Klote, eigenlijk ben ik een dag te laat met het plaatsen van deze review. Het was gisteren namelijk Internationale Vrouwendag en hoe beter dat als gamer te vieren dan Horizon Zero Dawn erbij te pakken. Waarom dit spel relevant is voor deze feestdag zal ik later op terugkomen, want ik wil in de inleiding alvast een ander onvermijdelijk punt als Nederlandse reviewer uit de weg ruimen. We hebben hier namelijk te maken met een Nederlands product uit de kwaliteitskeuken van Guerrilla Games, die bekend staan om hun Killzone serie. Shadow Fall uit 2013, een launchtitel van de PlayStation 4, was hun laatste creatie en luidde daarmee hun langste stilte in. Dat hun werk als developer voor Sony nog niet afgelopen was, wisten we allemaal, maar dat ze een volledig nieuwe IP zouden aankondigen, compleet anders van hun vorige werk, zag niemand aankomen.
Plot: Nadat een vergevorderd technologische samenleving is ingestort, leeft de mensheid meer dan een eeuw later weer in primitieve stamvormen. De overblijfselen van de oude samenleving zijn nog duidelijk zichtbaar en vormen zelfs de cultuur en religie van de bevolking. Robotachtige dieren genaamd Machines zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden. Hoewel gevaarlijk, is er mee samen te leven. In ieder geval tot dat een kwaadaardige cult besluit ze te mobiliseren. De held en het centrale middelpunt van dit alles is Aloy; een krijger die, door een gebrek aan een moeder in haar opvoeding, als kind wordt verbannen. Haar wil en spieren zijn van staal en ze is charmant, zonder nadrukkelijk of aangedikt vrouwelijk te zijn. Het vertelde heeft me van begin tot eind geboeid, hoewel haastige introductie van personages het soms lastig maakt om gefocust te blijven.
Dit is een van de beste vrouwelijke hoofdrollen tot nu toe en zet een standaard neer in zowel scherp karakter als vormgeving (er is zelfs nagedacht over het plaatsen van een aantal kromme tanden!). Dit oog voor detail is in ieder aspect van ontwerp en grafische pracht terug te zien. Horizon Zero Dawn heeft een unieke mix van wildernis, mechanische beesten en omgevingen die de hele Amerikaanse landkaart dekt. Personages zijn kleurrijk aangekleed met oude elektronica die nu als sieraden worden gebruikt. Ik heb mij niet eerder zo vaak verlekkerd op visuele stimulus die het verkennen van het uitgestrekte landschap tot een waar genot maakt. Guerrilla Games is met rede trots op het eindresultaat wat te zien is aan de toevoeging van een uitgebreide photo mode. Alle afbeeldingen bij deze review zijn virtueel genomen door ondergetekende met behulp van deze modus.
In tegenstelling tot bij een film is het bij een spel nog niet compleet met een innemend verhaal gewikkeld in een mooie verpakking. Uiteindelijk staat en valt een spel bij zijn gameplay. Het eerste dat mij in dit aspect opviel, is hoe soepel en intuïtief de besturing is. Met het grootste gemak land je in een slow motion sliding een dodelijke pijl op een rat van 10 meter afstand. Je meest gebruikte stuk gereedschap zullen je pijl en boog zijn, later aangevuld door vallen, een slinger voor bommen en een wapen om grote beesten aan de grond te nagelen. In combinatie met nog een mêleewapen, de mogelijkheid om verscheidene elementaire schade toe te richten en vaardigheden om vrij te spelen blijft het vechten een lange tijd fris.
Als laatste toevoeging aan je arsenaal heb je de zogenaamde focus. Een apparaat dat lijkt op een bluetooth headset waarmee je vijanden van grote afstand kan markeren, looppaden kan zien en zelfs geheimen mee kan ontdekken. De enige klachten die ik heb met het vechtsyteem is dat het aantal actieve wapens beperkt is en doordat de focus alleen in schildpadpas te gebruiken is, in het begin vaak links werd gelaten. Het nut ervan is echter niet te overzien, dus je leert er je tijd mee te nemen. Al met al is dit gameplay van een modern spel zoals het hoort! Het maakt mij zo blij te zien het gelukt is om een cinematografische ervaring te combineren zonder speler interactie ervoor op te offeren. Het Uncharted Syndroom, waarbij gameplay hevig lijdt in een poging de actie er gelikt uit te laten zien, is iets dat naar mijn mening te veel spellen plaagt. Horizon Zero Dawn blijft hier gelukkig volledig immuun voor. Mogelijke kritiek echter is dat tegen het einde, hoewel combat leuk blijft, gameplay in algemene zin repetitief wordt.
