Kun je drie games noemen die draaien om zombies? Ok, nu drie games die draaien om aliens. Piraten zou ook niet al te moeilijk moeten zijn, maar drie games noemen met vampiers in de hoofdrol, is een lastigere taak. Naast de decennia oude Castlevania serie zijn er haast geen noemenswaardige titels over vampiers. Pogingen uit de eenentwintigste eeuw zoals Bloodrayne en Vampire: The Masquerade – Bloodlines staan uitsluitend berucht om hun lachwekkend lage kwaliteit. En dit terwijl vampiers in andere popcultuur juist hoog aanzien genieten. Ontwikkelaar Dontnod Entertainment, bekend van Life is Strange, vindt dat hier verandering in moet komen met hun nieuwste titel Vampyr. Zal dit de eer van digitale bloedzuigers herstellen of juist verder door het slijk heen halen?
Geheel in Dontnod stijl ligt de grootste focus op het narratief. In Vampyr speel je als Jonathan Reid: wereldberoemd dokter en pas ontwaakte vampier (of Ekon, om meer specifiek te zijn). Hoe dit je is overkomen, is het grote mysterie dat je moet oplossen. Gooi hier een verse terugkeer uit de Grote Oorlog en een uitbraak van de Spaanse Griep in je thuisstadje Londen tegenaan en je hebt genoeg materie om een verhaal omheen te bouwen.
Een groot deel van je tijd zal je dan ook besteden aan het babbelen met allerlei soorten mensen en lagen van de bevolking. Dokters, dokwerkers dierbaren; achterhaal hun geheimen om daarmee op je beurt meer over je bloeddorst te weten te komen. Je kan je echter waarschijnlijk voorstellen dat een leven als dokter en vampier balanceren de nodige uitdagingen met zich meebrengt. De lijn tussen medemens en een malse maaltijd is dun en je bloeddorst alsmaar nijpender…
Het is helaas duidelijk dat het verhaal is ingericht voor spelers om als ‘goede vampier’ door het spel heen te gaan. Het foute pad op gaan door NPC’s leeg te zuigen, zorgt alleen voor het verdwijnen van sidequests en mogelijke dialogen, in plaats van missies die alleen voor kwaadaardige vampiers beschikbaar komen. Verder is er geen systeem waarbij je gedwongen wordt om je tanden eens in de zoveel tijd in een pulserende slagader te zetten zodat je vampierbestaan meer confronterend wordt. In plaats daarvan balanceert het spel de moeilijkheid door je voornamelijk XP te geven voor het doden van NPC’s. Wil je de vriendelijke vampier uithangen, zal het spel moeilijker zijn doordat je minder uit te geven hebt aan hp-upgrades en vaardigheden. In de praktijk heeft dit systeem echter vooral effect op je plezier in plaats van de moeilijkheid. In andere spellen met een moreel systeem heb je verschillende krachten die je kunt ontgrendelen afhankelijk van of je een goede of kwaadaardige kant kiest. In Vampyr heb je als de slechterik simpelweg meer plezier en variatie in het vechten doordat je sneller je vaardigheden ontgrendelt. Het is jammer dat er binnen het verhaal geen rekening is gehouden met verschillende morele keuzes, aangezien ze wel worden aangeboden.
Over het vechten gesproken is het systeem knullig op zijn best en lichtelijk frustrerend op zijn ergste momenten. Er is een gebrek aan variaties in wapens, dus je mag kiezen tussen vijanden doodhakken of -meppen. Een uitdagend spel is Vampyr niet en het ontgrendelen van meer vampierkrachten maakt het vechten niet veel spannender. Andere gameplay elementen bestaan extreem licht speurwerk en het onderhouden van de gezondheid in verschillende districten. Dat laatste komt erop neer dat je bewoners uit een bepaald gebied kunt genezen, mochten ze ziek worden en het gebied ook ‘stabieler’ blijft wanneer je meer mensen in leven houdt. Het effect van een gezonder district is verwaarloosbaar en pas wanneer je ‘The Pillar’, de belangrijkste persoon in een gebied, zou doden, vervalt dat district tot chaos, waarbij iedereen doodgaat en er vijanden verschijnen.
Vanuit een technisch aspect is Vampyr een zooitje. Allereerst zijn de menu’s afgrijselijk lelijk en wordt je gameplay ervaring verstoord door allerlei bugs. Het is meerdere malen voorgekomen dat het spel een hele minuut vastliep, omdat een nieuw gebied moest worden ingeladen of dat je personage een aantal seconden niet te besturen is nadat je een menu hebt verlaten. Verder werkt de camera tijdens dialogen niet altijd mee, hebben NPC’s houterige animaties en is de frame rate instabiel. Het is duidelijk dat dat Dontnod weinig ervaring heeft met het programmeren van een spel met een naadloze open wereld.
Een punt waar Vampyr wel in uitblinkt is de sfeer. Grafisch gezien zou dit niet eens op de PlayStation 3 een indrukwekkende titel zijn, maar het grimmige Londen uit 1918 is overtuigend geschetst. Deze sfeer wordt bijgesprongen door een ijzersterke soundtrack waarbij strijkinstrumenten en spaarzaam gebruikte kerkkoren de boventoon voeren. Helaas zijn de grijze straten en stinkende riolen van Londen de enige plekken die je zult bezoeken, dus op den duur gaat dit geheel vervelen.
Oordeel: Op geen enkel vlak is Vampyr onuitstaanbaar slecht, maar het weet ook geen blijvende indruk achter te laten. Kom je voor het verhaal, sfeer en personages dan zal je je nog waarschijnlijk prima weten te vermaken. Leg je verwachtingen voor de daadwerkelijke gameplay echter laag, want een aanzienlijk deel van de tijd ben je bezig met saaie gevechten of simpelweg van hot naar her rennen. Vampyr plaatst vampierspellen in een net iets beter daglicht, maar het zal nog vele lange nachten duren voor het genre weer uit de dood zal herrijzen.
