Als kind vond ik het altijd onzin hoe de Pokémon gevechten in de tekenfilm werkten. Ash hoeft slechts ‘Pikachu ontwijk’ te roepen en op magische wijze kon Pikachu door geen aanval geraakt worden. Deze met actie gevulde gevechten stonden zwaar in contrast met de statische turn-based stijl van de Pokémon RPG’s. Ontwijken was daar onmogelijk aangezien veel aanvallen eenmaal een raakkans van 100% hadden. Met Pokken Tournament brengt Nintendo in samenwerking met Bandai Namco een Pokémon vechtspel dat bijzonder veel lijkt op hoe Ash met zijn bondgenoten vocht in de anime. Is dit waar we als fans van de franchise jaren op hebben gewacht?
Laat ik beginnen door te zeggen dat dit visueel het mooiste spel op een Nintendo console tot nog toe is. Alle 16 Pokémon waar je uit kunt kiezen zijn met zorg en detail vervaardigd en de stages met hun rijk gevulde omgevingen sluiten hier feilloos op aan. De algehele presentatie is gelikt, hoewel de voice acting een grote drama is. De tekst wordt vaak futloos of met de verkeerde emotie gebracht en sommige acteurs mompelen of beheersen de Engelse taal niet volledig.
Pokken geeft je de keuze uit vier verschillende vechtstijlen; standard, speed, power en technical. Afhankelijk van de stijl zal je proberen je tegenstander op een afstand te houden met projectielen, ze te slim af zijn met beweging of simpelweg snel dichtbij komen om rake tikken uit te delen. Voor de cast in Pokken is geput uit alle 7 generaties van Pokémon die er zijn geweest, hoewel een groot deel van de eerste generatie afkomstig is. Zelf had ik graag meer variatie gezien, maar ik begrijp de redenering. Ze proberen zoveel mogelijk mensen aan te spreken en de eerste generatie heeft de meeste bekendheid en jeugdsentiment. Twee verschillende Pikachu’s en Mewto’s zijn echter enorm zonde van de beperkte ruimte.
In veel opzichten lijkt Pokken op een traditioneel vechtspel; specifieke combo’s doen de meeste schade, een HP-balk die je naar nul moet brengen en een driehoeksverhouding tussen aanvallen, vastgrijpen en counteren. Unieke elementen zijn echter de support Pokémon (30 in totaal!), die je met hun aanval op specifieke momenten een voordeel in de strijd kunnen geven, en de zogenaamde ‘field phase’, waarbij je de ruimte krijgt om in een 3D omgeving rond te rennen. Voor een nieuwkomer binnen het vechtspel genre zal Pokken de eerste paar uur een overweldigende ervaring zijn. Er is veel te leren en alle personages voelen ook anders aan. Gelukkig biedt het spel heldere en uitgebreide tutorials om je een eindje op weg te helpen.
In mijn tijd met Pokken Tournament heb ik de ondeugende Chandelure gekozen als mijn Companion Pokémon. De gehele campaign en ook al mijn online gevechten heb ik met haar gedaan, zodat ik in ieder geval één personage wat beter begreep. Op een gegeven moment voelde ik me zelfs gedwongen om met Chandelure te blijven spelen. In ware Pokémon traditie levelt je monster namelijk naarmate je meer met hem vecht. Dit zorgde ervoor dat al snel mijn Chandelure sterker was dan de rest van de cast en ik in het nadeel zou zijn als ik een andere Pokémon zou kiezen. Dit levelsysteem is voor een vechtspel gevuld met strategische elementen overbodig en heeft alleen onevenwichtige gevechten tot gevolg. Bovendien duurt het een eeuwigheid om iedere Pokémon tot zijn maximale level te trainen.
Singleplayer opties zijn er tot mijn teleurstelling weinig. Matches tegen echte mensen kunnen frustrerend zijn. Een manier om stoom af te blazen door singleplayer afleidingen is altijd een fijne toevoeging aan vechtspellen, maar Pokken weet niet te leveren. De campaign is een grote grap met enorm repetitieve ‘league’ gevechten en een plot zo dun als een Bellsprout. De online multiplayer werkt gelukkig soepel, aangezien dit het gedeelte is waar de aanhouders de meeste van hun tijd zullen besteden. De verbinding is bijna altijd optimaal en het vinden van tegenstanders gaat enorm vlot.
Oordeel: De Pokémongames behalen naast de hoofdserie slechts gering succes. Pokken Tournament brengt daar met zijn actierijke gameplay en fantastische presentatie verandering in. De singleplayer had meer aandacht verdiend, maar dit wordt gecompenseerd door een solide online multiplayer. De vele verschillende elementen die Pokken biedt, geeft het spel hoop op een lange levensduur. Verwacht echter geen partygame. Je zal waardevolle uren in Pokken moeten steken, voordat een overwinning aanvoelt als een prestatie in plaats van een gelukje bereikt door willekeurig op knoppen te rammen. Dit lijkt op de Pokémon waar we als kinderen vroeger voor de buis gekluisterd zaten.
