De laatste tijd slaap ik onrustig. Als het geen mug is die mij wakker houdt, dan word ik zonder duidelijke reden badend in zweet wakker. Of het mijn voeding, geweten of irrationele angsten zijn, zal ik misschien nooit achter komen. Een gemiste review van het nieuwe album van een van mijn favoriete artiesten is in ieder geval iets dat ik niet op mijn geweten wil hebben. Net zoals zanger Jonathan Higgs heeft doorgebeten door zijn writer’s block heen om teksten te construeren voor A Fever Dream, moet ik mij over de mijne heen zetten om een review te schrijven over Everything Everything.
Het thema is duidelijk hoorbaar vanaf het eerste moment; synthtoetsen die onregelmatig de trap op- en aflopen op Night of the Long Knives leiden een onstuimige nacht in. Al snel barst de hel los met een aftakelend alarm dat overal doorheen snijdt. De rest van het nummer is een afwisseling van deze partijen gecombineerd met net zo doordringende zang en eindigt in een finale waarin een wirwar aan instrumenten en melodieën vragen om je aandacht.
Dit brengt mij bij wat Everything Everything zo’n indrukwekkende band maakt. Als geen ander weten ze een chaos aan instrumenten en verschillende melodieën in harmonie samen te brengen. Hierboven op spelen zet met dynamiek tussen luid en zacht als muzikaal component. Zo weet je nooit waar een langzame opbouw naar leidt en kijk niet verbaasd op wanneer je een muzikale linkse hoek krijgt door vijf extra instrumenten die plots een eenzame gitaar komen versterken.
De beste voorbeelden hiervan op A Fever Dream zijn het eerder beschreven Night of the Long Knives en Ivory Tower, mijn persoonlijke favoriet. Deze tweede is een briljante executie van ritmisch geweld met een enorme instrumentele gelaagdheid. Zo blijven de gitaren op Ivory Tower lange tijd op de achtergrond borrelen om tegen het einde met volle macht, eerst nonchalant, maar later krijsend, de regie over het nummer nemen. Big Game is een ander voorbeeld van hun spel met dynamiek. Iets dat begint in kalmerende, spookachtige sferen eindigt in een stadionrock solo waar zelfs Muse nog een puntje aan kan zuigen.
Balans in dynamiek is met momenten soms echter ver te zoeken. Tweede single Desire heeft een gezette, op hol geslagen synth in de hoofdrol die zijn beoogde aanstekelijkheid voorbijgaat en voornamelijk onnodig luid is als resultaat. Ook was een betere verdeling tussen hun kenmerkend snelle en de meer ingetogen nummers wenselijk geweest. De twee traagste tracks sluiten A Fever Dream af, waardoor New Deep wegvalt als mosterd vóór de maaltijd terwijl het beter had gediend als intermezzo tussen meer energieke delen. White Whale is met zijn dramatische toon en zijn uitgestrekte outro echter een waardige afsluiter.
Oordeel: Met A Fever Dream brengt Everything Everything ons hun meest humeurige album tot nu toe. Een onverwachte wending voor een band die bekend staat om kleurrijk en hyperactieve Artrock. Dit is op zichzelf geen negatief punt, zolang het niet af doet aan hun complexiteit of creativiteit. A Fever Dream is nog steeds spannend, complex, gelaagd, extravagant en hyperactief, maar minder vaak. Minder gevarieerd, dansbaar, levendig met minder verrassingen. Hun dynamiekspel houden ze echter nog stevig vast, hoewel dat op Desire verkeerd uitpakt. Zoals een koortsdroom een nodige bijkomstigheid is van het uitzweten van een griepje, is a Fever Dream mogelijk een nodig somber uitstapje voor Everything Everything om voortaan vrolijkere nachten tegemoet te gaan.
