In 2006 waren er nieuwsberichten over een 64-jarige monnik die zich het leven had ontnomen door van een kloosterbalkon af te springen. Het gerucht ging, dat na een lange depressie het lezen van The Da Vinci Code van Dan Brown hem over het randje had geduwd; een betoog aan hoe aannemelijk de complottheorieën van Brown tegen het Vaticaan zijn. Ook als blockbuster verfilmingen heeft de boekenserie een grote indruk gemaakt. Ruim 7 jaar na de laatste cryptische kruistocht vond regisseur Ron Howard het weer tijd om de reeks te vervolgen met Inferno.
Plot: De zachtaardige symboliek hoogleraar Robert Langdon (Tom Hanks) wordt met een hoofdwond en geheugenverlies wakker in het ziekenhuis van Florence. Waarom hij hier ligt is hetgeen hij moet achterhalen, maar met beperkte tijd, aangezien verscheidene bewapende groepen achter hem aanzitten. Het is in ieder geval duidelijk dat hij wederom in moeilijkheden is beland waar alleen zijn snel vernuft en kennis van Italiaanse kunst hem uit kunnen redden.
Het inleidende hoofdstuk van Inferno is intens, met veel duistere en desoriënterende beelden. Vanuit de ogen van Langdon zien we het wazige perspectief van iemand die wakker wordt met een hersenschudding afgewisseld met koortsachtige, letterlijk helse visioenen. Ik vond het erg fijn om op een aangrijpende manier middenin deze wervelwind geworpen te worden zonder overdreven expositie. Inferno is dan ook als op zichzelf staande film te kijken. Een goede zet aangezien het alternatief voortbouwen op voorgaande delen die vele jaren geleden zijn uitgekomen is (kuch, Jason Bourne, kuch).
Inferno heeft als hoofdthema de overbevolking van de planeet. De excentrieke miljardair Bertrand Zobrist (Ben Foster) is van mening dat om de mensheid op lange termijn te redden deze uitgedund moet worden doormiddel van een virus. Bijzonder cru, maar de redenering erachter snijdt hout en wordt op aanlokkelijke wijze gebracht. Een gedurfde manier om het publiek te prikkelen over de overbevolkingskwestie, wat in de film ‘de oorzaak van alle problemen die de mensheid trotseert’ genoemd wordt.
Net als altijd in een film met grote mysteries en meerdere wendingen waren er een kleine inconsistenties te bespeuren, maar gelukkig was het beperkt tot een minimaal storend aantal. Ik was er juist onder de indruk van dat wendingen als daadwerkelijke verassingen kwamen door de slimme manier waarop het verteld is. Langdon die zijn geheugen bijeen probeert te rapen i.c.m. de race om de uitbraak van de virus te stoppen, maakt tot een chaotisch geheel. Aangezien je als kijker niet meer weet dan de hoofdrol, blijf je met weinig tijd over om stil te staan bij wie er allemaal daadwerkelijk te vertrouwen zijn. Echter valt er iets voor te zeggen dat er te veel partijen betrokken zijn in de jacht met een rommelig geheel ten gevolge. Tot slot is het ‘oude liefde’ subplot slechter aangeplakt dan het haar van Donald Trump.
Oordeel: Na de afgrijselijke trend van afgelopen jaren om oude series weer op te pakken of een reboot te geven, was ik sceptisch over Inferno. Gelukkig bleek mijn angst ongegrond, want Inferno is een spannende thriller met een goed tempo en prima acteerwerk. Ik durf zelfs te zeggen dat het mijn favoriete film in de reeks is. Belangrijke factor hierin is dat de film geen overtollige verwijzingen maakt naar eerdere gebeurtenissen en dus als losse episode staat. Een moderne klassieker is het niet, maar een bioscoop bezoek op een donderdagavond is het zeker niet misgund.
Inferno draait vanaf 13 oktober in de bioscoop
