alt-J kwam op de proppen met hun eerste album in een tijd dat er volop met ‘hipster’ gescholden werd om pretentieuze millennials te typeren, waardoor de twee al snel synoniem aan elkaar werden. An Awesome Wave werd over het algemeen lovend ontvangen en geen festival was compleet zonder dat Breezeblocks op een podium of op het kampeerterrein te horen was. Hun succes met meerstemmige zang, aparte instrumentatie en gedurfde structuren zetten ze voort op This Is All Yours, hoewel niet iedereen te spreken was over het nog meer gekunstelde geluid dat ze brachten. Kunnen ze nu met een bandlid minder hun kwaliteit hooghouden op Relaxer?
Mijn ontgoocheling was groot toen ik de tracklist zag en niet als eerste werd begroet door een nummer dat simpelweg ‘intro’ heet. Dit samen met korte a capella of instrumentale intermezzo’s zijn voor mij de herkenbare keurmerken van een alt-J plaat. Dit keer moet op een met totaal van acht nummers tellend album iedere noot imponeren. Intro vervanger 3WW doet zijn werk door te openen met een enkele gitaar die al snel wordt bijgestaan door een dreunende bas. Pas bijna nadat twee minuten verstreken zijn, komt de zang erbij. Ondanks de opzwellingen die mooi afsterven naar een basis van gitaar en piano en de afwisseling tussen mannelijke- en vrouwelijke zang, wat een terugkerend thema is op Relaxer, voelt 3WW niet als een afgerond nummer voor mij. Het deed me verlangen naar meer.
Veel van wat ik wenste wordt ingewilligd op tweede single In Cold Blood; een bombastisch nummer met koperblazers in de hoofdrol en een gastoptreden van een hyperactieve Casiotone, die als we de band mogen geloven, hen £1.05 op Ebay heeft gekost. Deze sterke start wordt echter abrupt tot halt geroepen door de traagste cover van House of Rising Sun die ik zelf heb gehoord. Dat ik allerminst een fan ben van dit over-gecovered nummer zal hierin ongetwijfeld meespelen, maar het voelt in zijn geheel misplaatst op Relaxer. Dat het grof gemixte Hit Me Like that Snare direct hierop volgt, zorgt voor een onplezierig contrast. Het is luidruchtig zonder doel en de gemompelde zang in combinatie met willekeurig Japanse tekst is voor mij een representatie van een artiest die de weg kwijt is.
Met de ritmische gelaagdheid op Deadcrush heb ik mij gelukkig nog goed weten te vermaken en het is met zijn aparte swing dan ook het meest dansbare werk op Relaxer. De overige drie nummers zijn een snoozefest die je doet vergeten waar het ene nummer begint en het ander eindigt. Op een aantal mooie zangmelodieën na, heb ik niet voel goeds kwijt over dit drieluik.
Oordeel: Relaxer voelt niet af. Hetgeen waar alt-J groot op is geworden, wordt hier in de steek gelaten met een kaal project als resultaat. Dit is hoe ik mij voorstel dat een soloproject van zanger Joe Newman zou klinken of misschien een EP van nummers die een volledige release niet halen. alt-J slaat een nieuwe weg in waar ze hun foefjes en gave wisselwerking tussen gevarieerde instrumentatie en zang grotendeels achterwege laten. Voor iemand die op zoek is naar onopvallende achtergrondmuziek is dit een goede ontwikkeling, maar de actieve luistermuziek die ik zocht, heb ik in ieder geval niet ontvangen.
