Prey is een nieuwe franchise ontwikkelt door Arkane Studios en uitgegeven door Bethesda. Nee, er is geen spel uit 2006 met dezelfde naam waar je als Cherokee Indiaan speelt en in Doom stijl aliens moet neerhalen in de ruimte. En er was al helemaal geen Prey 2 in de ontwikkeling waar we in 2012 gameplay van te zien kregen, maar uiteindelijk de ontwikkeling van werd gestaakt, omdat ze niet wisten welke kant ze op wilden met het spel. Prey is helemaal geen reboot van deze serie met een moeizaam ontwikkelingsverleden, dus waarom heb ik het er eigenlijk nog over?
PLOT: Ik ben aan Prey begonnen met minimale voorkennis van wat mij te wachten stond. Meer dan bij andere spellen ben ik blij dat ik er op die manier ben ingegaan, want meteen al in de eerste vijftien minuten wordt er op een grote manier met je verwachtingen en vertrouwen gespeeld. Dit vormt een sterke intro op een verder sterk verhaal. In de kern komt het erop neer dat er een uitbraak van buitenaards leven is geweest op het ruimteschip Talos, omdat onderzoekers het een goed idee vonden er wetenschappelijke proeven op uit te voeren. Jij als protagonist hebt hier natuurlijk een bijzondere rol binnen te vervullen, maar door je geheugenverlies weet je zelfs niet of je jezelf kunt vertrouwen. Interessante thema’s over menselijkheid, genetische manipulatie en mysterieuze buitenaardse krachten komen aan bod zonder te simpel of overbodig complex te zijn of bezaaid met personages die alleen afleidend werken. Het verkennen van het immense ruimteschip kan echter eenzaam worden, omdat je naast interactie met zelfbewuste AI en het terugluisteren van transcripts weinig andere (menselijke) stemmen zal horen.
Gelukkig voel je je nooit écht alleen door de constante mogelijkheid van de aanwezigheid van de Typhon, het eerdergenoemde buitenaardse leven. Ik zeg hier bewust ‘mogelijkheid’, want de meest voorkomende vijanden, mimics, kunnen in ieder object in hun directe omgeving veranderen. De paranoia slaat hierdoor al vlug toe en wordt iedere nieuwe ruimte eerst voorzichtig afgetast, voordat je je er veilig in voelt. Een sterke maar simpele truc om de spanning hoog te houden. De futuristische soundtrack met jaren ’80 sausje gecombineerd met het steriele ruimtestation zorgen samen voor een fantastische atmosfeer.
Prey kan ik niet beter omschrijven dan als een liefdeskind tussen Bioshock en Dead Space, waarbij het de gameplay van de eerste leent en de setting van de tweede. Op veel fronten is dit een immens compliment: het is eng, bevat leuke vaardigheden/ wapens en heeft een sterk level ontwerp. Meerdere malen wordt je eraan herinnert dat je Prey op je eigen manier moet spelen. Een gesloten deur kun je met brute kracht openen of hacken door respectievelijk je leverage of hacking vaardigheid te verhogen, de toegangscode op een computer vinden of zelfs in een mok veranderen en je in een kier wurmen behoort tot de mogelijkheden. Al dit wordt mogelijk gemaakt door Neuromods; een directe kopie van andermans (of die van een Typhon) vaardigheden die je via het oog direct in je zenuwstelsel injecteert om zo een supermens te worden.
De wapens en lichamelijke modificaties bieden veel vrijheid tijdens het ontdekken. Mede door ietwat zweverige besturing was ik echter niet altijd weg van het onvermijdelijke vechten dat je moet doen. Op een hoge moeilijkheidsgraad voelt iedere aanvaring met gevaar als een cruciale interactie die je snel van waardevolle bronnen kan leegzuigen. Vijanden zijn snel en soms klein, maar je arsenaal voelt niet snel en intuïtief genoeg aan om ze tegen te gaan wanneer zij jou verrassen. Een goed uitgedachte aanval met creatief gebruik van je middelen geeft daarentegen voldoening. In de vijanden zelf is echter noch voor kwantiteit of kwaliteit gekozen. Mimics verliezen na een tijdje hun glans en de variatie in de hun grotere broers, de phantoms, is beperkt, vooral vanuit een esthetisch perspectief. Hier en daar zal je het moeten opnemen tegen unieke Typhon of bezeten robots en mensen, maar die vullen de leegte slechts gedeeltelijk. Ik had graag een creatiever vijand ontwerp gezien, eentje die beter past bij de verder ijzersterke sfeer.
OORDEEL: Gooi je verwachtingen uit het raam, want Prey zal ze ongetwijfeld door elkaar heen gooien. Voor velen op positieve manier, voor een enkeling op negatieve. Arkane studio weet hoe een Sci-Fi thriller neer te zetten, want het was niet alleen de gameplay, maar ook het narratief waar ik voor terugkwam en meer van wilde. Prey mist alleen nodige afwerking die papa Bioshock en mama Dead Space wel hebben om tot mijn favoriete spellen te behoren. Nu rest alleen nog de vraag of er ooit een Prey 2 zal komen.
