens echt een verademing is, is dat er voor het eerst EINDELIJK eens andere helmen te kiezen zijn van merken als AGV, Shoei en Arai in plaats van de paar ongezellige Nolan helmpjes in de voorgaande delen. Hierdoor kun je je personage veel beter personaliseren naar je smaak en dat voelt gewoon verdomde lekker.
Niet alleen de graphics, maar ook de physics zijn duidelijk anders. Het is wel even wennen, maar al snel merk je dat je toch dat de motor realistischer aanvoelt. Als je bijvoorbeeld hard komt aanremmen op een bocht, voel en zie je de motor echt onder je kont ‘kwispelen’ en moet je goed opletten dat je hem daarna nog wel goed kunt insturen. Voor je het weet neem je net iets teveel risico en vlieg je door de lucht of schuif je over het asfalt.
De AI is verbeterd en voor de hardcore racers die van meer uitdaging houden is de moeilijkheidsgraad zelfs in te stellen tot wel 120%. Er zijn 2 onboard-view standpunten, waarvan je er bij eentje meer in je kuip zit en minder in- en uitzoomt bij het remmen. Hierbij had ik wel meer controle dan voorheen, maar ik prefereer nog altijd de motor van achter te zien zodat ik exact weet waar ik me begeef op de baan en de curbstones optimaal kan benutten.
Door het gebruik van de Unreal Engine loopt de game helaas echter wel tegen wat beperkingen aan. Zo zijn er best wat concessies gedaan om de game soepel te kunnen laten draaien en het grootste gevolg daarvan is het terugschroeven van 60 fps (frames per seconde) naar 30 fps. Dat is wel écht even wennen, want de snelheidsbeleving is merkbaar anders. Ook loopt het een beetje stroperig en dat is toch echt wel een stap terug.
Ook is de managerial-career mode geskipped. Persoonlijk heb ik daar echt geen moeite mee. Bij een racegame moet de nadruk wat mij betreft toch echt puur op het racen liggen. Er is nu gewoon één career-mode en die is gelukkig wel een beetje op de schop gegaan. Zo is er een bike-development systeem geïntroduceerd.
Hierbij kun je development points verdienen door test af te leggen tijdens de vrije trainingen. Die tests is onderverdeeld in 3 segmenten, namelijk bepaalde snelheden behalen bij zogeheten speedtraps, zo laat mogelijk remmen tijdens de braking test en een trajectory test, waarbij je wordt beloond voor het percentage van de tijd dat je exact op de ideale racelijn rijdt.
Kortom, MotoGP 18 vind zichzelf een beetje opnieuw uit. Op sommige vlakken pakt dat positief uit, op andere vlakken een beetje minder. Eigenlijk doet de game weer hetzelfde als de vorige editie: 2 stappen vooruit en 1 stap terug… Hoe dan ook zal de echte MotoGP liefhebber zich echt wel met deze game vermaken.
MotoGP 18 is verkrijgbaar op Steam, PS4, XBOX One en de Switch en krijgt van mij 3,5 ster.
