Eens in de zoveel tijd komt er een spel uit die weinig overeenkomsten heeft met een traditionele game. Het zijn eigenlijk meer interactieve verhalen dan games te noemen. De meer puzzelgerichte voorlopers waren de point-and-click games, maar sinds Fahrenheit heeft dit genre een inhoudelijke verandering doorgemaakt. Je krijgt als speler binnen de voorgeschotelde wereld de keuze om beslissingen te maken op sleutelmomenten die cruciale gevolgen hebben voor de levens van de personages. De consequenties van je keuzes zijn pas te overzien, nadat het te laat is om er nog iets aan te veranderen. In dit opzicht ligt de aantrekkingskracht van dit genre in dat het lijkt op het echte leven en is een spel beter naarmate het meer dit ‘Totaalrealisme’ benaderd.
In 2015 was het de beurt aan Life is Strange om een aangrijpend verhaal te brengen. Het spel kwam eerst uit in episodes (door de vele cliffhangers leent Life is Strange zich perfect voor dit format), maar is nu verkrijgbaar als een compleet pakket. Je speelt als Max Caulfield, een 18-jarige middelbare scholiere die de wereld bekijkt via haar polaroid camera. Net als iedere middelbare school is er ook op Blackwell Academy de nodige drama gaande; de klasbitch die je het leven zuur maakt, een psychopathische rijkeluisjongen en het gepeste meisje waar niemand naar omkijkt. Dit allemaal krijgt echter een twist, wanneer jij als Max plotseling de kracht krijgt om de tijd terug te spoelen. Waar het vandaan komt doet er niet toe, het is ‘hella cool’ en je besluit er zoveel mogelijk goeds mee te doen, voor jezelf en anderen.
Je komt er alleen al snel achter dat een grote kracht een grote verantwoordelijkheid met zich meedraagt. Na het leven te hebben gered van je beste vriendin, door de tijd terug te spoelen, zet je een Butterfly Effect in werking, ook wel bekend als Chaos Theory. Dit zorgt ervoor dat iedere kleine keuze grootste gevolgen heeft. Simpel gezegd beslis je in Life is Strange over leven en dood, zelfs op drastische schaal.
De eerste twee episodes zijn duidelijk inleidend. Je wordt voorzichtig bekend gemaakt met de (enige) gameplay mechanic en voorgesteld aan alle personages. Het is een begrijpelijke keuze, maar door de zwakke inhoud is het een zware 4-5 uur om doorheen te bijten. Het is tergend om internetslang en literaire- en pop-cultuur verwijzingen aan te moeten horen van een 18-jarig meisje en haar blauwharige vriendin, terwijl het duidelijk is geschreven door een stel volwassen hipsters.
Gelukkig wordt Life is Strange interessanter vanaf episode 3 en houdt het de stijgende lijn vast. Personages ontwikkelen zich, het plot neemt de nodige wendingen en je keuzes worden alsmaar dreigender. Besluit je geld te geld te stelen dat bedoeld is voor het gehandicaptenfonds of laat je je vriendin met schulden aan haar lot over in de vorm van een bewapende drugsdealer? Verlaag je jezelf tot het niveau van je vijanden of gebruik je je krachten op een eervolle manier? Je keuzes hebben effect voor de rest van je tijd in vissersdorpje Arcadia Bay en je krijgt altijd het gevoel dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt. Dit is een sterke eigenschap van een spel als deze, hoewel het soms aanvoelt alsof je niet voldoende achtergrondinformatie hebt om een weloverwogen beslissing te maken.
Een van de grootste problemen die ik heb ervaren met Life is Strange is hoe serieus het zichzelf neemt. Dit is begrijpelijk, wanneer je een heftig en emotioneel verhaal probeert te vertellen, maar met momenten is het extreem dramatisch. Zeker in combinatie met de ‘hippe’ toon en internetcultuur die er geforceerd aan vastgeplakt zit. Zo’n spel werkt niet vanuit een emotioneel, gevoelig perspectief. Internetcultuur is namelijk juist vaak humoristisch, sarcastisch en ironisch. Dit zorgt voor een polariserend effect die op geen enkele andere manier dan ongemakkelijk kan overkomen.
Oordeel: Dit is niet een spel voor iedereen. Door de setting en gameplay heb ik mezelf zelfs meerdere malen afgevraagd wie het bedoelde publiek van Life is Strange is. Echter als je door de zure appel die episode 1 & 2 heet heen bijt, je een beetje houd van cringen, dan ontdek je een vrij meeslepend verhaal met de nodige twists. Grafisch gezien is het zeker geen hoogstandje, maar het oog voor detail en de setpieces van de latere episodes, maken het tot een mooi geheel. Of je het nou serieus neemt of ironisch speelt en kunt omgaan met trage gameplay, Life is Strange is hoe dan ook een vermakelijke interactieve ervaring.