Minstens even indrukwekkend is de variatie in fantasierijke Machines die rondlopen. Zo heb je laser schietende sabeltandtijgers, ijskrokodillen en als vuurspuwende kevers van 5 meter hoog je ding zijn, ben je hier op het juiste adres. De beesten worden in hoog tempo gepresenteerd, dus er is geen moment verlangen naar variatie. Even veel onder de indruk was ik door hoe realistisch ze zich gedragen, en de hoeveelheid aan aanvallen die ze bezitten. Hiernaast zal Aloy het moeten opnemen tegen mensen bewapend met primitieve mitrailleurs die duidelijk geen goede bedoelingen hebben.
Wanneer je door de weelderige wereld heen trekt kun je dat liever met lichte trede doen of altijd voorbereidt zijn op een groot gevecht. Want zo denk je het ene moment gemakkelijk een Watcher neer te halen voor zijn goederen, ben je het andere moment aan het wegrennen voor een Sawtooth en een Scrapper terwijl een Glinthawk je vanuit de lucht aan het belagen is. Net als we al vele malen hebben gezien in andere spellen, kun je kiezen uit een sluipende aanpak of een simpele frontale aanval. Beide opties worden aangeboden, maar geen van beide wordt gepresenteerd als de betere manier van aanpak. Een uiteindelijke confrontatie is meestal onvermijdelijk, maar of je jezelf een voordeel verschaft door eerst een aantal vijanden stilletjes vanuit een bosje neer te halen of door alvast een aantal vallen te plaatsen, is geheel aan jou. Houd in ieder geval altijd rekening met onvoorziene gevolgen. De machines reageren namelijk als echte dieren. Het ene ras zal bang wegvluchten wanneer een lid van de roede wordt aangevallen, terwijl de ander juist om hulp roept. Al met al is vechten pittig, maar niet overdreven moeilijk, deels doordat confrontatie met grote beesten altijd uit de weg is te gaan.
Tot slot wil ik nog iets behandelen dat eigenlijk onzichtbaar is en daardoor snel wordt vergeten. Horizon heeft namelijk een minimaal aantal technische mankementen, zoals vervelende bugs en glitches. Tegenwoordig brengen ontwikkelaars, door het luxe van patches, vaker wel dan niet spellen uit die nog de puntjes op de I missen. Deze lossen ze dan deels met een immense day one patch op en pakken verdere problemen gaandeweg na release aan, waardoor je soms pas na een jaar een compleet product kan spelen. Een schandalige manier van zakendoen, die toch langzamerhand de norm is geworden. Daarnaast zitten er geen opdringerige meldingen voor online diensten of onzinnige multiplayer elementen in. Een diepe buiging voor Guerrilla Games voor het tonen van liefde voor hun vakmanschap, zelfs op plekken die anderen vergeten.
Oordeel: Net zoals Aloy zelf is dit geen perfect spel. Het verhaal is met momenten warrig en ik zou kleine aanpassing aan de menu’s maken. Mijn kritieken zijn echter zo minuscuul dat ze op geen enkel moment ergernissen opwekten groot genoeg om mijn ervaring te bezoedelen. Horizon Zero Dawn kan ik volhartig aan iedere gamer aanraden. Zelfs als je alleen strikt van puzzel- of racespellen houd. Je zult versteld staan van alle creatieve schepsels en al helemaal van hoe vet het is om met alles te interacteren. Het team bij Guerrilla Games heeft een wonderbaarlijke prestatie geleverd, waar andere ontwikkelaars veel van kunnen leren. Dit is een avontuur in zijn puurste vorm.
