Dat Sony goede zaken doet met de PlayStation 4 is zacht uitgedrukt. Waar je de vorige generatie consoles voor veel spannende exclusieve titels bij de Xbox 360 moest zijn, is de PlayStation door games als God of War, Horizon Zero Dawn en de nog aankomende Spider-Man en Kingdom Hearts 3 moeilijk te verslaan. Sony heeft namelijk voldoende AAA-ontwikkelaars onder zijn hoede, maar eentje die vlug over het hoofd wordt gezien is Quantic Dream. Bekend van Heavy Rain en Beyond: Two Souls, produceert Quantic Dream filmische ervaringen met een focus op het maken van moeilijke, morele beslissingen als gameplay. Dit klinkt gek en dat is het ook. Hun titels worden dan ook hevig gemengd ontvangen doordat de verhalen plotgaten bevatten en de gameplay niet iedereens kopje thee is. Detroit: Become Human is de eerste game van de Franse ontwikkelaar op de PlayStation 4, dus laten we kijken of driemaal scheepsrecht is.
PLOT: In de nabije toekomst van 2038 zijn androïden zo geavanceerd dat ze niet van mensen te onderscheiden zijn. Ze zijn alleen niet geschapen door mensen om een waardig leven te kunnen leiden, maar om vuile klusjes te kunnen klaren en haast als slaven in dienst van ‘echte’ mensen te staan. Wanneer je kunstmatige intelligentie met een zelfbewustzijn bouwt, weet je echter dat je vraagt om problemen.
In Detroit: Become Human volg je drie androïden in totaal verschillende omstandigheden. Connor is ’s werelds eerste androïde politiedetective, Kara is een huishoudmodel aangeschaft door een gewelddadige en drugsverslaafde vader en Markus heeft een goed leven met zijn vriendelijke eigenaar, tot hij valselijk beschuldigd wordt van een moord. Meer kan ik niet kwijt over het verhaal, niet alleen door de spoilers die ik daarmee weg zou geven, maar ook doordat het verhaal vele verschillende paden en eindes heeft, waardoor de ervaring voor iedereen anders zal zijn.
Alles in Detroit: Become Human draait namelijk om het maken van keuzes. Spreek je een gijzelnemer kalm of agressief aan? Onderneem je actie wanneer een vader gewelddadig wordt tegen zijn dochter of blijf je braaf een gehoorzame androïde? Jouw beslissingen vormen voor een groot deel de gebeurtenissen en daarmee het lot van de drie hoofdrollen en de mensen om hen heen. Het is dan ook mogelijk dat halverwege het verhaal een personage het loodje legt.
Gelukkig is voor iedere mogelijke misstap die je kunt maken een toepasselijke gebeurtenis uitgeschreven. Ben je vergeten als Connor goed een ruimte te doorzoeken? Bereid je er dan op voor dat in het volgende hoofdstuk de identiteit van een crimineel moeilijker te achterhalen is. De hoeveelheid mogelijke scenario’s ligt zo hoog dat mij hoofd ervan begon te dollen. Aan het eind van ieder hoofdstuk krijg je namelijk een flowchart te zien, zodat je rustig na kunt gaan welke beslissingen je hebt genomen en hoeveel andere opties/ verkenningsmogelijkheden je hebt gemist.
In veel opzichten heeft Quantic Dream zijn eigen genre haast geperfectioneerd. Allereerst stelt het veel en interessante ethische vragen met betrekking tot AI. Dit is een favoriet onderwerp binnen het Sci-Fi genre, maar in Detroit werden vragen gesteld die ik niet eerder heb gezien. Echter liggen sommige ideeën er te dik bovenop, met name in de introducerende hoofdstukken. Vooral in je interactie met de wereld heeft Quantic Dream zichzelf overtroffen. Veel gebeurtenissen volstrekken zich namelijk in real time. Moet je een gesprek afluisteren, maar is het gebied tegelijkertijd ook te verkennen, moet je ervoor zorgen dat je je prioriteiten op een rijtje hebt, want het gesprek zal niet op je wachten als in andere spellen. Soms word je zelfs geconfronteerd met concrete tijdslimieten die de immersie en druk nogmaals verhogen.
