Traditiegetrouw zou ik deze review graag beginnen met het feit dat het de TT week is. Of dat de TT net verreden is. Niets is minder waar helaas. Door de fucked-up staat waarin de wereld zich bevindt, is de 90e TT van Assen officieel gecancelled. Gelukkig is daar MotoGP20, zodat we in ieder geval nog virtueel kunnen genieten van het racen. Maar of dat enigszins een pleister op de wonden is, lees je hartstikke hier in onze review.
Laat ik beginnen op voorhand ontwikkelaar Milestone even flink wat props te geven door te zeggen dat ze hun woord hebben gehouden en de release van MotoGP20, ondanks alle uitdagingen door de uitbraak van de wereldwijde pandemie, geen vertraging heeft opgelopen.
De grootste gamechanger van MotoGP20 is al meteen merkbaar en dat is de manier waarop de motor remt. In MotoGP19 leek je de bikes wel zonder voorrem het circuit opgestuurd te zijn door de technici, maar dat is nu écht anders. Niet alleen werkt de voorrem eindelijk, je kunt ook niet meer ondoordacht kneiterhard je voorrem inknijpen zonder gevolgen. Doe je dat wel dat komt de achterkant van de motor al snel omhoog en voor je het weet duik je over je stuur heen ten gevolge van je stoppie.
Een aanpassing die het racen wat realistischer maakt, maar in het begin niet per sé leuker. Je moet écht je rijstijl totaal aanpassen en in feite opnieuw leren racen. In de eerste paar rondes die ik reed met een GP bike, resulteerde het al snel in veel gevloek en talloze crashes.
Verder zijn ook de physics weer wat bijgeschaafd en verbeterd. De bike stuurt beter en is wat vergevingsgezinder geworden. Zo kun je wat meer verschillende lijnen rijden en met de juiste reflexen de bike toch nog net corrigeren en nog net de bocht om krijgen. Ok, dat vergt wel weer wat gewenning, want het is nu wat moeilijker in te schatten wanneer je de motor verliest. Een raar verschijnsel is dat de bike vaak qua toerental een beetje in lijkt te kakken op rechte stukken. Spelen met de traction control settings loste dit helaas niet op.
Achter op iemand inrijden, zelfs met lage snelheid, resulteert nu in een valpartij. Waar je voorheen je voorganger nog wel eens als stootkussen kon gebruiken, wordt dit nu, net als in het echt uiteraard, genadeloos afgestraft. Hieraan is duidelijk te merken dat Milestone alle kritiek uit de community ter harte heeft genomen. Ook zijn de starts beter. In MotoGP19 kwam je soms, ondanks een perfecte timing, amper van je plek af door de hoeveelheid wheelspin. Je hartbevochten pole position was je dan meteen kwijt en je kon vervolgens ergens rond de tiende plaats de eerste bocht insturen.
Maar één van de meest welkome verbeteringen in de gameplay is wat mij betreft dat de curbstones eindelijk niet meer fungeren als metershoge stoepranden die je meteen de ruimte in katapulteren, maar zijn eindelijk lekker te nemen waardoor je de apex heerlijk aan kunt snijden en je elke centimeter van de baan optimaal kunt benutten.
Wat wel echt een vreemd en opvallend verschijnsel is, zijn de lage rondetijden. Deze zijn echt behoorlijk da balans kwijt. Waar ik in MotoGP19 op Mugello vaak hoge ‘46ers reed of lage 47ers, reed ik nu in m’n eerste race met gemak een 1:44,7 en de ronde erop zelfs een 1:42,3. Even ter vergelijking; in 2019 reed Jack Miller op de Ducati in de race een snelste raceronde van 1:47,657. Dat is dus 5,5 seconde langzamer dan ik… Vreemd. Op Assen reed ik met de Yamaha een strakke 1:30,00. De snelste Yamaha reed daar in de race als snelste tijd een 1:33,720. Hmmm….
