Er was een tijd dat er om de haverklap spellen met in de titel ‘Tom Clancy’s’ uitkwamen. Van de immens populaire Splinter Cell games tot de veertien delen tellende Ghost Recon serie, schrijver Tom Clancy had het voor elkaar. Het begon echter allemaal met Rainbow Six; een tactische shooter die zijn hoogtepunt had bereikt in 2008 met Rainbox Six: Vegas 2. Vreemd is dat de serie plots stopte na de uitgave van dit spel om nu na zeven jaar terug te keren met Tom Clancy’s Rainbow Six: Siege. Eens een begrip in de shooterwereld, kan Rainbow Six nog indruk maken en zijn plekje verdienen op een oververzadigde markt?
Siege heeft, tot de teleurstelling van velen, geen singleplayer campaign. In plaats daarvan krijgen we zogenaamde ‘situations’ die de speler voorbereiden op de multiplayer, want daar draait het om in dit spel; de multiplayer. Er is geen keuze aan gamemodes, slechts een onderscheid in casual en ranked play. De opzet van een game gaat als volgt; er is altijd een team terroristen (defenders) die zich heeft opgesloten in een gebouw met een gijzelaar of een bom en een team van specialisten (attackers) die het gebouw moet infiltreren om de terroristen neer te halen. Beide teams krijgen eerst een halve minuut om zich voor te bereiden. Voor de terroristen betekent dit dat ze het gebouw barricaderen en vallen klaarzetten, terwijl de specialisten met rijdende drones de kans krijgen om de gijzelaar of bom te lokaliseren.
Het daadwerkelijke actie gedeelte speelt zich uit als een kat en muis spel met steen-papier-schaar elementen. Je hebt namelijk zowel aan de kant van de defenders als de attackers de keuze uit tien zogenaamde ‘operators’. Dit zijn personages met allemaal een unieke eigenschap, wapen of gadget. Het is aan jou de taak om de juiste operator te kiezen, die je het meeste voordeel kan verschaffen tegen de operators van het andere team. Hoewel niet iedere operator even nuttig is, voelt gelukkig geen enkele oppermachtig over de rest. Communicatie tussen teamleden en strategisch te werk gaan zijn cruciaal om consistente overwinningen binnen te halen. Daadwerkelijk een team van vijf mensen hebben die je kent, zal dan ook de beste speelervaring opleveren.
Een onderdeel waarin Siege zich onderscheid van vele andere shooters is hoe realistisch het aanvoelt. En met realistisch bedoel ik traag. Dit is geen kritiekpunt, maar het is niet mijn kopje thee. Alles vereist tijd en geduld in dit spel; het neerzetten van objecten en het aanvullen van je kogels duurt lang, health komt niet terug nadat je geraakt bent en je moet bereid zijn meerdere minuten stil te liggen, wachtend op vijanden. Geluid editing in Siege is namelijk wel erg sterk. Iedere voetstap is te volgen en het horen van een hamer die een muur neerhaalt in de kamer naast je, zorgt voor spannende momenten. Dit brengt me bij een ander sterk punt dat Rainbow Six brengt; breachen. Veel muren en plafonds zijn verwoestbaar doormiddel van C4, thermite, hamers en andere ongein. Dit geeft Siege een dynamisch gevoel, omdat vijanden uit onverwachte hoeken tevoorschijn kunnen duiken.
Opvallend aan Siege is de ontoegankelijkheid. Dit hoeft niet per se een nadelig iets te zijn wanneer het complexe spelelementen betreft die tijd nodig hebben om te leren. De ontoegankelijkheid wordt in dit geval voornamelijk veroorzaakt door elementen die simpeler hadden gekund. Er is bijvoorbeeld op geen enkel moment een kaart beschikbaar van de levels. Dit terwijl ze door hun monotone ontwerp van kantoorgebouwen, hotels en buitenwijkhuizen bijzonder verwarrend kunnen zijn. Zelfs het schieten en bewegen is lastig is Siege! Ieder wapen heeft een grote hoeveelheid aan recoil, mikken is onvergefelijk en zelfs een simpel begrip als springen is niet aanwezig. Ik moet wel zeggen dat door het realisme en de spanning die dit spel bieden, kills waardevol aanvoelen en winnen voldoening geeft, zeker als je het andere team tactisch hebt overmeesterd.
Oordeel: Speltechnisch gezien is er weinig op te merken aan Rainbow Six: Siege. De verschillende operators voelen verschillend en gebalanceerd. Tactisch spelen, zoals de makers bedoeld hebben, zal vaker de overwinning opleveren dan roekeloos een ruimte te bestormen. De maps zijn echter verwarrend en het tempo ligt erg laag. Het grootste probleem met dit spel is echter het gebrek aan content; Geen campaign, geen keuze uit gamemodes in de multiplayer en een lachwekkend slechte ‘terrorist hunt’ modus die in principe hetzelfde is als multiplayer, maar dan tegen een team van cpu’s. Kijkend naar wat je krijgt bij aanschaf van Siege had dit beter een download titel kunnen zijn met een prijskaartje van €30,- in plaats van een standaard release die voor €60,- over de toonbank gaat.
