Ok, ok ik weet het. Ik ben rijkelijk laat met de review van Uncharted: The Lost Legacy. En het liefst had ik hem nog langer uitgesteld. Waarom zul je je afvragen, reviews horen toch zo snel mogelijk online te staan? Zekers waar, maar ik wil en ik kan er gewoon bijna niet aan toegeven. Ik hoopte met de uitstel dat er nog een moment kwam, waarbij mijn visie op dit spel nog enigszins aangepast werd.
Maar helaas. Ik moet het gewoon toegeven. Na het spel echt tot de laatste frame uitgespeeld te hebben, is er echt geen kans meer. Het is gewoon zo, het veranderd niet meer. Ook niet als je de gehele aftiteling afkijkt en toch nog hoopt op een puntje licht. Maar nee, het klaar, het is uit.
Na een jaar vol verwachting en met spannende trailers in mijn hand, krijg ik daar dan echt de nieuwe Uncharted; The Lost Legacy. Als een enorme fan van Nathan Drake en vooral Sully, ben ik eerst wat huiverig voor de nieuwe samenstelling met Chloe en Nadine. Maar na de eerste trailer eind vorig jaar, heb ik toch mijn sceptische blik weer even opzij gezet. Het ziet er immers echt weer prachtig uit. En de nieuwe personages geven wellicht wel weer een heel nieuwe frisse blik op de fantastische werelden van Naughty Dog. Het spel krijgen we ook nog een in luxe verpakking, wat de sceptische blik nog verder doet wegzakken.
De eerste scènes van Chloe, die we al kennen uit het tweede deel van de Uncharted reeks, zijn net als de trailer prachtig. En nodigt uit je te gaan verliezen in de game. Tot dusver geen zorgen meer en vooral veel zin om de Uncharted zo snel mogelijk uit te spelen.
Helaas komt er dan al vrij snel die klap. Die nog harder aan komt, als je eerst met veel pijn en moeite je zinnen hebt gezet op The Lost Legacy.
Chloe Frasier en Nadine Ross zijn samen op zoek naar een kostbare slagtand; The golden Tusk of Ganesh. Die bad ass guy en leider van de rebellen Asav natuurlijk ook wil hebben. Op zich is hier natuurlijk niets mis mee. En biedt deze opzet best veel ruimte voor een goed verhaal.
Al vrij snel blijkt het; Chloe en Nadine spelen niet samen. En hebben bij lange na niet de chemie die Sully en Nathan wel hebben. En zolang als ik door de eerste paar Chapters ren, ben ik op zoek naar het verhaal. Ik kan hem nergens vinden.
Begrijp me niet verkeerd. Het ziet er weer prachtig uit. De natuur is tot in de puntjes uitgewerkt, de skins zijn beter dan bij de vorige games en de belichting is gewoon echt goed. Ook werkt alles prima en is op de besturing echt niets aan te merken. Chloe klimt en springt net als Nathan, met gemak door de wilde natuur van India. En de raadsels en puzzels voelen als die van Nathan. Maar ze zijn het gewoon net niet.
Ik mis Nathan, en ik mis Sully nog meer. En ik mis het verhaal. Je kunt gewoon te goed merken dat dit spel begon als DLC en later uitgebreid is naar een losse game. Aan de ruim 8 speluren ligt het niet. Aan de graphics ligt het niet. En aan de besturing ligt het ook echt niet.
Hoewel ik zo graag een super positieve review had willen schrijven, lukt het me gewoon niet Sully en Nathan los te laten. Het had zo mooi kunnen zijn. Misschien ben ik wel verwend. Misschien ben ik wel verpest met alle spellen die ik mag spelen. En misschien is dit spel wel fantastisch als je Nathan en Sully niet kent.
Uncharted: The Lost Legacy krijgt van mij 3 sterren. En ligt sinds 23 augustus in de winkels voor de de PS4.
