Het hoeft geen geheim te zijn dat Pokémon Sun en Moon uit 2016 mij weinig konden bekoren. Het waren de laatste in een lijn van Pokémon spellen die constant onnodige poespas aan gevechten en de spelformule toe bleven voegen. Hoewel ik iemand ben die verandering en experimentatie aanmoedigt, waren dit aanpassingen waar geen coherente filosofie achter zat. De trailers van Pokémon Sword en Shield deden mij niet warmlopen voor een nieuw Pokémon avontuur en de controverses rondom deze nieuwe delen, zoals de ondermaatse presentatie en het ontbreken van de helft van alle Pokémon, deed mijn enthousiasme nog verder dalen. Toch heb ik Pokémon Sword en Shield een eerlijke kans en voldoende speeltijd gegeven.
Als kersverse Pokémon trainer zet je ditmaal voet in de Galar regio, een fictief land dat door zijn landschap en aankleding toch erg veel doet denken aan het Verenigd Koninkrijk. Het is een knus wereldje en een grote verandering ten opzichte van de tropische eilanden uit Sun en Moon. Grafisch indrukwekkend is dit land niet en ook de animaties tijdens de gevechten laten iets te wensen over, maar desalniettemin is de algehele aankleding charmant. Wat op dit punt wel pijnlijk afwezig is, is enige vorm van voice acting, want zelfs andere grote Nintendo titels zoals The Legend of Zelda of Fire Emblem gaan wel netjes met de tijd mee.
De grootste kracht van Pokémon Sword en Shield is tevens hun grootste zwakte, afhankelijk van naar welke ervaring je op zoek bent. Dit zijn namelijk erg gestroomlijnde spellen, waar ik persoonlijk over te spreken ben. Zo zijn er kleine veranderingen gemaakt, zoals dat je te allen tijde je team kunt verwisselen of wilde Pokémon makkelijker kunt vermijden, maar ook grote veranderingen zoals dat er minder content is na het uitspelen van het hoofdverhaal en het geavanceerd trainen van je Pokémon een stuk toegankelijker is gemaakt. Hiernaast is de National Dex verwijderd, waardoor grofweg de helft van allen bestaande Pokémon ontbreken en er dus een goede kans bestaat dat je een aantal van je favorieten zal moeten missen.
Net zoals we Mega Evolutions en Z-Moves hadden, mag het in Sword en Shield natuurlijk niet ontbreken aan een gimmick. Ditmaal is die gimmick dat Pokémon een Gigantamax vorm kunnen aannemen. Waar dit op neerkomt is dat Pokémon tyfus groot worden. Oorspronkelijk was ik geen fan van dit concept, omdat het een extreem simpel gegeven is, maar in de praktijk geeft het de (gym)gevechten extra flair en spektakel. Gelukkig is dit verder geen spel brekend element en voelen Pokémon gebalanceerd in hun kracht, wat voor een deel komt doordat een goed deel van enorm sterke Pokémon en legendarische Pokémon uit het verleden niet te vangen zijn in de Galar regio. Het doorspelen van het verhaal is aan de gemakkelijke kant, maar zal voldoende uitdaging bieden voor een totale beginner.
Wat je inlevert aan content krijg je gelukkig tweevoudig terug in het fantastische tempo waarmee je door het verhaal heen raast. Dit is de eerste keer in een Pokémonspel dat ik niet gebruik heb gemaakt van de optie om vlug terug te vliegen naar een eerder bezochte plek, puur doordat er geen dode punten waren waardoor ik de behoefte zou voelen om eigen bezigheden te vinden. De klassieke gymgevechten maken een glorieuze terugkomst en de gymleaders hebben voldoende persoonlijkheid en betrokkenheid bij het verhaal om je aandacht erbij te houden. Het ontbreekt dit keer wel aan een (echte) schurk met een fout plan om de wereld over te nemen. De fanclub van een van je rivalen ‘Team Yell’ is aanwezig om hier en daar vervelend te zijn, maar meer dan vervelend zijn doen ze niet.
Tot slot moet er nog vermelding gemaakt worden van ‘The Wild Area’, een groot open gebied waarin Pokémon van allerlei soorten, maten en levels in te vinden zijn. Veel van de nieuwe Pokémon zijn geslaagde beestjes en dit gebied geeft een voorproefje van hoe een grote, open wereld Pokémon spel eruit zou kunnen zien. Ik heb hier vele uren vertoeft met het plukken van bessen, het vangen van alles dat ik tegenkom, zeldzame aanvallen aanschaffen of zo nu en dan wegrennen van een bloeddorstige Bewear. Je tentje opzetten, een curry koken waarmee je je team kunt genezen en ze zien rondbanjeren in je kamp is een simpel, maar erg fijn genot.
Oordeel: Het grootste compliment dat ik aan Pokémon Sword en Shield kan geven is dat dit het meeste is dat ik me met een Pokémon spel heb vermaakt sinds Pokémon Diamond en Pearl uit 2006. Ik durf niet te zeggen of de diehard fan die ik meer dan tien jaar geleden was er evenveel van zou genieten, maar nu mijn relatie tot Pokémon een stuk minder intiem is, heb ik er weer volop van genoten. Zoveel zelfs dat ik me juist weer begin te interesseren voor competitieve Pokémongevechten. Hoewel de schaarste aan content of het ontbreken van veel Pokémon niet iets is dat mij opviel tijdens het doorspelen van het verhaal, blijven dit tekortkomingen die met meer ontwikkelingstijd gemakkelijk opgevangen hadden kunnen worden. Nu moet ik weer vertrekken naar Galar om mijn Pokédex vol te krijgen.
