Een van mijn favoriete momenten uit het jaar is aangekomen; het samenstellen van mijn top 10 albums! Ik moet zeggen dat er veel goede muziek is uitgekomen waardoor ik het moeilijk vond om het tot een beknopte lijst te maken. Zonder al te veel poespas verder presenteer ik tevreden en met enige trots mijn persoonlijke favoriete albums van 2015. Laat ook weten wat jij top 10 waardige platen vond, en een heel muzikaal 2016 toegewenst van mij, Filip.
10. Enter Shikari – The Mindsweep
Mijn top tien dit jaar begint met zelfs voor mij een onverwachte intrede. Ik geniet op zijn tijd van wat Post-Hardcore/ Metalcore, maar Enter Shikari is nooit een band geweest die grote indruk op mij heeft gemaakt. Toch brengen ze met The Mindsweep alles wat ik zoek in een plaat van dit genre; een luide keel en harde riffs, maar gevarieerd genoeg om een heel album lang interessant te blijven. Al met al is dit een bijzonder sfeervol album dat netjes is afgewerkt. Hoewel sommigen het toegankelijke popachtige karakter die The Mindsweep op gaat zullen afdoen als een commerciële zet, kan ik het alleen toejuichen als een positieve ontwikkeling van de band.
9. Death Grips – The Powers That B
We vervolgen de lijst met meer goed beukwerk. Dit keer aan de kant van Hardcore Hip-Hop. Ondergrondse legendes Death Grips brachten dit jaar de aanvullende helft Jenny Death op hun Niggas on the Moon van vorig jaar uit, om samen het volledige The Powers That B te vormen. Gecombineerd krijgen we bijna anderhalf uur aan gezicht smeltende hardheid met teksten over roken in de douche, zelfmoord en de hele nacht neuken geschreeuwd door MC Ride. De beats zijn chaotisch, demonisch en leip. Met titels als Have a Sad Cum BB en I Break Mirrors with My Face in the United States, weet je dat het een wilde rit gaat worden.
8. Lupe Fiasco – Tetsuo & Youth
Geen A$ap Rocky of Drake op de eindlijst dit jaar, maar wel Lupe Fiasco. Met Tetsuo & Youth wist hij voornamelijk lyrisch indruk te maken. Het album wordt bij elkaar gehouden met een thema van jaargetijden met daartussenin alledaagse wijze lessen. Laat ik ook niet vergeten dat muzikaal de plaat tip top in orde is. Door het gevarieerd pallet aan instrumentals en features verveelt Tetsuo & Youth op geen enkel punt. Met Mural en Chopper brengt Lupe Fiasco zelf respectievelijk gezien twee van de fijnzinnigste en hardste rapnummers van het jaar.
7. El Vy – Return to the Moon
Dit was voor mij een project dat uit het niets kwam. The National zanger Matt Berninger en Brent Knopf (bekend onder zijn artiestennaam Ramona Falls) vormen samen El Vy. Alleen al door de bariton stem van Berninger klinkt het als The National, maar ook in de instrumentatie zijn veel gelijkenissen te vinden. Return to the Moon klinkt echter frisser, levendiger en toegankelijker. Hoewel ik dit album meteen aangenaam in het gehoor lag, was het pas na meerdere luisterbeurten dat het begon te groeien. Ik bleef terugkomen naar El Vy dit jaar, waar met name de eerste vijf nummers grijs zijn gedraaid. Return to the Moon is een vrij luchtige Pop/ Rock plaat met mooie zangmelodieën ondersteund door een creatieve begeleiding. Hopelijk besluiten deze twee heren vaker samen te werken.
6. Dr. Dre – Compton
Na 16 jaar keert Hip-Hop magnaat Dr. Dre nog een laatste keer terug om een eigen album uit te brengen. En dat doet hij goed. Modern, maar met zijn eigen Dre-saus eroverheen. Gastartiesten zijn met zorg uitgekozen en benut zoals alleen The Doc dat kan. Compton is een echt eerbetoon aan de stad en het gangsterleven geworden. Harde teksten gerapt op harde beats, wat wil je nog meer? Een waardig afscheid van The Father of Gangsta Rap. Lees hier de volledige review.
5. Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly
To Pimp a Butterfly is helaas voor mij niet het Kendrick Lamar project geworden waar ik op had gehoopt. Zijn Good Kid, m.A.A.d. City uit 2012 was mijn favoriet album uit dat jaar, dus mijn verwachtingen waren enorm. Hoewel Lamar ook dit jaar links en rechts beste album van het jaar wint, heeft hij niet dezelfde indruk op mij weten te maken. Dat gezegd hebbende, is To Pimp a Butterfly nog steeds een fantastische productie. Blank Amerika krijgt er op Jazzy beats flink van langs met als muzikale hoogtepunten King Kunta, Alright, i en beste Hip-Hop track van het jaar The Blacker the Berry. Nou nog afwachten of Hip-Hop’s lieveling kan blijven presteren op dit niveau.
4. Benjamin Clementine – At Least for Now
Nummer vier is weggelegd voor de bijzondere singer-songwriter Benjamin Clementine. In de kern is At Least for Now pianomuziek met popelementen. De kracht van dit album komt voort het warme stemgeluid van Clementine begeleid door fantastisch pianospel met hier en daar Avant-Garde invloeden. Vaak ingetogen, maar Clementine komt soms juist erg energiek en baldadig uit de hoek wat het album een dynamische luisterervaring geeft. Laat deze niet aan je voorbij schieten als je warm word van aparte pianomuziek.
3. Fresku – Nooit Meer Terug
Er zijn slechts weinig rappers, zelfs artiesten, die zo direct en doeltreffend hun emoties weten over te brengen als Fresku. Met Nooit Meer Terug brengt de Eindhovenaar niet alleen een ijzersterke Hip-Hop plaat, maar ook een van de mooiste albums van het jaar. Niet alleen worden persoonlijke kwesties aangesneden, maar ook uit hij maatschappelijke kritiek. Als de poëtische kameleon die hij is, weet Fresku je op Kreeft aan het lachen te maken om vervolgens op het kneiterharde Gooi Jezelf Weg met zelfverachting alle haters de mond te snoeren om tot slot meerdere gevoelige snaren te raken op tracks als Ik Wil, Gevangen en Altijd Alleen. Met vijf Hip-Hop albums in mijn top 10 is het extra knap dat de hoogst genoteerde van Nederlandse bodem komt.
2. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
Net als de Fresku weet Courtney Barnett indruk te maken met haar teksten; simpel in opzet, prachtig in uitvoering. Het zijn voornamelijk thema’s waar de gemiddelde persoon mee te maken heeft, zoals publiek schaamte, plotselinge verliefdheid en zelfs het aanschaffen van een nieuw huis in een doodsaaie buitenwijk. Barnett geeft ons een perfecte mix van Pop, Rock en Blues met hier en daar een heerlijk grof klinkende solo. Met momenten aanstekelijk en op andere plekken juist droevig en melancholisch, laat Barnett horen dat ze haar publiek op verscheidene manieren kan entertainen.
1. Everything Everything – Get to Heaven
Hoewel ik dit jaar veel moeite had om mijn muzikale top tien samen te stellen, was over de nummer 1 geen twijfel mogelijk. Get to Heaven is niet alleen mijn favoriete album van het jaar, maar zelfs een van de beste albums die ik ken. Wat op het eerste gezicht misschien een simpele Pop/Rock plaat lijkt, blijkt zoveel meer te zijn. Everything Everything laat een instrumentale gelaagdheid en muzikale variatie horen die slechts weinigen kunnen evenaren. Als afsluiter van een trilogie albums behandeld Get to Heaven op subtiele wijze thema’s als sterfelijkheid, spijt van je levenskeuzes, nietigheid en zelfs Westerse politiek en terrorisme. Het is des te bewonderenswaardiger dat ze dit onder begeleiding van ongelofelijk dansbare en catchy deuntjes weten te doen. Ik zou Everything Everything zelf een soort speelse Radiohead willen noemen. Van de intense opener To the Blade en het perfect samengestelde The Wheel (Is Turning Now) tot het onheilspellende Fortune 500 en het ludieke, maar ingetogen No Reptiles ; ik houd van iedere minuut op Get to Heaven.
