Mocht je niet weten hoe Final Fantasy tot bestaan is gekomen, volgt hier een korte geschiedenisles. In de jaren ’80 was Square een kleine spelontwikkelaar voor het Nintendo Entertainment System. Ze hielden het hoofd net boven water, maar een uiteindelijk faillissement leek onvermijdelijk. Gameontwerper bij Square Hironobu Sakaguchi zou nog een laatste poging doen het bedrijf te redden en anders voorgoed de game industrie verlaten. Dit spel noemde hij passend: Final Fantasy. Lang verhaal kort zijn we ontelbaar veel spin-offs, films en zelfs veertien hoofddelen in de serie verder met Final Fantasy XV. Deel XV heeft meer gemeen met het allereerste deel dan je zou denken. De serie heeft namelijk de afgelopen jaren veel kritiek te verduren gehad en haar voortbestaan is onzeker. FFXV heeft als bedoeling om de liefde bij zowel oude- als nieuwe fans opnieuw aan te wakkeren.
Welkom in het land van Lucis, waar iedereen zwart draagt en genoeg gel bij zich heeft om zelfs de Titanic bij elkaar te houden. Als prins en aanstaande koning, speel je de letterlijke edgelord van deze bevolking, Noctis. Net zo stijlvol en goed aangekleed als jij en je drie compagnons is de wereld om je heen. FFXV is rijkelijk gevuld met weelderige bossen, uitgestrekte vlaktes, bergen, ravijnen en bevat zelfs een stad gebouwd op de zee. Op de achterbank zitten en rondgereden worden in je auto Regalia (iets dat ik op het moment van schrijven doe), terwijl je van de omgeving en immense soundtrack geniet, is een activiteit op zich.
De setting is vrij apart in dat het een combinatie tussen fantasie en realisme is. Zo rijden er doodgewone auto’s rond, bezoek je caravans om de nacht in door te brengen en steden hebben een moderne architectuur. Een doodgewone cafetaria waar iedereen flanel draagt, binnenlopen met je magische zwaard, is iets dat ik niet eerder heb gezien. Een dappere ontwerpkeuze, die verrassend goed werkt. Gecombineerd met de fantastische graphics, is dit een van de meest imponerende en charmantste spellen die ik heb gespeeld en met plezier verkende. Dit werd helaas af en toe bemoeilijkt door onnodig dwarsliggende rotsen en het navigatiesysteem had net iets meer aandacht verdient.
Final Fantasy XV – First Tomb (PS4 gameplay)
Je vier maatjes Gladiolus, Prompto en Ignis hebben ook allemaal hun eigen charme. Hun persoonlijkheden zijn vrij stereotype, zoals de grote, sterke lijfwacht of de slimme, rustige Brit met een bril. Het is door de onmiskenbare onnozelheid in de interactie tussen de vier dat je je een onderdeel van een levende groep vrienden waant. Prompto foto’s zien nemen van de reis die je terug kunt kijken en het gezelschap zien genieten van een Behemoth saté terwijl ze een mobiele game spelen, vond ik stom klinken, maar liet uiteindelijk een grote grijns op mijn gezicht achter. Je bro’s openen alleen iets te vaak hun mond waardoor je dezelfde grappen of opmerkingen blijft aanhoren.
Als speler heb je dus uitsluitend de optie om Noctis te besturen. Deze asymmetrische verhouding biedt opening voor gameplay die we niet eerder in een Final Fantasy spel hebben gezien. Hoewel ik historisch gezien een voorstander ben van de turn-based delen in de serie, is de actie gerichte aanpak ditmaal grotendeels goed uitgewerkt. Noctis heeft vier slots voor zijn wapens en magie waartussen hij in gevecht naadloos kan wisselen. Zijn speciale kracht heet ‘phasing’ wat je in staat stelt te teleporteren, dat zowel offensief als defensief gebruik heeft. Je teamgenoten hebben verschillende eigenschappen en krachten, voor jou om leiding over te nemen en toe te passen op een manier die jij geschikt vind. Neem je een alles of niets risico van een brute aanval van Gladio, om hopelijk de laatste klap uit te delen, of speel je het voorzichter door in plaats daarvan Ignis iedereen te laten genezen. Als klap op de vuurpijl word je soms gezegend met de hulp van een goddelijke ‘summon’. In FFXV is dit niet langer een kracht die je zelf op kunt roepen. Nee, je bent overgeleverd aan de goedheid van deze goden om je te redden uit hopeloze situaties. De animatie en effect van deze summons zijn met gemak het meest overdonderende onderdeel in het hele spel.
FFXV – Defeating Behemoth (PS4 Gameplay)
Verder is het gevechtssysteem recht toe recht aan. Voordeel is dat het micromanagement tot een minimum beperkt, nadeel is dat het diepgang mist. Er is veel te upgraden in de vorm van nieuwe wapens en aanvallen, maar in de kern verandert er niets aan de drie knoppen tellende actie. Gesproken over knoppen, lijken deze niet altijd te reageren. Met name ontwijken maakte ik zelden gebruik van, aangezien het nooit op tijd reageert. Gebruik van magie daarentegen is juist omslachtig en tegelijkertijd enorm beperkt, wat ontmoedigt om er gebruik van te maken.
Cinematografisch leent FFXV veel van de God of War reeks; het goede en het slechte. Het goede is het enorme formaat van bazen en hoe dit in beeld is gebracht. Het slechte is dat in sleutelbaasgevechten voor een aanpak is gekozen waarbij de helft van het gevecht een quicktime event is. Dit betekent dat je 100 meter hoge vijanden verslaat door op het juiste moment een knop te drukken. Toegegeven, het geeft de ruimte voor indrukwekkende animatie, alleen geeft het geen voldoening. Naar een grandioos gevecht met een monster kijken is niet hetzelfde als deze met je eigen vaardigheid overwinnen. Alle animatie zowel in gevechten als cutscenes, gebeurt in real time. Dit zorgt voor meer immersie, alleen veroorzaakt het ongemakkelijke botsingen, gesprekken voeren met rug naar de ander toe en andere onwenselijke effecten op gameplay.
Het geweldige gevoel voor dramatiek dat de muziek, sfeer, animatie en gevechtssysteem creëren, ontbreekt juist volledig in het plot. Zo gaan er al vroeg een aantal ‘belangrijke’ personages dood, maar aangezien je ze nooit hebt ontmoet of de tijd had om je emotioneel te hechten, heeft het geen enkele impact. Voor de rest is het een warrig verhaal over macht, liefde, oorlog en de reis tot wording van koning. Ik deed echt mijn best het te volgen, maar kon er geen chocola van maken. Vaak was ik zelfs verbaasd over de locaties waar ik eindigde en hun ogenschijnlijke plek in het plot. jammer voor een serie waar ik in het verleden juist erg heb genoten van het verhaal.
Oordeel: FFXV laat in de opmaak en graphics niets te wensen over. De wereld is gedetailleerd, interactief en een genot om op verschillende manieren doorheen te trekken. Er is in zowel stijl als gevechtssysteem voor een moderne aanpak gekozen, welke grotendeels een positieve indruk hebben achtergelaten. De actie is helaas soms te simplistisch en gemakkelijk. De personages die FFXV presenteert zijn sterk. Het wazige verhaal waar ze een onderdeel van maken echter een grote schande. Ondanks deze tekortkomingen is Lucis een land waar ik graag naar terugkeer om een visje te vangen, Chocobo’s te berijden of een torenhoge daemon neer te halen.
