Kanye was een man, Yeezy was een visionair, Yeezus was een God, Pablo is een ???. Wanneer je jezelf een god noemt, wordt het lastig je eigen grootsheid te evenaren. De druk staat hoog wanneer de ene helft van de wereld een levens veranderd werk verwacht, terwijl de ander helft je dolgraag ziet falen. Met een afwezigheid van bijna drie jaar, is dit de langste tijd die Kanye heeft genomen tussen twee officiële albumreleases. Na meerdere singles (die niet op het album staan) en meerdere titels voor zijn nieuwe werk waaronder So Help Me God en Waves, is dan eindelijk het langverwachte The Life of Pablo hier.
Het is weer gebeurd. Ik heb mezelf wederom verloren aan een Kanye West album. Het wordt iedere keer alleen een pijnlijkere aangelegenheid. Het voelt namelijk alsof ik aan het luisteren ben naar een man die uit elkaar aan het vallen is. Voor Kanye is muziek namelijk een uiterst persoonlijke kwestie, zijn manier om zijn ziel bloot te leggen. Voor sommigen is hij een publieke schurk voor anderen een antiheld. Hoe dan ook is hij zich ondertussen bewust van zijn imago en heeft hij beide rollen, in meer of mindere mate, gracieus op zich genomen.
The Life of Pablo is namelijk een grote rommel, een clusterfuck van geluid. Dit bedoel ik voornamelijk in positieve zin. Kanye breekt, nog meer dan op Yeezus, met een traditioneel idee van muziek en hoe een album in elkaar moet te steken. Verwacht hier geen gewoonlijke instrumentatie of volgbare structuur te horen. Het grootste gedeelte van het geluid is opgebouwd uit elektronisch misvormde samples, een goede baslijn en zoals we gewend zijn van Yeezy een dikke laag autotune voor de smaak. Dit alles gecombineerd met een scala aan vocals, van een gospelkoor tot geschreeuw van Kanye zelf over neuken op een eettafel, maakt het tot een ware chaos.
Symbolisch bedoeld of niet, maar er is een duidelijk breuk in twee helften na de korte freestyle I Love Kanye; een zelfbewuste satire op zichzelf die zowel grappig als tragisch is. de eerste helft van het album bestaat voornamelijk uit nummers van slechts 2 minuten die halverwege een compleet andere wending nemen. Sommige van deze snippets worden snel vergeten of zijn regelrecht overbodig, maar lichtpuntjes zijn grootse opener Ultralight Beam, het spookachtig/ bizarre Freestyle 4 en Famous, waar op briljante wijze Bam Bam van Sister Nancy in is gemixt. Verder veel Trap invloeden op dit eerste deel dat een vrij hard karakter heeft.
De tweede helft is een stuk meer georganiseerd, ingetogen en met gemak mijn favoriet deel. Met name de drieluik Real Friends, het schijnend middelpunt Wolves en 30 hours is een genot om naar te luisteren. Kanye heeft nog nooit zo kwetsbaar en oprecht geklonken, dit terwijl het duidelijk zijn grootste kracht is op The Life of Pablo. Niemand wil slechte bars over gebleekte anussen van modellen horen, maar liever over zijn twijfels als mens. Ik was dan ook erg onder de indruk en verbaasd door de schoonheid die te horen was te midden van alle gekte.
De gastartiesten zijn zoals altijd met zorg uitgekozen, op een enkeling daargelaten (Dj Khaled belde, hij wil zijn Chris Brown feature terug). Performers als Rihanna en The Weeknd zijn ingeschakeld voor een gezongen refreintje terwijl rappers als Chance the Rapper en Kendrick Lamar, Kanye ondersteunen in het MCen. Hoewel Mr. West altijd bijtijdse en relevante features weet uit te zoeken, ben ik soms niet te spreken over zijn keuzes. Rappers als Young Thug en Ty Dolla $ign mogen dan wel in populariteit aan het stijgen zijn, maar zelf vind ik het door hun stijl van rappen, geen waardevolle toevoegingen.
Oordeel: Pablo is een artiest. Een esthetisch genie, die net als Picasso door verschillende fases heen is gegaan. The Life of Pablo is niet het beste album ooit gemaakt, zoals Kanye je graag zou doen geloven. Het is geen plaat die je op de achtergrond opzet en zal een Kanye-hater al zeker niet bekeren tot het woord van Yeezus. Het is echter wel een plaat, die net als de zijn schepper, op een erg dun lijntje loopt. Er wordt gespeeld tussen concept en uitvoering, tussen inhoud en vorm. Deze elementen zijn niet even mooi in balans als op My Beautiful Dark Twisted Fantasy, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat The Life of Pablo geen bijzondere ervaring is. Van Kanye West als persoon mag je vinden wat je vind; zelfs als fan kan lang niet al zijn uitspraken tolereren. Je kunt echter niet ontkennen dat hij muzikaal vooruitstrevend is, waar de nodige risico’s voor zijn, die anderen niet durven te nemen.
