‘Fuck the Oscars!’ is wat Josef Fares te melden had op de Game Awards van 2017. Fares is het hoofd van ontwikkelaar Hazelight Studios, bekend van Brothers: A Tale of Two Sons en nu ook A Way Out. Zijn opmerking was bedoeld om de gemaaktheid van de Oscaruitreiking te bekritiseren en de oprechtheid van de Game Awards te prijzen. Hiernaast had hij wel voldoende kritiek op de game-industrie die spelers tegenwoordig kaalplukt met DLC en Lootboxsystemen. A Way Out moet daar niets van hebben, want hoewel dit spel ook online te spelen is met een vriend, hoeft slechts een persoon het spel aangeschaft te hebben. Fares is duidelijk een man met juiste intenties en een passie voor zijn vak. Heeft zijn Hazelight Studios echter ook het vakmanschap om een memorabele ervaring af te leveren?
Het grootste verkooppunt van A Way out is de ongebruikelijke manier waarop je door het verhaal heen zult gaan. Niet alleen is dit een spel dat co-op ondersteunt, maar is dat ook de enige manier om A Way Out te ervaren. Heb je geen vrienden, heb je pech. Dit is gedaan, omdat er twee afzonderlijke bajesklanten te besturen zijn, Leo en Vincent. Leo is een heethoofd met een klein hartje terwijl Vincent juist een bedachtzamer karakter heeft. Niet alleen voer je allebei verschillende handelingen uit, maar heb je allebei ook een andere rol in het verhaal.
PLOT: Laten we deze er meteen bij pakken. Zoals je kunt verwachten, spelen de eerste hoofdstukken zich nog in de bak af waar Leo en Vincent elkaar ontmoeten. Al snel komen de twee van origine Italianen erachter dat ze met dank aan dezelfde drugsbaas vast zitten en daarmee niet alleen een verbroederende overeenkomst delen, maar ook de motivatie om te willen ontsnappen. Wraak zal worden genomen en wraak is leuker met een vriend aan je zijde.
De inleidende hoofdstukken zijn veelbelovend en ook qua gameplay is dit het leukste deel van A Way Out. Er is geen open wereld en zelfs de ruimte die je hebt is erg beperkt. De korte hoofdstukken spelen zich echter op allerlei plekken af zoals de binnenplaats, wasserette en kantine. Na je ontsnapping heb ik helaas weinig positiefs te melden over de gebeurtenissen in A Way Out. Het wordt al snel duidelijk dat naast je wraakmissie het spel weinig om het lijf heeft. Er wordt een poging gedaan het plot pikanter te maken met een onvoorspelbare wending, maar deze had voornamelijk een frustrerende uitwerking die mij en mijn partner onbevredigd achterliet. Zonder iets weg te geven kan ik zeggen dat het een twist is die voor het medium van games niet werkt.
Zowel Leo als Vincent dragen zo hun bagage mee, maar emotioneel hechten aan hun achtergrondverhaal lukte niet door de korte duur die je met ze doorbrengt. Dit is namelijk mijn grootste probleem met A Way Out; de totale lengte. Zelfs wanneer je het rustig aan doet, kun je hier gemakkelijk binnen twee sessies doorheen zijn en is de gameplay repetitief en aan de magere kant. Wees voorbereid om alledaagse gesprekken te voeren met vreemden en af en toe weg te rennen van de politie of juist zelf iemand achteraan te hollen. Eerstgenoemde draagt bij aan de sfeer en het karakter van A Way Out, maar meer variatie was zeker gewenst. Andere bezigheden bestaan uit extreem licht puzzel- en sluipwerk, auto achtervolgingen en gevechten die grotendeels bestaan uit quick time events. Het meeste plezier is vreemd genoeg beleeft aan de kleine minigames die je onderweg tegenkomt, zoals darten, hoefijzers gooien of een potje vier-op-een-rij.
Oordeel: Een nieuw genre is het niet, maar Hazelight Studios heeft een eigen concept in de kern goed uitgewerkt. A Way Out biedt naast co-op met asymmetrische gameplay ook een nieuwe manier om een verhaal te vertellen doordat beide spelers zich door de ogen van hun eigen personage inleven. Helaas komen nieuwe concepten vaak vergezeld met kinderziektes. In dit geval is de game te kort zonder in het verhaal of de gameplay bijzonder aangrijpend te zijn. Hopelijk gaan Fares en zijn team met dezelfde passie verder en kunnen ze de volgende keer de puntjes op de i zetten.
