In deze hete zomer vol remakes komt Nintendo met hun verfrissend nieuw vechtspel ARMS. Dat was ook hard nodig, want naast Splatoon 2 dat binnenkort uitkomt, blijven de grote titels voor de Switch uit. Ze hebben een lastige markt uitgekozen, want 2017 is met titels als Injustice 2, Tekken 7, Street Fighter V en Marvel vs Capcom: Infinite duidelijk het jaar van de vechtspellen. ARMS weet zich al in ieder geval met zijn speelse karakter en unieke insteek te onderscheiden van de rest. Deelt Nintendo rake klappen uit of lopen ze met hun hoofd tegen de muur?
ARMS is een uniek vechtspel dat, om een vergelijking te maken met iets dat iedereen kent, in zijn kern lijkt op Wii Boxing. In plaats van een gedeeld scherm, heeft iedere speler zijn eigen perspectief vanachter zijn personage. Daarvan zijn er in totaal tien in ARMS, met allemaal eigen unieke attributen en rekbare armen. Zo kan Ribbon Girl meerdere malen springen, Twintelle de tijd vertragen wanneer tegenstanders vuisten haar richting op laten vliegen en vechten de roboagenten Byte & Barq als duo op het veld. Een nieuw personage is al in aantocht samen met de belofte van meer gratis DLC in de toekomst, een welkom gebaar van Nintendo’s kant.
Dit zal hard nodig zijn, want zoals het nu staat is ARMS een kaal product. Zo is er het zogenaamde ‘Grand Prix’ waar je door tien cpu’s en een baas heen moet worstelen om punten te verdienen waarmee je nieuwe ‘arms’ kunt vrijspelen. Hiernaast kun je het tegen honderd dummy’s opnemen die met één stoot al neer gaan, maar door het gebrek aan bijvoorbeeld een story mode is er verder weinig te doen in je eentje. Het stomme aan de schaarste aan singleplayer content is dat de Switch ook veel onderweg gespeeld moet kunnen worden. Zonder vrienden of een internetverbinding in de buurt is er echter niet veel plezier te beleven met ARMS.
Aanvullend hierop krijg je een drietal minigames om je tijd mee te doden. In alle singleplayer standen word je gedwongen deze slappe excuusjes voor aanvullende content te spelen tussen gevechten door. V-Ball is volleybal waarbij je je ledematen rondsmijt en hoopt dat de bal bij de ander op het veld belandt, in Hoops probeer je elkaar te dunken in een basketbalnet, wat eindigt in een grijpfestijn en in Skillshot probeer je doelwitten te raken die tussen jou en je tegenstander instaan. Deze minigames (en vooral Shillshot) zijn enkel frustrerend en berusten zo weinig op vaardigheid dat overwinningen leeg aanvoelen.
Waar ik echter niets op aan te merken heb is het ontwerp en de opmaak van ARMS. Het geheel is kleur- en fantasierijk. Net als met Splatoon is er duidelijk tijd en moeite gestoken in het creëren van een tastbare wereld met personages die allemaal in het oog springen. Ze hebben allen hun eigen achtergrond, maar was het leuker te zien als deze in een verhaal meer uitgediept werden.
Op online gebied heb je keuze uit Party Match voor een ontspannen omgeving en Ranked Match als je iets te bewijzen hebt. Op Party Match was ik al snel uitgekeken, omdat je daar in een lobby met maximaal 10 man willekeurige alle standen van ARMS doorloopt. Dit is zowel 1 tegen 1, alle minigames, maar ook 2 tegen 2 en zelfs 1 tegen 1 tegen 1. Hoe verschrikkelijk slecht dit laatste werkt kun je je voorstellen door in te denken hoe een bokswedstrijd tussen drie mensen zou werken. Niet. Hierdoor blijft alleen Ranked Match over, want hierin speel je gelukkig de enige leuke stand die ARMS te bieden heeft: 1 tegen 1.
ARMS speelt namelijk zowel met knoppen als de motion controls vloeiend en kan verslavend zijn wanneer je de besturing onder de knie hebt en jij en je tegenstander aan elkaar gewaagd zijn. Net als ieder goed vechtspel bevat ARMS een driehoeksverhouding tussen aanvallen, verdedigen en grijpen. In dit spel meer dan andere vechtspellen moet je goed bedenken welke je kiest, want door de rekbare aard van je armen laat je je zelf wijd open voor een tegenaanval wanneer je je vuist verkeerd mikt. Er is veel te experimenteren met alle verschillende armsoorten die elementaire effecten kunnen hebben en in aanvalssnelheid verschillen. Combineer dit met de uiteenlopende eigenschappen van de karakters om zo maar tientallen uren te zinken in het uitvogelen van de ultieme strategie.
In sommige gevallen zal deze ultieme strategie weinig verschil uitmaken. Wat mij namelijk zorgen baart, is hoe effectief het was om te gaan voor een time out, zowel tegen cpu’s als menselijke tegenstanders. ARMS kan een traag spel zijn wanneer je speelt om te winnen en in de laatste twintig seconden een voorsprong hebt. Aan de andere kant leken tegenstanders die de ene aanval na de andere eruit gooiden onverslaanbaar, wat mij me doet afvragen of Nintendo niet nog werk heeft liggen aan het oppoetsen van de fijne interacties in de vorm van patches.
Oordeel: Nintendo raakt met ARMS verwikkelt in hun eigen ledematen Frankensteincreatie. Het lijkt in geen enkel opzicht op hun ander vechtspel, Super Smash Bros., dat het zowel als party game als competitief spel fantastisch doet. Met slechts 10 speelbare personages en geen gekke items zoals Super Smash Bros. blijft ARMS in ieder geval niet lang leuk als partygame. Over de levensduur als serieus vechtspel, dat het moet opnemen tegen de in de inleiding genoemde titanen, heb ik grote twijfels, hoewel Nintendo die in de toekomst misschien kan wegnemen doormiddel van updates. Voorlopig doet ARMS mij de schouders ophalen.
