Wie houdt er nou niet van een goede criminele actiefilm op zijn tijd; grof geweld, spanning, intrige en vaak bijtende humor. Toen ik hoorde dat Edgar Wright, de regisseur van een van mijn favoriete films, zich ging wagen aan dit genre, wist ik dat ik Baby Driver op het grote doek moest zien. Er is geen extravagante reclamecampagne geweest om deze film te promoten, dus je zou zo maar een zomerhit van 2017 kunnen missen. Gelukkig is er deze review om je te vertellen of Baby Driver de moeite waard is.
PLOT: Baby (Ansel Elgort) is een jonge vluchtautochauffeur die door een ongeluk op jonge leeftijd een permanente piep hoort, die hij probeert uit te drijven met muziek. Het is een goede jongen die in het criminele circuit beland is door als kleine wees de auto van de verkeerde man te stelen en nu zijn schuld aan deze Doc (Kevin Spacey) moet afbetalen met zijn scherpzinnigheid achter het stuur. Juist op het moment dat Baby bijna klaar is zijn schuld af te lossen, ontmoet hij het meisje van zijn dromen en is hij klaar om met haar aan een eerlijk leven te beginnen. Of Doc dit toelaat is echter een ander verhaal…
Allereerst wil ik een probleem met de film aankaarten dat niet iedereen zal ervaren; Waarom gebruikt een persoon die enorm geeft om muziek én meer dan voldoende geld heeft om een degelijke koptelefoon te kopen simpele Apple oordopjes als zijn hoofdmanier om muziek tot zich te nemen? Met het idee in mijn achterhoofd dat zijn headset geluid door moet laten om criminele plannen en uitlatingen te kunnen horen, kon ik deze persoonlijke ergernis door de vingers zien.
De eerste twee scènes zetten meteen de toon voor de fantastische soundediting en muziekkeuze in Baby Driver. Het is niet vaak dat je een volledig nummer van meer dan 5 minuten uitgespeeld hoort in een film en deze hierbij zelfs de boventoon voert. Dat ik de strakke soundtrack, bestaande uit grotendeels jaren ’60, ’70 en ‘90 Rock en Pop met een likje Hip-Hop, luister terwijl ik wegtik aan deze recensie lijkt mij voldoende spreken voor hoe sterk dit cruciale element van de film is. Hoewel ik een deel niet kende, zijn dynamische nummers gekozen die je direct in de actie zuigen.
De hierboven genoemde tweede scène, geheel in Children of Men stijl geschoten, is een verder vertoning van de fenomenale audiovisuele soundediting. Er is bijna constant muziek te horen, vaak vanuit het gehoor van Baby zelf, die vlekkeloos samensmelt met omgevingsgeluiden, geweerschoten en alles ertussenin. Zelfs de dialoog is zo geschreven dat het hier en daar rijmt (zonder hier overduidelijk in te zijn) of in een bepaald metrum gegoten lijkt te zijn. Dit laatste kan ik helaas niet bevestigen, maar de assonanties waren in ieder geval duidelijk aanwezig.
Opkomend talent Elgort is door zijn onschuldig ogend uiterlijk waar een zelfverzekerd persoon achter schuilt, uitgeknipt voor de rol van Baby. Zijn acteerpresentatie samen met die van Spacey, die een heerlijke, no-nonsense crimineel baasje neerzet, zijn de twee die er het meeste uitspringen. Jamie Foxx als het ongeleid projectiel Bats had in zijn geheel een toontje lager mogen zingen. Het is in zijn geheel een prima gecaste en met name goed stilistisch aangeklede film.
Mijn kritiek over Baby Driver ligt bij het vrij kale plot. Het geheel is op zo’n een manier geschreven dat er geen van tevoren bedacht eind te zijn geschreven, maar eerder wanneer de tijd rijp is gekeken wordt naar waar de rit strand. Dit is niet per se een slecht ding, want er zijn voldoende klassiekers die niet meer dan een momentopname zijn uit het leven van de protagonist. Het verhaal van Baby vraagt echter om een twist of onthulling die echter uitbleef. Daarnaast voelt het onvermijdelijke liefdesplot niet geheel geloofwaardig in de manier waarop de relatie tot stand komt en hoe snel deze zich ontwikkelt. Tot slot was ik teleurgesteld in de uiteindelijk kleine hoeveelheid snelle autoscènes aanwezig.
Oordeel: Het is een apart uitstapje in het werk van Edgar Wright en waar ik een misdaadfilm in stijl van Guy Ritchie had verwacht, laat Wright zien dat hij een eigen draai kan geven aan het genre. Als het aan mij ligt mag hij wel vaker letterlijke uitstapjes buiten Engeland en Simon Pegg om maken, want dan is Wright op zijn best. Baby Driver kan ik het beste omschrijven als een luchtige Drive, wat hopelijk als muziek in de oren klinkt. Naast dit compliment is door het belang van geluid in deze film Baby Driver een aanrader voor de bioscoop.
hoe kan zo’n snel verhaal zo traag verfilmd worden. Eerste uur top daarna flop.