Crash Bandicoot staat op het voorfront van de hete zomer vol remakes waar ik het in mijn ARMS review over had. Het is het beestje vergeven, want de arme malloot heeft al in geen 15 jaar een (goed) spel gezien. Zijn eerste 3 spellen gebundeld in een fraaie remaster voor 40 euro getiteld Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, is een deal waar weinig op aan te merken is. Dat is puur vanuit een kwantiteitsperspectief. Kunnen de PlayStation klassiekers in hun gameplay ook nog steeds indruk maken?
Laat ik beginnen bij het eerste overduidelijke verkooppunt van deze trilogie; de opgepoetste pixels. Er is bewust gekozen voor de titel ‘remaster’ in plaatst van ‘remake’ om zich te onderscheiden van heruitgaven die slechts een likje HD-verf aan hun producten geven. Deze remaster bevat een volledige heropbouw van de code. Dit betekent gloednieuwe modellen van personages, textures, cutscenes en opnieuw opgenomen audio, allemaal in een 4k resolutie. In de gameplay zijn geen veranderingen gemaakt, behalve dat je je nu in alle delen aan time trials kunt wagen, in plaats van alleen deel 3, en zaken als de interface en opslaan versimpeld zijn. In termen van presentatie is puik werk afgeleverd.
Zoals gezegd is er in de gameplay zelf eigenlijk niets veranderd. Crash Bandicoot was in zijn tijd met het ‘verticaal platformen’ een innovatief concept, maar toont nu zijn oude jaren. De moeilijkheidsgraad van het spel (vooral het eerste deel) stijgt snel, waarbij sprongen moeilijk, maar vaak eerlijk zijn. Daar Crash Bandicoot zich op een 2.5D vlak bevindt, kunnen afstanden soms lastig in te schatten zijn, waarbij je soms ook onverwachts aan de zijkant van een level eraf kunt vallen. De camera die soms gevaren verschuilt of deze te laat toont, helpt hier niet bij. Met momenten is het zelfs onmogelijk om te reageren op wat er komen gaat waardoor levels veranderen in een trial & error beproeving met een vleugje commando pinkelen.
Andere bronnen van frustratie liggen in verouderde gameplaymechanieken. Iedere keer nadat je een krat stuk maakt alle Wumpa Fruit eigenhandig moeten oprapen, in plaats van dat dit automatisch gaat, kost onnodig veel tijd waardoor ik soms niet eens meer de moeite nam. Verwacht door de moeilijkheid ook vaak het game over scherm te zien. Er is namelijk vaak geen betrouwbare of makkelijke manier om snel levens te sprokkelen. Series als Super Mario begrijpen dat game overs een mechaniek is dat niet meer nodig is in moderne spellen en voorzien je daarom van voldoende levens of halen het idee van levens in zijn geheel weg. Constant het eerste deel van een level opnieuw moeten doen kost wederom onnodig veel tijd. Je beperkte hoeveelheid levens kwijtraken aan de eerdergenoemde ontwerpgebreken is een extra frustratie.
Begrijp me niet verkeerd, onder alle frustratie schuilt een solide platformer op alle fronten. De levels zijn gevarieerd in hun omgevingen met voldoende afwisseling in daadwerkelijke gameplay. Crash is op zijn best wanneer je in Indiana Jones stijl weg moet rennen voor een immense rolsteen of op een babytijger vliegende draken moet ontwijken. Vijanden vereisen verschillende manieren van aanvallen, waardoor je gedwongen wordt alert te blijven. Het einde van een level halen na ontelbare game over schermen geeft dan ook veel voldoening. Baasgevechten zijn daarentegen vaak absurd makkelijk of slechts vervelend, omdat ze gebaseerd zijn op het onthouden van een patroon.
Door het wisselende perspectief en de klungelige camera kunnen sprongen soms onnodig lastig zijn, maar de controls zijn gelukkig responsief. Vanaf deel twee krijg je toegang tot een glij-aanval die toegang biedt tot een extra hoge sprong. Deel 3 breidt hierop uit met superkrachten zoals een dubbele sprong of de mogelijkheid om te sprinten. Dit geeft het platformen meer diepte en een betere controle. Het enige nadeel hiervan is dat door de toevoeging van al deze opties de originele Crash Bandicoot hierdoor stroef aan zal voelen. Mijn tip is dan ook om deel 1 eerst te spelen voor je begint aan deel 2 en 3.
Oordeel: Ben je een fan van Crash Bandicoot of ben je een fanatiek verslinder van platformgames, dan zal je je thuis voelen in deze N. Sane Trilogy. Heb je echter nooit vernomen van dit maniakaal monster en ben je op zoek naar een spel waar je ontspannen tijd mee kan doden, kijk dan snel de andere kant op. Crash Bandicoot heeft zeker een aantal gebreken, maar gelukkig tast geen enkele cruciale elementen aan wat het genot zwaar aan zou tasten.
