In een tijdperk gedomineerd door vluchtige Battle Royale titels met hippe dansjes, is het moeilijk om voor te stellen dat een kleine vijfentwintig jaar geleden 100-uur durende singleplayer avonturen met emotionele tieners helemaal de shit waren. Met name de Final Fantasy serie heeft goede zaken gedraaid op het hoogtepunt van de J-RPG rage. Tegenwoordig is er echter minder vraag naar het genre en zie je veel series overstappen van een Turn-Based systeem naar eentje die meer actie georiënteerd is. Ontwikkelaar Square Enix zegt ‘genoeg hiermee!’ en probeert oude glorie te doen herleven met Octopath Traveler. Zich afspelende in een fantasiewereld vol monsters en magie waarin acht personages op een persoonlijk queeste zijn, ga je het dit jaar niet klassieker vinden!
Het eerste dat je zal opvallen aan Octopath Traveler is de unieke visuele stijl die het hanteert. De ontwikkelaar zelf noemt het ‘HD-2D’ door de combinatie van 8-bit sprites en realistische details zoals kraakhelder water en de weerselementen. Het spreekt erg tot de nostalgie, maar is tegelijkertijd verfrissend genoeg voor een modern tijdperk van games. Dat met deze stijl de minder indrukwekkende grafische kracht van de Nintendo Switch wordt gemaskeerd, is een mooi meegenomen bonus. Het enig nadeel van deze visuele presentatie is dat het niet altijd duidelijk is wat bewandelbare paden zijn en door de dieptewerking begroeiing je vizier soms volledig blokkeert.
Naast de stijl is een ander uniek eigenschap van het spel zijn verhaalvertelling. Zodra je Octopath Traveler hebt opgestart heb je de keuze uit acht personages om je avontuur mee te beginnen; Ophilia, Cyrus, Tressa, Olberic, Primrose, Alfyn, Therion en H’aanit (wiens namen als afkorting Octopath vormen). Dit heeft slechts invloed op de eerste paar uur, aangezien je al snel de rest van de cast zal oppikken bij hun respectievelijk startpunt. In Octopath Traveler heb je namelijk niet één episch verhaal dat je volgt, maar heeft iedere personage zelfstandig zijn demonen om te verslaan. Zo probeert de danseres Primrose haar vermoorde vader te wreken, moet Therion zijn eer als dief herstellen door een drietal waardevolle stenen te stelen en probeert de geleerde Cyrus het mysterie van een verdwenen boek op te lossen.
Al met al zijn dit gevarieerde verhalen die zelfs volwassen thema’s durven aan te halen en er zal voor iedereen iets tussen zitten. Er is echter geen groot eind waar je naartoe werkt en de interactie tussen personages is beperkt tot optionele korte gesprekjes die als kleine kanttekeningen op de verhalen dienen. Er is geen band die ontstaat tussen personages, puur omdat iedereen zijn eigen pad heeft dat hij of zij bewandelt. Het zijn waardige avonturen, maar acht verschillende plots door elkaar spelen, haalt het niet bij één gefocust verhaal.
Het grootste nadeel van deze structuur is echter dat de eerste uren erg traag zijn. En dan heb ik het niet over de eerste twee tot drie uur, maar over de eerste tien uur! Acht individuele verhalen betekent namelijk ook dat je acht keer een inleiding moet bekijken compleet met de doorloop van een aantal basisprincipes van gameplay. Ieder personage heeft namelijk zo zijn eigen ‘Path Action’. Dit zijn korte interacties die je naast een standaard dialoog met NPC’s kunt hebben. Zo kan Olberic mensen uitdagen tot een duel en kan Ophilia met haar ‘Guide’ vaardigheid mensen meenemen om later op te kunnen roepen in een strijd. Toch is er enige overlap in de vaardigheden en zijn ze niet gelijkwaardig in hun nut. Waarom zou je van Tressa’s vaardigheid om bezittingen van mensen te kopen gebruik willen maken als je het voor gratis en niets kunt stelen met Therion?
Deze zelfde onevenredige verhoudingen in kracht vind je ook op het strijdveld. Het is niet ongebruikelijk om toegewijde healers, tanks en DPS-machines te hebben in RPG’s, maar zelfs binnen bepaalde klassen, blinken sommigen meer uit dan anderen. Arme Alfyn had bijvoorbeeld in geen enkele opstelling een echt nut, aangezien hij zowel in zijn genezende- als aanvallende krachten teleurstelt terwijl Cyrus met zijn magie een solo moordmachine is. Hiernaast kun je te allen tijde slechts vier personages bij je dragen, waardoor je al snel de neiging krijgt om een vaste party te houden en telkens daarnaast alleen het personage mee te nemen waarmee je het verhaal wilt vorderen. Gelukkig kom je later duplicaten van de jobs die personages bekleden tegen, zodat iedereen nuttig gemaakt kan worden en je flexibiliteit in speelstijl geboden wordt.
Net zoals in veel andere elementen is ook het vechten zoals je van een klassieke J-RPG zou verwachten; trage Turn-Based actie. Traag gebruik ik hier niet direct als negatief woord. Turn-Based RPG’s hebben eenmaal de tijd nodig wil het strategisch interessant zijn. Qua gameplay bieden de gevechten echter een vrij vanille ervaring. Het unieke element dat hier aangeboden wordt, is het Boost en Break systeem. Boostpunten spaar je iedere beurt op waar je vervolgens, corresponderend aan het aantal punten dat je besluit uit te geven, vaker aanvalt of vaardigheden sterker maakt. Van de andere kant heeft iedere vijand zwaktes tegen bepaalde aanvallen zoals bijvoorbeeld vuuraanvallen, zwaarden of bijlen. Weet je ze hierop vaak genoeg te treffen, veroorzaakt dit de zogenaamde Break, waardoor ze voor een beurt geen actie zullen kunnen ondernemen. Door deze twee elementen zal je je goed moeten bedenken of je assertief je punten wilt inzetten om monsters dwars te zitten of juist defensief je punten te verzamelen voor een groter offensief later.
Oordeel: Zoals aan de toon van deze recensie te horen is, roept Octopath Traveler geen bijzonder sterke positieve of negatieve emoties op. In een zekere zin is dit een reboot van het Turn-Based J-RPG genre als geheel, waardoor je met een vanille ervaring achterblijft. Oude fans van het genre hebben weer iets nieuws om hun tanden in te zetten, maar kunnen mogelijk teleurgesteld zijn wanneer ze het opzetten tegen de klassiekers. Nieuwe spelers daarentegen zullen het zwaar hebben met het trage tempo van de introducerende uren en gevechten. Hoewel dit een avontuur is dat het niet haalt bij titanen als Final Fantasy en Golden Sun, voelde dit voor mij (als groot fan van het genre) als een waardige terugkeer naar de J-RPG wereld.
