Er is geen andere spelserie waar ik zo’n innige relatie mee heb als Super Smash Brothers. Een van mijn warmste gaming herinneringen is hoe mijn vader mij en mijn broers verraste met een gloednieuwe Gamecube en Super Smash Bros. Melee. Een gebroken arm weerhield mij er niet van om direct de strijd aan te gaan met mijn broers met mijn destijds favoriet Nintendo personage Donkey Kong. Super Smash Bros. Brawl verschafte mij van een van mijn eerste ervaring met online gaming en alle glorie en frustratie die het met zich meedraagt. Super Smash Bros. for Wii U introduceerde mij aan de wereld van toernooien waarbij ik niet alleen de spanning van competitie ontdekte, maar daarnaast vooral veel nieuwe vrienden heb gemaakt. Het is daarom niet gek dat een review van Super Smash Bros. Ultimate aanvoelt alsof ik mijn eigen kindje moet beoordelen. Gelukkig ben ik een kritische ouder die het beste van zijn kinderen verwacht, dus je bent hier alsnog op de perfecte plek voor een eerlijke review van Nintendo’s paradepaardje van 2018.
Zoals een goede vader betaamt, heb ik het eerste weekend dat Super Smash Bros. Ultimate uit was volledig vrijgehouden om met mijn pasgeboren kindje door te brengen (en voordat het raar wordt, laat ik hier de metafoor van het ouderschap varen). En precies zoals Nintendo het bedoeld heeft, is een grote groep vrienden langs geweest om een goed aantal potjes Smash neer te zetten. In dit deel begin je slechts met acht personages (dezelfde acht die origineel speelbaar waren in Super Smash Bros. voor de Nintendo 64) en moet je de rest van de cast vrijspelen. Een uitdaging op zich, aangezien je iedere nieuwkomer eigenhandig moet verslaan en deze ook steeds bekwamer worden. Als je eenmaal iedereen hebt vrijgespeeld, kun je trots naar het complete roster kijken, bestaande uit totaal 74 personages. Reken hierbij de nog zes aangekondigde DLC-personages op voor een totaal van 80 vechters afkomstig uit tientallen verschillende gameseries en van een grote verscheidenheid aan ontwikkelaars. Met deze belachelijke hoeveelheid aan speelbare karakters, doet Super Smash Bros. Ultimate meer dan zijn naam eer aan.
Niet alleen zijn er veel personages om uit te kiezen, ook bieden ze een grote variatie aan speelstijlen aan. Zo heb je vechters als Mario en Kirby die een goede balans van kracht en snelheid bieden en daarmee geschikt zijn voor beginnende spelers. De grote boze jongens Ganondorf, Bowser en Ridley moeten het vooral hebben van een paar stevige tikken, gevolgd door een Smash-aanval om een stock te doen verdwijnen. Daarentegen kan nieuwkomer Isabelle je van een afstand belagen met haar katapult, terwijl ze vallen opzet met haar hengel en Lloid rocket voor een meer strategische speelstijl. Daarnaast voelt door de vernieuwde gameplay mechanieken het spel als geheel soepeler aan, zijn de meeste personages sneller en komen veel klappen ook harder aan. Dit allemaal zorgt voor extreem intense gevechten om je vingers bij af te likken. Vooral de nieuwe Squad Strike modus, waarbij twee spelers ieder vijf personages kiezen om direct achter elkaar mee te vechten, is een leuke en spannende toevoeging, waarbij al je Smash vaardigheden op de proef worden gesteld.
Helaas is het niet altijd mogelijk om vrienden over de vloer te hebben om de vloer mee aan te vegen, dus moet er ook voldoende vermaak voor één persoon zijn. De grootste bezigheid die Ultimate op dit vlak aanbiedt is het World of Light avontuur. Avontuur is hier een losjes gebruikt begrip aangezien het enige verhalende element is dat een duistere kracht alle vechters (behalve Kirby) tot kwaadaardige schaduwen heeft gemaakt en iedereen weer bevrijdt moet worden. De daadwerkelijke gameplay is te vergelijken met wat vroeger Event Matches waren; Smash, maar dan anders. Je tegenstanders zijn soms gigantisch, de vloer is lava, het scherm staat soms op zijn kop of het personage dat je moet verslaan om te winnen ontwijkt uitsluitend terwijl een andere personage hem beschermt. In de kern zijn dit leuke uitdagingen, maar de toevoeging van Spirits maakt dit onnodig ingewikkeld. Spirits zijn honderden verschillende personages uit bekende franchises die je vechters sterker maken of bijvoorbeeld van een behulpzaam item voorzien aan het begin van een gevecht. Dit op zichzelf is niet erg, maar op de achtergrond speelt een steen – papier – schaarsysteem mee, waarbij je specifieke spirits moet kiezen voor bepaalde gevechten. Kies je de verkeerde spirits dan worden gevechten onnodig moeilijk. In gedachte een mooi eerbetoon aan de geliefde gameseries, maar in de praktijk voornamelijk een klein ongemak. Het andere meer substantiële stuk singleplayer content is de klassieker classic mode, waarbij alle 74 personages zes thematische gevechten te wachten staan, soms met een unieke eindbaas. Zowel Target Test en Home-run Contest zijn echter geschrapt, wat het tot een mager geheel maakt.
Je laatste optie van vermaak is het online uitvechten tegen vrienden en vreemden. Helaas is dit geen gestroomlijnde ervaring. Je krijgt de illusie van nauwkeurige keuze in hoe je wilt vechten, maar je bent nog steeds onderworpen aan de grillen van random matchmaking. Z kun je instellen dat je graag met 3 stocks speelt in een 1v1, maar je krijg je vervolgens een free-for-all met drie tegenstanders voorgeschoteld. Gelukkig zijn de instellingen voor het vechten tegen vrienden wel vrij uitgebreid. Zo kun je een arena met eigen regels opstellen, zodat een of meerdere vrienden deze makkelijk kunnen vinden. Wanneer je hiernaast kijkt naar hoeveel instellingen de trainingmode heeft, is het duidelijk dat Ultimate ook is ontworpen met de competitieve spelers in gedachte.
Tot slot laat de presentatie soms iets te wensen over. World of Light bijvoorbeeld, voelt niet af. De speelwereld waar je je overheen beweegt lijkt eerder op een werkschets dan een afgewerkt eindproduct. Daarnaast zorgt hoog contrast in belichting er soms voor dat details verloren raken bij personages, waardoor ze er kleiachtig uitzien. Dit allemaal zijn kleine klachten, want het grafische plaatje is verder dik in orde. Er is nauwkeurig oog voor detail in ontwerp van personages waarbij er trouw wordt gebleven aan hun oorsprong. De menu structuren blijven echter een ramp die op geen enkele manier goed te praten is.
Oordeel: Van zijn enorm uitgebreide cast van vechters, ondersteund door tig van ontwikkelaars, tot de honderden spirits die aanwezig zijn in World of Light, is Super Smash Bros. Ultimate een viering van de game-industrie. De singleplayer content zal je eventjes zoet houden, maar weet geen uitzonderlijk grote indruk te maken. Maar dat mag de pret niet te veel drukken, aangezien verreweg meeste van je tijd zullen worden doorgebracht in de multiplayer sectie, welke fenomenaal te noemen is. Je kunt het zo laagdrempelig of competitief maken als je zelf wit en er is voldoende variatie in speelmogelijkheid dat de gemiddelde speler zich het komende decennium niet zal vervelen. Als een ouder die zijn volwassen kind uitzwaait, pink ik een traantje van trots weg bij dit laatste Smash hoofdstuk.
