Als ik het internet mag geloven, vonden de meeste mensen 2016 een ongelofelijk rotjaar. Hoewel ik deze opmerking nooit grappig of erg relevant heb gevonden, kan ik dit muzikaal beamen. Waar ik vorig jaar nog ruim 80 albums had geluisterd, kan ik dit jaar nog net een top 50 samenstellen. Niet getreurd, er zaten genoeg pareltjes tussen om een waardige top 10 te vormen. Er zullen ongetwijfeld andere albums zijn die aan top 10 niveau voldoen, maar aan mij voorbij zijn geschoten. Ik ben ook benieuwd naar jullie mening, dus laat me weten welke geluiden mijn oorkanalen nog moeten ervaren.
10. Future of the Left – The Peace & Truce of Future of the Left
Deze excentrieke Punk/ Noise Rock band berust op crowdfunding sites om hun albums te financieren. Het is daarom extra belangrijk dat ze kwalitatief materiaal blijven aanleveren. Gelukkig hebben ze me nog op geen van hun vijf albums weten teleur te stellen. Op hun laatste werk is er een fantastisch samenspel tussen bas en drums waar de zang en gitaren overheen blèren en grotere wendingen maken dan een u-bocht. Naast dat het muziek is waar je boos op kunt raggen, ben ik altijd onder de indruk geweest van hun geestige, sarcastische en poëtische verantwoorde teksten die zanger Andrew Falkous brengt doormiddel van gefluister tot consistent geschreeuw. Beluister ook vooral hun album uit 2014, want dat is de reden dat ik lyrisch ben over deze Britse maniakken.
9. Isaiah Rashad – The Sun’s Tirade
Ondanks een matig Hip-Hop jaar eindig ik met vier rappers op de eindlijst. De eerste is de getalenteerde Isaiah Rashad, die uitblinkt in het maken van ontspannende Stoner Rap die net genoeg punch heeft om mij in beweging te zetten. Er hangt een gepijnigde en existentiële wolk over het hele album heen, die bijzonder is voor het genre. Verder kun je met zelfvertrouwen gebrachte verhalen over gemiddelde rapperproblemen verwachten en beats zo chill dat je eindelijk het gevoel krijgt dat het winter is.
8. Ariana Grande – Dangerous Woman
Mijn guilty pleasure komt dit keer in de vorm van een R&B/ Pop plaat. Ik ben compleet overrompeld door Dangerous Woman die bijna alleen sterke momenten heeft en slim trap en electro invloeden gebruikt om boven de top 40 middenmoot uit te komen. Door het bereik van Grande’s stem in combinatie met de catchy begeleiding was dit een van mijn favorieten om zorgeloos op te dansen. Onderwerpen zijn bedoeld om een tienerpubliek aan te spreken, variërend van dromerige jongens tot een berg aan liefdesdrama en zelfs seks zo goed dat je er scheef van gaat lopen. Mocht je dat laatste niet geloven, luister naar het nummer Side to Side en vertel mij waar het anders over gaat.
7. Radiohead – A Moon Shaped Pool
Het is Radiohead, de objectief gezien beste band op aarde; wat wil je van me. Mijn volledige review is hier te lezen.
6. A Tribe Called Quest – We Got it From Here….Thank You 4 Your Service
De legendes van A tribe Called Quest keren na 18 jaar voor het laatst terug om zowel fans als andere artiesten te laten horen hoe je Hip-Hop maakt die niet alleen ergens voor staat, maar ook muzikaal staat als een huis. Dit is Hip-Hop waar iedereen achter kan staan: positief, kleurrijk en inspirerend. Q-Tip, Jarobi, Ali Shaheed Muhammed en de afgelopen jaar onnodig overleden Phife Dawg overstijgen genres om mensen van alle rassen en klassen bij elkaar te brengen. Ook al laten de politieke teksten of het eerbetoon aan Phife Dawg je koud, is het lastig te ontkennen dat The Tribe zijn carrière wonderlijk heeft afgesloten.
5. Whitney – Light Upon the Lake
Op aanraden van een vriend heb ik de kakelverse band Whitney een luisterbeurt gegeven. Ondanks het feit dat Light Upon the Lake gemakkelijk wegluisterd door zijn sixties pop/rock karakter, heeft dit half uur durende werk veel tijd nodig gehad om te groeien. Gelukkig heb ik een zwak voor koperblazers en prominent aanwezige drumpartijen, dus ik bleef haast onvrijwillig terugkeren tot op het punt dat ik de gevoelige teksten meezong. Hopelijk kunnen we meer melancholische teksten met een opzwepende begeleiding verwachten van deze band met de zingende drummer.
