Hoe interessant klinkt een game waarin je als een advocaat speelt? Niet bijzonder, kan ik mij voorstellen, maar toch bestaat er een 15 jaar lopende spellenreeks met ondertussen zes delen, met precies dit als kern. In de Phoenix Wright serie speel je twee advocaten (Wright & Apollo Justice) die als taak hebben de onschuld van verdachten in moordzaken te bewijzen, onder de meest hopeloze en benaderde omstandigheden. Nu stapte ik voor een korte periode uit de collegebanken om wederom zitting te nemen in de rechtbanken van Phoenix Wright: Spirit of Justice.
Het laatste deel dat ik zelf had gespeeld voor ik begon aan Spirit of Justice was nummer 4. Er zijn een aantal dingen veranderd sinds 2008. Zo worden we beloond met introfilmpjes in de vorm van getekende animatie, terwijl de in games sprites juist 3D-modellen zijn. Gesproken over 3D: natuurlijk is dat aanwezig op een Nintendo 3DS titel. Het voegt echter helaas niet veel en toe en is het 3D-effect met momenten instabiel. De gameplay van Spirit of Justice bestaat grof gezegd uit twee onderdelen; de onderzoekende fase en de rechtbank fase. Bij de eerste is het je doel om relevant bewijs te verzamelen door betrokkenen te spreken en de moordlocatie door te speuren. Vervolgens moet je dit bewijs op de juiste momenten presenteren in de rechtbank om de onschuld van je cliënt aan te tonen. Je zult de meeste van je tijd besteden aan het scrollen door tekst en het oplossen van logica puzzels.
De regels voor wat als logische redenering geldt, is niet consistent. Dit is echter een eigenschap niet van dit spel specifiek, maar van de Wright-serie als geheel. Je kunt helaas niet ‘dit slaat helemaal nergens op’ roepen wanneer een waterdicht argument door de aanklager als irrelevant wordt weggezet. Het spel volgt een vast verhaal, dus ook het bewijs en de argumenten die je aanvoert volgen een statisch pad. De kracht hiervan is het ruimte bied voor een sterk geschreven opvolging van voorvallen. Het nadeel is dat gameplay minder spannend is hierdoor.
Dit brengt ons bij waarom ik en vele anderen genieten van de charmante avonturen van Phoenix Wright en entourage. Het mag dan niet het meest enerverende of opzichtige spel zijn, maar het is verdomd goed geschreven. Personages zijn uniek met diepgang, het leest soepel weg, er worden subtiele hedendaagse opmerkingen gemaakt en zit vol met rake humor. Zelf zie ik de serie als een interactief boek dat je gemakkelijk tussendoor kunt spelen, vaak zelfs met een hand, waardoor je het zelfs tijdens het koken of op de wc kunt spelen. Ook kun je uitgaan van de een aantal plot twists die je langzaam van achteren besluipen of als blikseminslag bij heldere hemel op je invallen.
Tot slot wil ik nog kort een aantal mankementen van Phoenix Wright bespreken. De gameplay is met ieder deel gevarieerder geworden, omdat het de kleine mini-game achtige onderdelen uit voorgaande delen iedere keer meeneemt. Ik omhels de variatie, maar doordat het ondertussen zoveel verschillende elementen zijn, worden ze niet voldoende belicht of voelen ze aan als onnodige gimmicks. Een ander klein punt is dat de dialoog van sommige karakters vergezeld gaat met soudbites die constant de muziek onderbreken, wat lichte irritatie opwekte.
Oordeel: Spellen die onderdeel zijn van een lange reeks zijn als Phoenix wright moet je an sich beoordelen, maar je moet ook kijken naar hoe het valt binnen de serie. Spirit of Justice is een kleurrijk en aangrijpend avontuur dat alle goede elementen uit voorgaande delen mengt. We mogen echter niet over het hoofd zien dat het ten opzichte van voorgaande weinig tot geen vernieuwing met zich meebrengt. Toch zijn dit een vijftal moordzaken waar je zowel als beginnend advocaat en meester procureur flink wat uren zoet mee zal zijn.
