Het jaar is 2050. De PlayStation 12 Ultimate en de Xbox One XXX voeren hevige strijd terwijl Nintendo zijn geld alleen nog verdient met de verkoop van kartonnen Amiibo-figuren die je zelf in elkaar moet knutselen. Game reviews zijn volledig overbodig geworden, want er is slechts één graadmeter waar spellen aan getoetst kunnen worden: hoeveel lijkt het op Dark Souls? De oorzaak hiervan is de release van Dark Souls Remastered, want sinds letterlijk Dark Souls met Dark Souls vergeleken moest worden, stortte het ruimte-tijd continuüm in en was Dark Souls nog het enige dat de mensheid zich kon herinneren van de game-industrie.
Je kan er moeilijk omheen dat Dark Souls in zekere zin een eigen genre aan games heeft ontketend. Van de moeilijkheidsgraad tot het voldoening gevende gevechtssysteem en memorabele baasgevechten: velen traden in de voetsporen van as die Darks Souls achterliet. Zelf had ontwikkelaar From Software sinds de oorspronkelijke release in 2011 met twee normale en een spiritueel vervolg, in de vorm van Bloodborne, ook niet stilgezeten.
Hoewel in de vervolgen veel is veranderd, is dit niet het geval in deze Remaster. Qua gameplay is dit een bijna identieke kopie van het origineel. De markt die ze hier namelijk proberen aan te spreken, is een nieuwere generatie, die alleen van de vervolgen heeft genoten. Zij zullen, net als Dark Souls veteranen, echter mogelijk van een koude kermis thuiskomen.
Hoewel Dark Souls een van mijn favoriete spellen is, kan ik niet ontkennen dat bij deze terugkeer het geheel verouderd aanvoelde. Het zijn met name de animaties die tergend traag zijn in vergelijking met het nieuwe werk, iets dat gevechten met een gebrek aan intensiteit achterlaat. Verder zijn het kleine ergernissen zoals stil moeten staan om Estus te drinken, niet naar iedere bonfire heen kunnen teleporteren (terwijl je wel naar volledige doelloze bonfires kunt teleporteren), een matige UI en een omslachtig wapen upgradesysteem die gemakkelijk verbeterd konden worden, maar nu verder de wind uit het zeilen van het spel nemen.
Zelfs het online aspect van Dark Souls is in deze Remaster niet onder handen genomen. Het origineel stond namelijk berucht om glitches waarmee nietsvermoedende spelers uitgebuit konden worden. Darks Souls heeft een enorm toegewijde online gemeenschap en het feit dat veel spelbrekende PvP glitches niet geadresseerd zijn, is een belediging. Een Remaster zit niet alleen in dat je slechts visueel het een en ander oppoetst, maar dat je gemaakte fouten rechtzet. Hiermee wordt niet om een aanpassing van gameplay gevraagd, slechts dat de gameplay wordt rechtgetrokken naar een staat die het in het origineel had moeten zijn.
;)
Wat is er dan wel veranderd? Het minimale dat je mag verwachten van een Remaster: het visuele plaatje. Zelfs hier is minder moeite in gestoken dan je in andere Remasters en Remakes ziet. Het belangrijkste punt is dat het spel nu in een consistente 60fps loopt. Een erg fijne verbetering aangezien bepaalde gebieden geteisterd werden door een ondraaglijke frame rate. Ik kan niet ontkennen dat het spel er gelikter uitziet en met name de nieuwe belichtingseffecten zien er overtuigend uit. Echter zijn sommige textures slechts minimaal aangepast en zijn omgevingen als Anor Londo even kaal gebleven. Gebieden aanvullen met begroeiing en voller aankleden had veel gedaan voor de verbetering van de sfeer.
Oordeel: Dark Souls Remastered is…Dark Souls. Is het een goed en uitdagend spel? Ja. Was een Remaster zoals deze nodig? Nee. In gameplay is het bijna identiek aan het origineel, die destijds revolutionair was, maar zonder enige vorm van modernisering aanvoelt als een stap achteruit. De visuele verbeteringen en de upgrade in fps zijn naar mijn mening verre van voldoende om opnieuw een aanschaf van deze klassieker te rechtvaardigen. Bijvoorbeeld het avontuur bij de Shadow of the Colussus Remaster in nieuw pracht en praal ervaren was een genot. Met Dark Souls Remastered vraag ik me vooral af waarom de moeite gedaan is. Of beter gezegd, er geen moeite is gedaan.
