Leonardo DiCaprio is uitgegroeid tot een soort Goedheiligman van de Oscars. Haast iedere film waar hij in speelt verdient talloze gouden beeldjes, of in ieder geval nominaties, maar de arme man heeft er zelf nooit een in ontvangst mogen nemen. Ditmaal heeft hij de handen ineen geslagen met regisseur Alejandro González Iñárritu (Birdman) om fikse klappen uit te delen met The Revenant. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal vertolkt DiCaprio een van zijn hefstigste rollen tot nu toe.
PLOT: 1823, het vroege, behoorlijk Wilde Westen. Een groep pelsjagers komt onder het vuur te liggen van de inheemse Ree Indianen. Onder dit gezelschap bevinden zich Hugh Glass (Leonardo DiCaprio) en zijn half-Indiaanse zoon Hawk, die als gids dienen voor de mannen door het ongetemde landschap. Na ontsnapt te zijn aan de aanval begint er echter al snel onenigheid binnen het groepje overlevenden over wat de beste manier is om terug naar het verafgelegen kamp te keren. Tot overmaat van ramp wordt Glass aangevallen door een grizzlybeer die hem dodelijk verwond. Mocht dat nog niet genoeg ellende zijn, wordt door de samenloop van omstandigheden zijn zoon vermoord door een van de bemanningsleden, John Fitzgerald (Tom Hardy). Glass zelf wordt voor de dood achterlaten, maar dat betekent slechts het begin van zijn zoektocht naar wraak en rechtvaardigheid.
Van het begin tot aan de aftiteling is The Revenant een genot om naar te kijken. Iñárritu geeft ons shots zoals slechts enkelen kunnen. De openingsscène is op Birdmanesque wijze geschoten waarbij je een pijl een nek in ziet vliegen, schedels worden ingeslagen, en op ieder centimeter van het doek een gevecht van leven op dood gaande is. Het is gek dat in een film zo duister, heftig en grof juist veel schoonheid te vinden is. Ik trok met momenten fysiek samen door de realistische gruwel op het scherm, wat op zich bewijs is van hoe sterk cinematografisch de film in elkaar steekt. Natuurbeelden en luchtbeelden in verschillende verlichtingsomstandigheden tussendoor, binden The Revenant visueel samen tot een prachtig geheel.
Dat is het sterkste punt aan deze film; het realisme op alle vlakken. Niet alleen hoe het in beeld is gebracht, maar het verhaal zelf ook. Dit zijn geen personages in een film, maar mensen van vlees en bloed. Iedereen maakt menselijke keuzes en overwegingen die begrijpelijk zijn voor het publiek. We krijgen geen goed en kwaad voorgeschoteld, geen slechte en juiste mensen. In plaats daarvan krijgen we een verhaal van overleven en rechtvaardigheid. Het is fijn om een film te zien die de kijker niet bij de hand neemt en alle morele keuzes voor hem maakt. Er wordt slechts een poging gedaan om trieste en gewelddadige gebeurtenissen zo authentiek mogelijk in kaart te brengen. Op een of twee kleine plotgaten na heb ik weinig op te merken aan The Revenant.
Natuurlijk was dit realisme niet mogelijk geweest zonder overtuigend neergezette acteerprestaties. DiCaprio is nog hongeriger voor erkenning dan zijn personage, en zijn performance nog rauwer dan de vis en bizon ingewanden die hij naar binnen werkt om deze honger te stillen. De rest van de kleine cast speelt ook overtuigend met Hardy als moorddadige antagonist en charmante bijrollen voor Domhnall Gleeson en Will Poulter.
OORDEEL: The Revenant is genomineerd voor 12 Oscars en dat is er aan af te zien. Van het technische tot het vertelde en het esthetische; alles is tot in de puntjes uitgewerkt. Iñárritu levert wederom overweldigend werk dat niet snel vergeten zal worden. Dit is, mede door het immense geluid van soundtrack en soundediting, een film die je in de bioscoop wilt zien. Dus Leo, mocht je dit jaar winnen of niet, mij maakt het eigenlijk niet zoveel uit. Mijn hart en dat van het publiek heb je al sinds Titanic gehad, en dat telt uiteindelijk voor meer dan de mening van een stel blanke oude mannen, makker.
