Het lijkt wel alsof ontwikkelaar Sledgehammer Games en uitgever Activision de smeekbedes van de oude Call of Duty spelers gehoord hebben en eindelijk van de futuristische wereld zijn afgestapt. Ze gaan terug gaan naar zijn roots: WOII. Eindelijk is wel het juiste woord, gezien de drie afgelopen jaren veel rasechte Call of Duty gamers zijn afgehaakt. Waaronder ik. Al heb ik het stiekem elk jaar nog wel geprobeerd, om teleurgesteld weer snel af te haken. Dat teleurgestelde gevoel is nu weg. En heb mijn oude teammates verzameld om weer eens heerlijk Call of Duty te spelen!
PLOT: In de rol van farmerboy en rekruut van de first infantry Division, Daniel, maak je je eerste gevecht mee in de campaign. En word je samen met je teammates gedropt op het strand van Normandië. Als je D-day weet te overleven ga je stapje voor stapje mee met de herovering, onderweg naar Duitsland.
De campaign voert je door Europa, waar je teammates een grote rol spelen in het verhaal. Ze hebben echt een eigen karakter, waardoor je ook meer gehecht raakt aan hun rol. De humor en chagrijnigheid van je medespelers maken het verhaal tot een goed geheel.
Qua graphics valt er ook niets te klagen. Het ziet er gewoon goed uit; schaduwen kloppen, texturen zijn ok en de personages zijn nog beter uitgewerkt. Het is zelfs zo goed, dat ik begon te twijfelen of de audio wel sync liep. Gezien de personages gewoon betere gelaatstrekken hebben, ook tijdens het praten, valt het gewoon op dat het praten het nog net niet is. En lijkt het alsof hij niet sync loopt.
Ook de tussenfilmpjes werken fijn. Ze zijn goed, mooi en je valt er natuurlijk in. Bijna vanzelf gaat de besturing over naar het filmpje. En voelt het niet alsof je abrupt stopt met spelen, als het tussenfilmpje start.
Wel zie je wat herhalingen. Vijanden die in een loop zitten zodra je de vijand niet snel genoeg neerhaalt. Of dezelfde beweging blijven maken als je ze niet helpt. Mijn oren en ogen zijn wel erg gevoelig voor dit soort herhalingen, maar had in deze campaign echt niet gehoeven.
De campaign is kort – binnen een dag spelen heb je het uitgespeeld-, maar krachtig. Ok, het einde is wat cheezy en Amerikaans. Maar dat doet niet af aan het geheel.
Eenmaal de campaign uitgespeeld is het tijd voor de multiplayer. Nieuw zijn de Headquarters. Eigenlijk is het je menu, maar dan in de vorm van een headquarter. Je kunt er rondlopen en je wapens upgraden, je skills verbeteren, pakketjes lospeuteren en opdrachten activeren. En eigenlijk is het nog meer dan dat, je kunt je -zeggen ze- ook met medespelers in rondlopen en socializen. Dit is me helaas nog niet gelukt. Aangezien de servers hier nog niet op voorbereid zijn. Daarover zo meer.
Eerst de maps. Want die zijn super. Geen berispte supersonische wandjes en gebouwen waar je niet in kunt. Nee, prachtige maps, niet te groot, voorzien van veel plekjes waar je in en op kunt. En gebouwen waar je daadwerkelijk in kunt. Echt smullen. Al mogen van mij die sneeuw maps altijd verre blijven, ik houd gewoon niet van sneeuw en regen maps. Ik ben een echte mooi-weer-schieter.
War is een nieuwe spelmodus, waarbij je daadwerkelijke veldslagen uit de Tweede Wereldoorlog na kan spelen. Verdeeld over twee teams speel je per team 4 minuten een kant van het verhaal. En dit is leuker dan het klinkt. Je gaat gewoon anders online spelen als je een tank moet verdedigen en vier minuten later juist de brug moet opblazen. Een leuke toevoeging. De spelersmodus zombies is wederom gemaakt, maar niet gespeeld door mij zelf. Dit is een spelmodus waar ik nog niet aan toe gekomen ben, ik heb gewoon de campaign en de multiplayer een weekend lang niet los kunnen laten. En daar was geen ruimte om naar, de meestal minder leuke, zombie modus te gaan.
Over de wapens en het spelen heb ik niets te klagen. Alles werkt naar behoren en de wapens zijn zoals ze horen in die tijd. Het enige wat ik mis zijn de claymores, want de blijdschap die je hebt als een van de tegenspelers vol in je val loopt, mag in deze game gewoon niet ontbreken. Misschien dat de als we hard genoeg roepen dat we die terug willen, deze nog eens terug komt met een nieuwe DLC (De eerste DLC staat trouwens gepland voor 30 januari, waarbij de PS4 nu eens de eerste is die ze ontvangt).
Zo goed als de besturing werkt, zo slecht werkt het nieuwe laden in de multiplayer. Kanonne wat moet je een geduld opbrengen om in een lobby eindelijk in een game te komen. Dat is echt niet normaal. Je kunt met gemak koffie zetten, boodschappen halen, broodjes smeren en gaan douchen voordat de game daadwerkelijk begint. Das echt niet leuk meer. Het lijkt wel alsof de lobby moeite heeft alle afzonderlijke headquarters te laden en er daarom zo lang over doet. Als dit het geval is, moeten ze die gedeelde headquarters mijn inziens echt loslaten en het mogelijk maken te laden zonder die headquarters, want zo lang wachten op een potje is echt niet te doen.
OORDEEL: Oude tijden herleven in de nieuwe Call of Duty WWII. Nadat je de krachtige, maar korte campaign hebt uitgespeeld is het echt tijd om je oude teammates weer online te verzamelen om weer eens flink wat potjes te knallen. Al moeten ze wel echt iets doen aan die lange laadtijd in de lobby, want anders zijn je vrienden allang weer vertrokken. Maar het is zo ontzettend fijn dat ze afgestapt zijn van het futuristische gebeuren en weer doen waar ze goed in zijn. Het is zo fijn dat alles er echt prachtig uitziet en je weer volop de beste plekjes kan zoeken in de mooie maps. Het is zo fijn om weer echt Call of Duty te kunnen spelen. Call of Duty WWII krijgt van mij vier sterren.