Een ander opvallend aspect is het feit dat nieuwsgierigheid een slecht iets kan zijn. Detroit speelt op erg interessante wijze met je gamerinstinct. Normaal gezien wil je zoveel mogelijk verkennen, want dat is gedrag dat beloont wordt en mocht iets een verkeerde beslissing blijken te zijn, kun je altijd een vorige save aanhalen. Niet in Detroit. Hier moet je niet als gamer verkennen, maar als mens die deze gebeurtenissen zelf meemaakt. Dat je bijvoorbeeld de optie krijgt om je politiepartner te confronteren met zijn recente poging tot zelfmoord, betekent nog niet dat je dat moet doen. Zelfs optionele dialoogopties die alleen te verkrijgen zijn door verkenning kunnen negatieve gevolgen hebben. Je zult altijd scherp moeten blijven en weloverwogen beslissingen maken. Het dwingt op een voor games unieke manier je menselijk instinct te volgen.
Waar Detroit echter een aantal steken laat vallen, is de besturing. De wereld en al zijn personages zijn oogstrelend mooi met soepele animaties, maar dit zit de gameplay met momenten in de weg. Vooral in sluipstukken kan de besturing op de zenuwen inwerken. Door het realisme van de bewegingen, reageren de personages in sommige gevallen niet responsief. Per ongeluk een stukje te ver lopen, waarmee je je positie weggeeft en daarmee de uitkomst van een hoofdstuk compleet op zijn kop zet, voelt als een onverdiend zware straf. Tot slot zijn de regels voor verkennen niet altijd hetzelfde. Het is vaak niet duidelijk welke acties ervoor kunnen zorgen dat een cutscene in gang wordt gezet. Ook in dialoog krijg je niet 100% controle over wat je personage exact zal zeggen. Een keuze tussen 4 emoties maken werkt intuïtief, maar de uitkomst van een keuze tussen 4 zelfstandige naamwoorden is niet altijd helder.
Oordeel: Van de gameplay tot het verhaal en de onderwerpen die het aanhaalt, moet Detroit: Become Human je kopje thee zijn. Toch is dit een ervaring die ik, door de groei in bekwaamheid van de ontwikkelaar, meer van harte aan een breed publiek kan aanraden dan hun vorige werken. Door de slimme manieren waarop jij persoonlijk bij de verhalen wordt betrokken, was het een spel waar ik me verantwoordelijk voelde voor de gebeurtenissen en graag z.s.m. het einde wilde zien. Door de vele paden die te nemen zijn, kun je hier gemakkelijk meteen of na een half jaar meerdere keren doorheen spelen. Detroit: Become Human is zelfs naast titanen als Horizon Zero Dawn en God of War een waardige, exclusieve titel voor de PlayStation 4.
“Waar je de vorige generatie consoles voor veel spannende exclusieve titels bij de Xbox 360 moest zijn”
WHAT THE FUCK!?!?!?!?!?
PS3 EXCLUSIVES
De jongere broertjes van Detroit become human om mee te beginnen, Heavy Rain en Beyond 2 souls.
De uncharted games
Ratchet and Clank games
Infamous 1 en 2
GOD OF WAR 3!!
Metal Gear solid 4
The Last of us
Om er maar een paar uit me hoofd op te noemen.
Ben het met je eens hoor Wally ;). Publieke opinie was toch net iets anders. Veel mensen gaven de voorkeur aan spellen als Gears of War, Halo, Saints Row, Mass Effect en Dead Rising. Echt goede exclusives kwamen pas in een later stadium voor PS3, toen mensen al aan een console gebonden waren, wat in veel gevallen dus een Xbox 360 was.