Naast series als South Park en Family Guy is de hoeveelheid aan geanimeerde entertainment voor volwassenen in het Westen schaars. Geanimeerde bioscoopfilms worden bijna uitsluitend met een focus op kinderen geproduceerd en dat terwijl je er zoveel mee kunt. Dat moeten ook de makers van Sausage Party hebben gedacht; een flauwe film over brutale boodschappen. Zal het als warme worstenbroodjes over de toonbank gaan of is dit eerder een blikje rottende, budget knakworsten?
Plot: Frank (Seth Rogen) is een worst die slechts een ding wil; zijn vlezig lichaam in de gleuf van een lekker tweetal ‘buns’ steken. Daarvoor moet hij echter eerst met zijn worstenvrienden worden gekocht door de ‘goden’. Ze gaan er alleen snel achter komen dat gekocht worden geen toegang tot het paradijs in ‘het grote onbekende’ betekent, maar een gruwelijke dood door consumptie. Het is aan Frank en entourage om deze boodschap aan de rest van de inwoners van de supermarkt te brengen.
Eerlijk gezegd zijn de eerste 10 minuten van Sausage Pary tergend; de animatie is inconsistent en grappen reiken niet verder dan overal een scheldwoord tussendoor plakken. Er is een duidelijk contrast in kleur en presentatie tussen voedsel- en mensenwereld. De tweede is onnodig grijs met uitgewassen kleuren en onsmakelijke animatie. Op zijn beste momenten ziet dit eruit als een animatiefilm uit de vroege jaren 2000. Met name mensen zien er uit als misvormde mormels.
Gelukkig sloegen de gedwongen gniffels al vrij snel over naar oprecht gelach. Het leukste om te zien was hoe creatief er is omgesprongen met het concept. Alle producten zijn van de schappen gehaald en hebben een unieke persoonlijkheid gekregen. Favorieten waren ‘the douche’, met een karakter dat je waarschijnlijk zelf kunt invullen, en een stuk uitgeleefd kauwgom, dat na twintig jaar vastgeplakt te hebben gezeten onder het bureau van een wetenschapper, nu een briljante geest heeft. Alle grote rollen zijn indrukwekkend gecast met veel grote (komedie)namen, waaronder Paul Rudd, Edward Norton en Michael Cera.
Persoonlijkheden waren wel vaak gekoppeld aan de oorsprong van het voedsel. Zo was een stuk ‘Lavash’ brood een bekrompen Moslim en praatten alle Mexicaanse producten met een dik accent. Dit opent de deuren voor een aantal smakeloze grappen, want nu het over voedsel gaat is het plots weer oké om de meest generieke racistische grappen te maken. Ik ben geen tere ziel, maar racistische komedie heeft subtiliteit of een bepaald vernuft nodig. Een vooroordeel benoemen maakt nog geen grap. Tegen het einde wordt juist weer gebroken met een aantal stereotypes, dus je kunt het zien als een noodzakelijk kwaad.
Plotsgewijs heeft Sausage Party weinig om het lijf; een instabiele liefdesverhouding en een zwerftocht door de supermarkt om het complot over ‘het grote onbekende’ uit te vogelen. Dankzij de constante introductie van nieuwe personages bleef mijn aandacht bij de ontwikkelingen van de film. Ik durf te beweren dat het verhaal om de grappen en personages heen is geschreven, kijkend naar dat de humor een grotere rol speelt dan het plot. Er wordt hier en daar gehint naar werkelijke politieke ontwikkelingen, maar of ze een boodschap proberen over te brengen, werd mij niet helemaal duidelijk.
Oordeel: Ik begon met lange tanden te eten, maar ik ben blij dat ik door de zure appel heen heb gebeten, want uiteindelijk bleek ik er pap van te lusten. Sausage Party wordt op een goede manier flauw en ongezouten geserveerd, talrijk aan geslaagde woordgrappen (in tegenstelling tot die van mij). De film is verrassend creatief, met memorabele personages en degelijke voice acting. De animatie is echter ondermaats en het einde voelt afgeraffeld, maar dat mag de eetlust niet bederven.
Sausage Party draait vanaf 8 september in de bioscoop.
