Demonen breken uit de onderwereld om de hel op aarde los te laten. Ik zou hier meer woorden aan vuil kunnen maken, maar meer informatie heb je niet nodig om dit duivels uitschot op stijlvolle wijze een kopje kleiner te willen maken. De Devil May Cry serie die bekend zijn staat om bliksemsnelle actie verpakt in een hoop bravoure maakt een grootse terugkeer met zijn vijfde deel. Is het nog net zo enerverend als elf jaar geleden of konden deze duiveljagers liever met pensioen gaan?
Als de theeleut die ik ben, gebruik ik graag de uitspraak ‘het zal niet ieders kopje thee zijn’ in recensies om aan te geven dat hoewel een spel kwalitatief is afgewerkt, het zeker niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Dit keer hebben we met het omgekeerde scenario te maken, want Devil May Cry 5 is niet mijn kopje thee. Hoewel ik mij uitstekend heb vermaakt met spellen uit hetzelfde genre als God of War, Bayonetta en zelfs de kortstondige reboot van de Devil May Cry serie uit 2013, DmC: Devil May Cry, kan Devil May Cry 5 in het grote plaatje mij niet bekoren.
Allereerst is de presentatie erg ‘Japans’. De menu’s zien er onaantrekkelijk uit, er zijn veel onderbrekingen voor cutscenes, NPC’s zijn doods en houterig en de missies voelen aan als gefabriceerde levels in plaats van een levende wereld. Tevens had Capcom de seksistische tintjes in 2008 mogen achterlaten. Gelukkig ziet de actie er wel indrukwekkend uit, maar het ontwerp van vijanden is grotendeels ongeïnspireerd.
De gameplay van de Devil May Cry serie is echter zijn grootste verkooppunt en daar heb ik mijn grotendeels mee vermaakt. Er zijn voldoende verschillende baasgevechten en alle drie de personages voelen responsief en uniek aan. Je hebt het goed gehoord, drie personages, want naast Dante zal je ook met Nero en de nieuwe mysterieuze V moeten spelen. V is vooral apart, omdat hij zelf alleen de laatste klap kan uitdelen terwijl zijn schaduwdieren de rest van het vuile werk opknappen. Er is dus voldoende afwisseling in de manieren van vechten, maar te weinig variatie in de gameplay in algemene zin. Zelf geniet ik ervan wanneer Hack and Slash spellen worden afgewisseld met platformer elementen, maar deze zijn erg schaars en daarnaast bijzonder simpel.
Mijn grootste probleem met Devil May Cry 5 is echter dat het een ‘old boys club’ is. Hiermee wil ik zeggen dat de enige focus van het spel is oude fans van de serie tevreden te stellen zonder moeite te doen om nieuwe spelers bij het verhaal te betrekken of het ingewikkelde combosysteem helder uit te leggen. Hoewel ieder nieuw wapen dat je krijgt vergezeld wordt van een kleine uitleg, is er geen uitleg te vinden over het onderliggende combosysteem. Laten we hierbij niet vergeten dat er in totaal drie personages zijn, waarvan Nero tien verschillende armen heeft en Dante vier verschillende melee wapens, vier verschillende geweren en vier verschillende vechtopstellingen die in alle mogelijke combinaties met elkaar te gebruiken zijn. Een veteraan zal hier zijn vingers bij aflikken, maar zelf had ik het spel uitgespeeld voor ik de kans kreeg grip te krijgen op de kracht die in mijn handen was geplaatst.
Dit laatste zegt meer over de lengte van het spel dan mijn vaardigheid, wat mij brengt bij mijn laatste probleem met Devil May Cry 5. Het is ontworpen als een 1-persoonsvechtspel die je vaker moet uitspelen om enigszins bekwaam in te worden. Hoewel ik heb genoten van vijanden op verschillende manieren uiteen rijgen en een motor als kettingzaag te gebruiken, ben ik niet iemand die vaak spellen meerdere malen uitspeelt. Ik heb het verhaal gezien, alle gameplay gespeeld; door naar het volgende avontuur. Ik zie het nut er niet van in om een combosysteem dat even ingewikkeld als die van een vechtspel te doorgronden om vervolgens dezelfde levels keer op keer te spelen zonder de onvoorspelbaarheid die tegen een mens spelen met zich meedraagt. En hoewel ik begrijp dat een groot deel van de charme van Devil May Cry spellen in de moeilijkheidsgraad zit, vind ik de gameplay niet uitnodigend genoeg om ernaar terug te keren. Een spel als Dark Souls heb ik meerdere malen uitgespeeld, omdat er niet alleen meer te verkennen is, maar er ook enorm verschillende manieren zijn om met de wereld te interacteren. Devil May Cry 5 is te lineair in zowel levelontwerp als gameplay om mij tot meerdere uitspeelbeurten prikkelen.
Oordeel: Toen Devil May Cry 5 werd aangekondigd was ik enthousiast, want ik dacht dat het een spel was dat perfect in mijn straatje paste. ‘The devil is in the details’ is wat ze zeggen en helaas geldt ditmaal dat inderdaad de details ervoor zorgen dat ik niet met volle teugen kon genieten van super, sexy, stijlvol demonen afslachten. Hopelijk is Devil May Cry 5 wel jouw kopje thee, want van naar hoog niveau gameplay van een spel als Devil May Cry 5 kijken kan ik gelukkig nog wel genieten.