De bandenslijtage is ook uitgebreider dan ooit. Je kon je bandentemperatuur natuurlijk al zien en ook hoeveel rubber er nog opziet, maar in MotoGP20 zie je ook nog eens aan welke zijde van de band. De band is opgedeeld in 3 delen; het loopvlak, de linker- en de rechterzijkant. Zo zullen je banden op een baan als Losail in Qatar aan de rechterkant harder slijten dan aan de linkerkant. Het gekke is dan eerlijk gezegd wel dat je bij de bandenkeuze niet kunt kiezen voor assymetrische banden, waarbij bijvoorbeeld de rechterkant dus harder is dan de linkerkant.
Nog een noviteit is de fuelload. Je kunt vooraf aan de training, kwalificatie of race aangeven hoeveel brandstof je meeneemt de baan op. Net als in het echt, heeft dit direct invloed op het rijgedrag van de motor. Naarmate je tank leger raakt, zul je merken dat de rondetijden zakken, maar ook dat de motor een stuk wheely-happier wordt door het lagere gewicht. Tijdens het racen kun je een andere mapping kiezen en zo je strategie wat aanpassen door bijvoorbeeld wat zuiniger te rijden, zodat je later in de race nog wat over hebt om aan te vallen voor die nummer 1 positie.
Terug van weggeweest is de managerial career. Hierbij kun je managers contracteren die voor jou gaan onderhandelen om sponsoren aan te trekken en contracten te onderhandelen. Ook je technische staff kun je naar hartenlust samenstellen om voor jou aan de slag gaan met de ontwikkeling van verschillende onderdelen van je motor. Welke engineers je bij elkaar zet kan invloed op de synergie van het team en zodoende zorgen voor snellere ontwikkeling van je bike. Een systeem wat erg doet denken aan Fifa’s Ultimate Team.
De historic mode is ook weer van de partij. Met 46 historische rijders en 43 historische motoren is het weer nostalgisch smullen geblazen. Wel is het een tegenvaller dat deze modus nu meelift op de hype van huidige generatie games waarin je rewards krijgt in de categorie common, uncommon, rare en ultra rare. Door deel te nemen aan een 3-tal random races die variëren in moeilijkheidsgraad en beloning. Met je behaalde hoeveelheid punten, kun je vervolgens kiezen of je de voorgeschotelde rijders of motoren wilt kopen voor in je collectie. Maar deze worden dan wel, net als de ouderwetste voetbalplaatjes, aan je gepresenteerd door een random drietal opties. Je moet dus maar hopen dat je de rijder of motor die je voor ogen hebt kunt kiezen. Jammer.
De Photo mode is uiteraard weer erg mooi. Ondanks dat ik me kan voorstellen dat weinig mensen hier echt notie van hebben, kan ik er echt los op gaan en zodoende ook deze review van al die mooie plaatjes voorzien. Er is nu ook een custom focus optie die je laat focussen op een specifiek punt en er is nu ook de optie om echte actie shots te maken, zelfs inclusief bewegingsonscherpte. Nice!
Net als in MotoG19 kun je in MotoGP20 los gaan op racenummers, reetstickers en helmdesigns. Ook hier kan ik me uren vermaken. Ja, ik ben zo’n freak die voor elk nieuw raceteam of motormerk waar ik bij teken een nieuw helmdesign maakt. De editor is subtiel aangepast. Je kunt nu bijvoorbeeld veelgebruikte kleuren opslaan, zodat je niet eindeloos naar de juiste kleur moet zoeken. Wel is er iets raars aan de hand, waardoor het spiegelen van graphics niet goed werkt. Ik heb dit gerapporteerd aan Milestone en ze hebben gezegd hier naar te kjken.
Het is natuurlijk best vreemd een sport-game te spelen die gebaseerd is op een seizoen, waarvan er nog geen meter is gereden en misschien wel geen meter gereden gaat worden. Hoewel er hier en daar wat positieve geluiden zijn dat er toch nog wat races gehouden gaan worden. Tot die tijd rijden de echte coureurs met MotoGP20 zo nu en dan een virtuele race en trainen ze hiermee, wat aangeeft dat de game toch wel goed in elkaar steekt. MotoGP20 is op veel punten aangepast en daaraan merk je de liefde en toewijding van ontwikkelaar Milestone voor de game.
MotoGP20 krijgt van mij 4 dikke sterren.
