Japanse game developer en geestelijk vader van de Resident Evil franchise, Shinji Mikami, is met zijn creatie van de eerste Resident Evil game, verantwoordelijk voor het ontstaan van het ”survival-horror” genre. Ironisch genoeg is het diezelfde franchise die er deels verantwoordelijk voor wordt gehouden, het survival-horror genre te hebben doen laten uitsterven, met de alom gehate games Resident Evil 5 en 6, twee games waar Shinji Mikami gelukkig verder niks mee te maken had.
Als ik nog een kleine schep bovenop de ironie mag doen om dit alles te kunnen afsluiten, is het wel weer Shinji Mikami, die een flinke bijdrage heeft geleverd, aan het opnieuw leven inblazen in het survival-horror genre, met de game, The Evil Within, uit 2014.
PLOT:
TEW 2 is een direct vervolg op zijn voorganger, dus het zou handig zijn, om deel 1 eerst te spelen en als dat niet reden genoeg voor je is, neem dan van me aan dat deel 1 een gruwelijke horror game is die je als fan van survival-horror, of vette games in het algemeen, niet mag missen.
Je bevindt je wederom in de schoenen van detective Sebastian Castellanos, die ditmaal gedwongen word, om hetzelfde duistere genootschap uit deel 1 te helpen met het oplossen van een probleem, om op die manier herenigd te worden met iemand uit zijn verleden. De gebeurtenissen van The Evil Within 2 spelen zich af in een Matrix-achtige wereld, waarin letterlijk alles mogelijk is en waar tegelijkertijd ook van alles mis in is.
De gameplay van TEW 2 zul je helaas niks vernieuwends aan vinden, alle vormen van, de standaard third person shooter, zijn ook hier aanwezig. Daarbij moet je denken aan, over the shoulder aim, een wapenwiel en alle bekende vormen van het upgraden van je wapens en karakter.
De controls voelen af en toe een beetje log en soms zelfs onhandig aan en de camera heeft vaak de neiging om niet helemaal mee te werken, waardoor ik op sommige momenten niet goed om me heen kon kijken. De laadtijden kunnen zo nu en dan wat aan de lange kant zijn en de checkpoints zijn niet altijd even regelmatig. Dit zijn 2 slechte dingen om te combineren met een game, waarin je regelmatig dood zult gaan.
Daar waar deel 1 eigenlijk wel 100% lineair was, word je in het vervolg regelmatig in open gebieden geplaatst, dit is iets wat het exploren een beetje weet aan te moedigen en zorgt voor spannende side missions. Niet elke game hoeft van mij de open world of open level behandeling te krijgen, maar in TEW 2 mag dit gezien worden als een goeie bijdrage aan de game. Je zult je regelmatig alsnog in lineaire setpieces bevinden en het zijn toch deze segmenten van de game waarbij de game, wat mij betreft, op zijn sterkst is.
TEW 2 is survival-horror op zijn best! Het is niet simpelweg alleen zombies neerknallen en door naar het volgende gedeelte. Deze game speelt ook nog eens een zwaar psychologisch spelletje met de speler. Geen enkele kamer die je betreedt is hetzelfde en het is elke keer weer een verrassing wat je gaat aantreffen achter elke nieuwe te openen deur.
Visueel is TEW 2 van een ongekend hoog niveau en echt ijzersterk! De monsters waar je het tegen opneemt zijn zeer divers en zien er stuk voor stuk angstaanjagend uit. Omgevingen en Gangen waarin je loopt kunnen plotseling veranderen en jou in een oogopslag naar een andere locatie teleporteren. Zo nu en dan zul je je net als Sebastian, hoofdkrabbend afvragen wat je zojuist is overkomen.
Voor de ultieme survival-horror ervaring adviseer ik je om de game op hard mode te spelen en doe dit het liefst zoveel mogelijk savonds met je koptelefoon op. Dat is tenminste wat ik doe en door die ervaring beloon ik The Evil Within 2 met 4 dikke sterren.
“Hard mode, ’s avonds met koptelefoon op” hahah oh shitt!