Mario Party is speciaal. Het is een magische plek waar je voor een periode van 2-4 uur als een bezetene over de lijken van familieleden en beste vrienden heengaat in je zoektocht naar de meeste sterren. Dit doe je het liefst door onderweg te domineren in minigames en zo vaak mogelijk zuurverdiende munten van je medespelers af te troggelen. Op het einde mag je van geluk spreken te zegevieren met een lege overwinning, die als enig lichtpuntje heeft dat je minder geleden hebt dan je rivalen. Achter alle pijn schuilen echter de momenten waarop je hebt genoten van de misère van anderen. Mario Party: The Top 100 belooft met zijn verzameling van de beste 100 minigames allertijden een marteling die je nooit zult vergeten: iets waar ik gelijke delen enthousiast en doodsbenauwd van word.
Dat Mario Party: The Top 100 werd aangekondigd voor de stervende Nintendo 3DS in plaats van de kersverse en immens populaire Nintendo Switch, was al teken genoeg dat dit geen liefdesproject, maar een afdankertje zou zijn. Mario party is al twee generaties aan consoles het ondergeschoven kindje van Nintendo, maar zo te zien was dit een project waar de ontwikkelaar zich zelfs voor schaamde. Het eerste dat je zal opvallen is dat er geen traditionele speelborden zijn. Laat mij dat nog eens herhalen met iets meer nadruk; ER ZIJN GEEN TRADITIONELE SPEELBORDEN.
Er zit welgeteld één speelbord in dit spel, maar het is er niet eentje zoals we ze kennen. In plaats van een systeem waar iedereen om beurten een circulair bord met verschillende paden aflegt, is dit een vierkant bord waar iedereen tegelijkertijd overheen beweegt. Op het bord vind je zaken als items, munten en natuurlijk de sterren die je de overwinning bezorgen. Minigames gebeuren niet na iedere beurt, maar komen alleen aan bod wanneer iemand een ‘minigame-ballon’ passeert. Het komt dus voor dat je vijf beurten achter elkaar rondloopt zonder enige minigame te spelen.
Om het erger te maken moet iedere speler aan het begin een pakket van vijf minigames kiezen, waardoor je slechts met een poule van twintig minigames per sessie speelt. Hoewel The Top 100 volledig draait om minigames, zitten er absurde en onverklaarbare beperkingen op hoe vaak je van ze kunt genieten. Andere manieren om te spelen zijn Championship Battle en Decathlon. Bij de eerste kies je simpelweg drie of vijf minigames om in volgorde te spelen. Decathlon bleek de leukste modus in The Top 100. Hierbij speel je tien minigames waarbij altijd een high score of beste tijd te halen is. De winnaar wordt bepaald aan de hand van een opgetelde score aan het einde.
Ik vind het haast onvoorstelbaar dat de moeite is gedaan om 100 verschillende minigames op te poetsen, maar niet de moeite wordt gedaan om er een degelijk spel omheen te bouwen. Het was zo simpel geweest om de vijf meest memorabele speelborden uit vorige delen toe te voegen om het mogelijke plezier en levensduur significant te verhogen. Als complete doodsteek is de draadloze verbinding op de verouderde 3DS zo slecht dat een speelsessie op ieder willekeurig moment onderbroken kan worden, zonder dat deze wordt opgeslagen om het te kunnen hervatten.
Oordeel: Nintendo heeft hier volledig de plank misgeslagen. Ze begrijpen duidelijk niet dat Mario Party niet zozeer draait om de minigames, maar om de gehele ervaring waar het deel van uitmaakt. De minigames zijn goed uitgekozen, maar het ontwerp eromheen is lui, ondoordacht en onuitgewerkt. Het voelt alsof er extra moeite gedaan is hier een slecht spel van te maken. Mijn gok is dat Nintendo hier expres de franchise de nek omdraait, zodat we Mario Party collectief zo snel mogelijk vergeten, want zelfs als gratis titel zou The Top 100 niet de ruimte op je geheugenkaart waard zijn.
