Post Malone is een vreemde eend in de bijt. Zo waren zijn eerste muzikale stappen in Countrymuziek, waarvan de invloeden nog steeds te horen zijn in de moderne Trap Beats. Rappen doet hij voldoende, maar hem bestempelen als rapper zou door zijn zangkwaliteiten te kort door de bocht zijn. Hij doet mee aan de drank en drugs cultuur die heerst in de huidige Hip-Hop cultuur, maar in plaats van Xannies te slikken, tikt Malone liters Bud Light achterover. In een wereld vol met grote ego’s en geïmpliceerd geweld staat hij juist bekend als een beer van een vent met een hart van goud. Bij de release van zijn eerste album Stoney had Post Malone voornamelijk bekendheid vergaard onder de Hip-Hop liefhebbers, maar slechts twee jaar later heeft hij het record van meest gestreamde album op de eerste dag van uitgave op Spotify te pakken met zijn nieuwe Beerbongs & Bentleys. Dat vraagt om een review!
Ondanks zijn excentriciteiten is iets dat Post Malone in ieder geval wel gemeen heeft met veel moderne rappers het gebruik van Trap Beats overgoten met een goede dosis Lean. Dat betekent dat het geluid dankzij zweverige synths een erg ontspannen sfeer opwekt. Dit is meer muziek voor warme zomeravonden in het park dan een energieke nacht uit in een zweterige club. Waarin Malone zich onderscheidt zijn gitaarballads als Stay en zelfs een Trapversie van een Slow Rock nummer op Over Now, waarop hij zijn vocale diversiteit toont, hoewel zijn gebruik van vibrato soms ook op de zenuwen kan werken. Een breuk met de eentonigheid bieden deze uitstapjes helaas niet.
Dit is namelijk mijn grootste kritiek op Beerbongs & Bentleys: het lijdt aan eentonigheid zonder pieken. Geen enkel nummer schreeuwt om de aandacht of eist een druk op de replay knop af. Een ideaal album voor op de achtergrond, maar gaat als luistermuziek snel vervelen. Dit probleem zou deels verholpen zijn wanneer de zwakste schakels zoals Zack And Codeine, Takin’ Shots en Otherside niet meededen aan het eindproduct. BeerBongs & Bentleys is namelijk achttien nummers lang terwijl een veel schappelijker getal als twaalf had volstaan.
Qua teksten stelt Malone grotendeels teleur. Hij weet met generieke uitlaten over dure bezittingen, extravagante uitgaven en drugs niet boven de middelmaat uit te stijgen. Zijn uitingen over liefde zijn puberaal en andere momenten zijn zelfs lachwekkend. Zo wekt janken, omdat je vriendin niet bij je bleef ondanks je dikke bankrekening op Rich & Sad, geen sympathie op en lyrics als I ain’t even see the face, but she got beautiful boobies zijn niet serieus nemen. In termen van vocabulaire of geestigheid weet Malone ook geen blijvende indruk achter te laten.
Deze schrijnende gebreken zijn minder relevant wanneer je de kritische bril afzet. Bekeken vanuit het standpunt van iemand die graag deuntjes luistert, groeide mijn plezier met een handvol tracks zelfs aanzienlijk. Singles Rockstar en Psycho waren al bewezen hitjes. Paranoid is een sterke opener, Spoil My Night heeft een catchy melodie en blijft het West Coast smaakje op Same Bitches hangen in positieve zin.
Oordeel: Zowel muzikaal als tekstueel heeft Malone geen grote vernieuwingen gemaakt. Zijn tweede album past naast een aantal kenmerkende eigenschappen als gegoten in de huidige, gemakzuchtige Hip-Hop cultuur. Ondanks het commerciële succes dat Post Malone de afgelopen tijd aan het boeken is, zal Beerbongs & Bentleys niet de geschiedenisboeken ingaan als een genre definiërend werk. Al met al een vermakelijk album, alleen geen muzikaal hoogstandje.
