Gorillaz heeft nooit tot mijn favoriete muzikale acts behoord. Steken heeft de cartoonband niet laten vallen, maar de muziek raakte mij nooit diep genoeg om mezelf een ‘fan’ te noemen. Iets dat ze echter als een van de beste doen is genres, artiesten en sfeer bij elkaar brengen om een geluid te creëren waar iedereen zich in kan vinden. Vrolijk is de muziek niet, wel verbindend in een zekere zin. Hun laatste grote project Plastic Beach uit 2010 was hier het beste voorbeeld van met voldoende ruimte voor aanstekelijke deuntjes waar de mensen zo van houden. Ik behoorde dus niet tot de groep mensen die smachtend uitkeek naar Humanz, maar benieuwd was ik zeker.
Kun je raden wat het onderliggende thema van Humanz is? Als je weet dat Gorillaz vaker politiek betrokken werk heeft gemaakt, is dat geen moeilijke gok. Naast een kosmische en apocalyptische ondertoon is Humanz vooral het zoveelste aanplakbiljet tegen het bewind van Donald Trump. Ook al gaat alles naar de klote en staan we aan de rand van een Derde Wereldoorlog, is ‘dans en breng tijd door met je vrienden’ de boodschap die wij meekrijgen. Het ligt er niet dik bovenop dus als je niet aandachtig naar de teksten luistert, zal het waarschijnlijk volledig langs je heen gaan. Mij ging het in ieder geval bij Gorillaz altijd om de muziek.
Daar heb ik dit keer helaas weinig goeds over kwijt. Ik kan het niet beter omschrijven dan als dertien in een dozijn festivalmuziek met backbeats zo droog dat je zelfs na tien biertjes nog de maat kan houden. Eigenlijk is het dit keer zelfs een gevalletje twintig in een dozijn, kijkende naar het totale aantal nummers op Humanz. Zes hiervan worden echter ingenomen door gesproken intermezzo’s die in het ergste geval niet verder strekken dan het uitspreken van de titel. Bij de overige 14 tracks mag je al van een hoogtepunt spreken als deze tolerabel zijn. Het mist de bezieling van hun vorige albums die zeldzaam is te zien missen van zulke getalenteerde muzikanten. Een van de weinig herkenbare elementen is de gedrogeerde zang van 2D, maar zonder de steun van een levendige begeleiding, valt de charme daarvan ook in het niet.
Bij geen enkel nummer ontstond de neiging om op de repeat knop te drukken wat tekenend is voor mijn hele luisterervaring van Humanz. Er is geen plezier, catchy melodie of uitdaging waar ik naar terug wil keren. De potentie van Saturnz Barz bijvoorbeeld wordt snel terug naar de middelmaat teruggetrokken door de overheersende, Jamaicaanse rap van Popcaan die niet past bij de sfeer van de muziek. Sex Murder Party en Hallelujah Money hebben te weinig om het lijf om een langdurige aantrekkingskracht te behouden terwijl Carnival en Strobelite ronduit pulp zijn. De enige punten waar ik oprecht positief over ben, zijn de spastische gitaarriffs op Charger en She’s my Collar geeft met zijn eigenaardige karakter een glimp van hoe Gorillaz na meer dan 15 jaar muziek maken had moeten klinken. De uitgenodigde groep artiesten, die voor een groot deel uit (gangster) rappers bestaat, doen hun werk gelukkig wel goed, maar zelfs het vuur van Vince Staples of de diepe, kalmerende stem van Benjamin Clementine zijn niet voldoende om de pijn van dit muzikale wrak te sussen.
Oordeel: Op meerdere plekken wordt dit album als ‘dansmuziek voor het einde van de wereld’ omschreven. Als dit de soundtrack is voor het einde der tijden, hoop ik dood te zijn voor het zover is.
