Als de regisseur de moeite neemt om een bericht aan alle pers voor te bereiden met de vraag of de recensies zo min mogelijk inhoudelijk willen weggeven, weet je dat een product met liefde gemaakt is. Denis Villeneuve heeft in minder dan een decennium een repertoire opgebouwd waar zelfs veteranen als Steven Spielberg of Martin Scorcese met een jaloers oog naar zouden kunnen kijken. Thematisch weet je nooit wat je mag verwachten, maar een Villeneuve-film is altijd doorsijpelt van symboliek, ruwe personages en heeft een hoofd dollend plot, allemaal verpakt in een visueel feilloze voorstelling. Als je het nog niet kan horen, ben ik enorm enthousiast over het werk van deze Frans-Canadees en was dan ook benieuwd naar hoe hij zou uitbreiden op een ondertussen vijfendertig jaar oude klassieker met Blade Runner 2049.
Plot: Daar alle voorgaande Villeneuve producties originele verhalen waren, heeft Blade Runner 2049 meteen de unieke eigenschap dat het voortbouwt op een bestaand universum. Dertig jaar is verstreken sinds de Blade Runner avonturen van Richard Dekker (Harrison Ford). Er is veel veranderd, maar tegelijkertijd ook niets. De artificiële mensen ‘replicants’ worden nog steeds als niet meer dan slaven ingezet, maar nieuwere modellen worden op betrouwbare manier gehoorzaam gefabriceerd. Oudere modellen verschuilen zich en hebben vaak rebelse neigingen. Blade Runners hebben nog steeds de simpele taak om deze oude replicants op te sporen en hun leven te beëindigen. K (Ryan Gosling) krijgt echter een liquidatieopdracht die ongemakkelijke waarheden over mensen en replicants ontaard.
Wie de eerste Blade Runner kent, weet dat als je hoopt bombastische actie te zien, je met verkeerde verwachtingen de bioscoop binnenloopt. Wat je destijds vooral mee moest nemen waren de vragen over menselijkheid die het poneerde en de neo-noir cyberpunk stilering die het introduceerde en populariseerde. Blade Runner 2049 overstijgt zijn voorganger in beide aspecten. Allereerst is het visuele plaatje om te smullen. Van kleurgebruik tot de beeldende locaties, fantasierijke sci-fi concepten, het gevoel voor visueel drama en waanzinnige cinematografie; De puntjes zijn op de i gezet gevolgd door een dubbele controle. Het oog voor detail gaat zo ver dat er zelfs gedacht is aan vettige vingerafdrukken boven een deurklink en rondom een lichtschakelaar bij een veel gebruikte kantoordeur. De spanning en sfeer die de beelden oproepen worden samengebonden door de humeurige/ futuristische soundtrack van Hans Zimmer en verder alom treffende sound editing.
Wederom worden er voldoende vragen opgeroepen over de betekenis van menselijkheid, de rol van herinneringen en dilemma’s aangewakkerd door de schepping van artificieel leven. Gelukkig vloeien de vragen op natuurlijke wijze uit het plot van Blade Runner 2049 zonder dat er verder met een moreel vingertje naar het publiek wordt gewezen. Er wordt een taai scenario geschetst van een mogelijke, dystopische toekomst. Dat is het. Wat je ermee doet is aan de kijker zelf. Daarnaast is in het geheel op subtiele wijze een liefdesdrama verweven, dat mij met gestokte adem achterliet.
Op alle vlakken is er harmonie gevonden tussen de onderdelen die films tot een uniek medium maken. De beelden zijn oogstrelend zonder af te leiden van het vertelde, het plot is boeiend zonder overdadig complex te zijn met een helder begin, midden en einde binnen zijn speelduur van ruim 2,5 uur. Dit is namelijk een op zichzelf staande ervaring is. Voorkennis is handig, maar zeker niet vereist. Het is met name verfrissend te zien dat een vervolg op een oude productie geen opzetje is voor een reboot. Tevens is er ditmaal meer ruimte voor spanning, conflict en actie die het tot een meer enerverende kijkervaring maken.
Ryan Gosling is in de hoofdrol zijn altijd onzelfzuchtige zelf. À la zijn rol in Driver speelt hij een kalme man van weinig woorden die een stoïcijnse moordmachine verschuilt. Op zijn acteerprestatie kan ik hem niet afrekenen, maar opmerkelijk goed is het ook niet. Als Nederlander ben ik verder verplicht om Sylvia Hoeks te noemen in haar rol van een ijskoude replicant. Met name door haar sterke acteerprestatie zijn haar scenes de meest bloedstollende die de film te bieden heeft.
Oordeel: Het maakt niet uit wat voor type filmganger je bent, Blade Runner 2049 zal je met een tevreden gevoel naar huis sturen. Villeneuve begrijpt als geen ander hoe je films kan gebruiken om een verhaal te vertellen zonder bijbedoelingen of als een opzetje naar meer. Het is te benutten als popcornfilm, hoewel je het daarmee tekort doet, maar biedt ook voldoende materiaal om langere tijd om op te teren en naar terug te keren. Toerist spelen in het Los Angeles van 2049 is een wonderlijke reis die iedereen een keer gemaakt moet hebben.
Blade Runner 2049 draait nu in de bioscoop.
”Als de regisseur de moeite neemt om een bericht aan alle pers voor te bereiden met de vraag of de recensies zo min mogelijk inhoudelijk willen weggeven, weet je dat een product met liefde gemaakt is”
Nooooooooouuuuuu is niet helemaal waar, er bestaan genoeg gevallen waarbij dat gevraagd wordt, eigenlijk om te maskeren hoe SHITTY het product blijkt te zijn.
Gelukkig is dat in dit geval niet zo! Vette review, kan niet wachten om deze te zien!