4. Kanye West – The Life of Pablo
‘I can’t let these people play me – Name one genius that ain’t crazy’. Oh, Kanye. Dat je gestoord bent, weten wij allemaal. Dat je fantastische en innoverende muziek schept, weet echter helaas niet iedereen. Deels bizar en vervreemdend en anderzijds kwetsbaar en emotioneel, heeft Mr. West zelden zoveel bij mij losgemaakt. The Life of Pablo is alles behalve een album voor iedereen, maar mocht je een wilde rit door de fantasierijke geest van een psychopaat willen maken; een betere kans ga je niet krijgen. Zoals het er naar uitziet zal Yeezy volgende jaar namelijk in een gesticht eindigen. Mijn volledige review is hier te lezen.
3. De Staat – O
Eefje de Visser heeft het net niet gehaald en daarmee is De Staat de enige Nederlandse artiest in de top 10. De band heeft een natuurlijke ontwikkeling doorgemaakt, die ze naar een steeds meer gepolijst en luchthartig karakter heeft geleid. Net zo gevarieerd als de bandleden zelf, is het muzikaal palet dat we voorgeschoteld krijgen. O heeft alles van het clubwaardige met synthesizer overgoten Peptalk tot prachtig sfeervolle solo’s op het ingetogen Time Will Get Us Too en ongegeneerd bitse riffs op Help Yourself. Mijn volledige review is hier te lezen.
2. Run the Jewels – RTJ3
Net als Run the Jewels niet konden wachten om hun derde project nog dit jaar uit te brengen, kon ik niet wachten tot volgend jaar om ze in mijn top 10 te plaatsen. Kendrick Lamar mag dan de koning van betekenisvolle Hip-Hop zijn, maar Killer Mike en El-P zijn heer en meester van onbeschofte beats en teksten. Hun haast ongeëvenaarde dynamiek in flow en lyrics is verpakt in een monsterlijke productie, zoals ik alleen El-p consistent heb horen bereiken. Run the Jewels 3 eindigt als hoogst scorende Hip-Hop album op mijn jaarlijst, omdat het alles bevat waar ik naar op zoek ben in een Rap plaat: Het ademt plezier, bevat de juiste features, is enorm gevarieerd, creatief en ik kan er bovenal ongelofelijk hard op gaan. Het album is gratis te downloaden vanaf hun website, dus je bent deze hard werkende en betrokken heren tenminste een luisterbeurt verschuldigd. Mijn volledige review volgt snel!
1. Car Seat Headrest – Teens of Denial
Singer songwriter Will Toledo is een bijzondere jongen. Binnen drie jaar tijd heeft hij zeven albums vanuit zijn auto, waar hij destijds in woonde, geschreven. Nu dertien projecten diep, heeft hij zijn laatste paar albums toegang gehad tot een studio en band waarmee hij zijn volledige potentie kan tonen. Trouw aan zijn muzikale wortels is de productie Lo-Fi. In het begin kan het klinken als een ongeordende muur van herrie en vals gezang, maar voor de aandachtige luisteraar ontluikt er een gelaagdheid van meerdere gitaren, kundig geplaatste blazer/ piano accenten en zelfs meerstemmige zang. Zoals een ware millenial betaamt, heeft Toledo het voornamelijk over ongemakkelijke sociale omgang, chronische depressie en een vraag naar betekenis. Dit is nog een extreem kale omschrijving van wat hij schrijfvaardig kan, want ik heb erg genoten van zijn schertsende toon en zijn bekwaamheid om een verhaal te vertellen. Hem met volle overgave een half valse, minuut durende uithaal horen maken op Drunk Drivers/ Killer Whales raakt mij op een persoonlijk niveau, wanneer ik even hard meeschreeuw. The Ballad of Costa Concordia toont zijn talent als componist. Het elf minuten durende nummer maakt meerdere ritmewisselingen door met als hoogtepunt in het midden een spoken word met een begeleiding die alsmaar toeneemt in tempo en instrumentatie, passend bij de gefrustreerde en emotionele lading die hier los wordt gelaten. Net als de nummer een van vorig jaar is ook Teens of Denial compleet grijs gedraaid zonder in aanzien te dalen.
Nummer van het jaar: Red Velvet – Russian Roulette
Om op een vrolijkere noot te eindigen is hier tot slot mijn nummer van het jaar. Het album met gelijke titel mag dan een matige moeite geweest zijn, Russian Roulette van Red Velvet is een popnummer als geen ander. Ik versta geen woord van de Koreaanse tekst, maar zolang ik de ‘be-be-be beat’ in heartbeat kan meezingen, vind ik het best. Ik werd op slag verliefd op alle gekke geluidjes op de achtergrond en de maffe danspasjes van de vijf schone Koreaanse dames. Het zijn uiteindelijk de stuwende, warme en vrolijke synthmelodieën die dit nummer een uitzonderlijk karakter geven en het voor mij de ultieme dansplaat van 2016 maakt.
Lekker lijstje hoor. Voor mij had Beyoncé met Lemonade er nog bij gemogen, maar voor de rest fijne platen heur.