Het nieuwe album Drones van Muse wordt vrijwel overal afgekraakt, of minstens erg slecht beoordeelt. Goed, van de zure journalisten van de alternatieve muziekpolitie zijn we wel wat gewend, maar is de plaat nou echt zo slecht? Ons nieuwe muziekrecensent Filip, zette een koptelefoon op zijn oren, en zocht het voor je uit.
Het is ergens lastig te geloven dat Muse al 21 jaar meegaat. In tegenstelling tot een band als Radiohead die over eenzelfde tijdsspan zich van verschillende kanten heeft laten horen, is Muse grotendeels trouw gebleven aan zijn oorspronkelijke geluid. Of dit een slecht iets is hangt van het type persoon af; wanneer je experimenteert zullen fans zeggen dat je niet meer dezelfde band bent, maar wanneer je als band vasthoudt aan je geluid zal je beschuldigt worden van een tekort aan innovatie.
Met Drones brengt Muse thematisch gezien hun meest toegespitste album tot nu. Waar op vorige albums thema’s als opkomst van machines en global warming aan bod kwamen, willen de mannen van Muse ditmaal onderdrukking door overheden en het gevaar van blindelings orders opvolgen onder de aandacht brengen. De titel Drones verwijst in dit aspect niet alleen naar de op afstand bestuurbare vliegende moordwapens. Het verwijst ook naar de bevolking, mensen zoals jij en ik.
We moeten oppassen dat we ons niet laten besturen door politiek machten in ons handelen en daarmee in een soort ‘menselijke drones’ veranderen. In het nummer Psycho komt dit idee duidelijk naar voren waar op de achtergrond een commandant tegen een soldaat schreeuwt: Are you a human drone? Are you a killing machine? I’m in control, do you understand motherfucker? Dit thema keert op de meeste nummers van het album terug, maar iedere keer in een ander daglicht.
Op Defector wil zanger Matt Bellamy ons laten weten dat hij geen onderdeel is van ‘de maatschappij’ en niet te hersenspoelen is, vervolgt door Revolt dat behoort te inspireren tot een persoonlijke opstand om niet bang te zijn je eigen leven te leiden.
Hoewel het wederom een relevant thema is dat Muse aansnijdt blijft het allemaal erg oppervlakkig. Het voelt als de klaagzang van een 16-jarige conspiracy-theorist aangevuld met een clichématige oproep tot verzet. Het album is door de teksten mooi met elkaar verbonden, maar ze bieden helaas weinig poëtische waarde.
Muzikaal gezien breekt Drones met de lichtelijk experimentele uitstapjes van de vorige twee werken. Waar op The Resistance een heuse driedelige ‘symfonie’ te horen was en The 2nd Law een meer elektronisch geluid bood (met zelfs een dubstep nummer), gaat Drones terug naar de basis van een driekoppige band. Gitaar, bas en drums voeren de boventoon vergezeld door karakteristieke Muse elementen die ditmaal spaarzaam worden gebruikt; snelle synth tonen, episch achtergrond gezang, een piano hier en daar en natuurlijk Matt’s herkenbare zangpartijen.
De kracht van dit album ligt in de simpele, rauwe gitaarriffs en sterke structuur van de nummers. Deze formule keert op veel van de tracks terug, maar ieder heeft zo zijn eigen kleine unieke eigenschap. Hoewel er weinig op te merken is aan de uitvoering, zal door de eentonigheid het geheel op den duur toch een beetje gaan vervelen.
Reapers is een mooi voorbeeld van de algemene toon van deze plaat en meteen mijn favoriet nummer van dit album. Het is een ‘in your face’ nummer met een instrumentaal stuk in het midden waar de heren ons hun virtuositeit op hun respectievelijke instrumenten tonen. Opvallende nummers zijn ook de tien minuten durende The Globalist en a capella afsluiter Drones. Een powerballad is niet te missen op een Muse plaat, maar we mogen ons gelukkig prijzen dat er ditmaal slechts een van op staat in de vorm van Aftermath.
Al met al brengt Muse een album dat lekker weg luistert. Het is weinig vernieuwend of spraakmakend, maar dat doet niet af aan wat het wel is; een effectief simpele rockplaat voor de stadions met een uitvoering die je van een band als Muse mag verwachten. Als je dit album voor de oerdegelijke muzikale capaciteiten van dit drietal luistert en niet voor de teksten zal je je goed vermaken. Pas alleen op dat je ‘m niet te vaak opzet, want dan word je deze plaat waarschijnlijk snel zat.
