‘Dokter wie? Oh, die van de koptelefoons!’ Het zou me niet verbazen als de gemiddelde persoon Dr. Dre tegenwoordig kent van zijn ‘Beats’ in plaats van zijn beats. Slechte woordgrappen terzijde gelaten is Dr. Dre een jaren ’80 en ’90 Hip-hop legende die zijn rapcarrière het afgelopen millennium op een laag pitje heeft gezet. Niet gek wanneer je het druk hebt met een eigen label, audiomerk en het omtoveren van straatjochies tot miljonairs. Nu is hij dan na 16 lange jaren terug met een eigen album; Compton. De vraag blijft dan: is Dr. Dre nog steeds relevant voor de huidige rapomgeving of is hij zijn kunsten verleerd?
Het eerste dat opvalt aan Compton is de immens sterke productie. Dr. Dre laat horen waarom hij naast rapper op de eerste plaats een producent is. Het is een haast een soort magie die Dre kan loslaten op nummers, zodat de volledige instrumentatie tot zijn recht komt. Meneer Young staat er namelijk om bekend dat hij zijn tracks live opneemt, in plaats van gemakzuchtig te samplen. Hierdoor klinkt de muziek organisch en levendig.
Hiernaast hebben de beats allemaal hun eigen geluid met verschillende eigenschappen. We krijgen een dreigend pianoloopje vergezeld door een ongelooflijk diepe bas op Genocide (geloof me, hier heb je een goede geluid-set voor nodig), een grootse opening van blazers op Loose Cannons, scheurende elektrische gitaren op Issues en zelfs een Spaanse gitaar op For the Love of Money. Niet alle nummers zijn even sterk, maar er is wel duidelijk moeite gedaan om ze allemaal uniek te laten klinken.
Zoals een Hip-hop album betaamt (en zeker een Dr. Dre plaat), staat het bomvol van de gastoptredens. Veteranen als Ice Cube, Xzibit en Snoop Dogg komen langs, maar ook Kendrick Lamar en een aantal minder bekende namen maken een verschijning. Dit geeft een lekker gevarieerd rap-pallet met verschillende stijlen en inhoud. Er staan ook een aantal zangers op deze plaat die zelfs wat rustigere en mooie momenten verzorgen.
De thema’s die Compton behandelt zullen een gemiddelde gangsterrap liefhebber niet verassen. Het album is getiteld naar de stad waar Dr. Dre en vele andere rappers zijn opgegroeid. Compton staat bekend om zijn voornamelijk zwarte bevolking en hoge criminaliteit. Onderwerpen die behandelt worden zijn dan ook moord, drugs dealen, racisme, veel geld verdienen, je kent het allemaal wel. Verder is Compton een eerbetoon aan waar het gangsterleven toe kan leiden en aan Dr. Dre namens anders rappers.
Gelukkig weet Dr. Dre er vanuit zijn positie er een eigen draai aan te geven. Ondertussen 50 jaar en de titel Godfather of Rap waardig blikt hij voornamelijk terug op de bovengenoemde thema’s. Dre is niet meer een arme jongen uit de Ghetto met een droom over geld verdienen, maar een succesvolle, hard werkende zakenman. Iedereen heeft hoge verwachtingen van hem en mensen willen in zijn succes delen. Zijn machtige, maar ook kwetsbare positie in de Hip-hop wereld verwoordt hij goed op tracks als It’s All On Me en Talking to My Diary.
Oordeel: André ‘Dr. Dre’ Young heeft het nog steeds. De beats klinken modern met de kwaliteit waar de dokter om bekend staat. Niet alle nummers zijn even memorabel, maar dit neemt neem niet weg dat de productie over de gehele plaat ijzersterk is. Gastoptredens zijn goed uitgekozen en met name Kendrick Lamar gaat hard in zijn Verses. Met zestien tracks is Compton een aardige lange zit, maar is voor het grootste deel een vermakelijke rit.
Ja en die Anderson Paak klinkt ook als een baas op die nieuwe Dre LP.
Ik had een te hoge verwachting, dus vond het wel goed maar niet TE goed. Als dre lang wacht voordat hij iets uitbrengt dan gaan mensen heel veel verwachten. Vooral met zo een rep en geschiedenis in de game.