Iedere keer wanneer ik alle albumhoezen van De Staat naast elkaar zie staan op mijn telefoon word ik een klein beetje gelukkig. De covers zijn simpel, maar passen met hun kleurenschema perfect bij elkaar. Dit op zich reflecteert al de benadering van muziek door De Staat; niet al te veel gedoe, maar een enorm aandacht voor detail en harmonie. Trouw aan hun oorsprong met voldoende variatie en aanpassingen om interessant te blijven. De Staat staat garant voor een enerverende muzikale beleving.
Ergens zie ik De Staat nog steeds als een frisse, nieuwe band. Dit komt door hun speelse stijl van muziek maken, maar na vier albums en ondertussen acht jaar te hebben meegedraaid, zijn het ouwe rotten in het vak. Het is te horen aan hun verfijnde eigen geluid dat ze de nodige tijd hebben gehad om zich als band te ontwikkelen. O is de beste belichaming van dit geluid tot nu toe en daarmee het beste voorbeeld van wat deze formule zo heerlijk maakt. De basis blijft hetzelfde; modervette riffs, harde drums en catchy refreinen. Iets meer dan op voorgaande werken horen we ook elektronische foefjes. Make the Call, Leave it All klinkt zelfs alsof het direct van Justice’s Audio, Video, Disco af is geplukt. Hiermee wil ik niet zeggen dat De Staat het geluid van anderen steelt, maar juist dat ze gevarieerde muzikale elementen samen laten smelten tot een eigen product.
De tekst We’re gonna have some fun tonight op eerste single Peptalk geeft perfect weer waar O voor staat. Deze mannen brengen je namelijk een dansbare en uiterst aanstekelijke plaat. Het gros van de nummers is up tempo met de juiste keuze, de twee rustige tracks in het midden en als afsluiter te plaatsen. De meest memorabele momenten zijn o.a. het onberispelijke samenspel tussen gitaar en synth op Murder Death en een vertolking van het bluesschema, compleet in Staat-stijl, op Blues is Dead. Hun speelse karakter komt het beste naar voren op Systematic Lover, waar naar eenden klinkende gitaarstukken en een tekst over een Spockachtige geliefde te horen zijn. Door het hele album heen zal je getrakteerd worden op grove solo’s en strakke drumrolls. Er is geen saai moment te vinden op O, hoewel niet alle riffs even houdbaar of interessant zijn.
Ook al is De Staat een band is die je vooral een leuke tijd probeer te bezorgen, is er ook ruimte voor maatschappelijke kritiek. We horen Torre Florim spottend The more the views, the more it’s happened, You won’t care until I share zingen op Get on Screen over onze obsessie met alles vastleggen en delen voor sociale credit. Monstertrack Help Yourself haalt een pijnlijk punt over ons pietluttig egoïsme naar boven verwoord als Cause it’s you, just you, With all those holes to fill, I say first world problems first, voorzien van een dreigende begeleiding. Laat ik ook niet vergeten dat de beruchte koebel te horen is op laatstgenoemde track; omdat we allemaal meer koebel in ons leven kunnen gebruiken.
Oordeel: Bij een vierde album kakt een band al vaak in. Dit is niet het geval bij De Staat, er zit zelfs nog een stijgende lijn in. Het is een gedurfde uitspraak, maar O is het beste album dat dit Nijmeegse vijftal heeft gefabriceerd. Geen enkele andere Nederlandse band levert zo consistent werk en dat zonder in herhaling te vallen. Hun geluid blijft fris, vernieuwend, maar toch herkenbaar. Mijn pet gaat af voor de heren van De Staat en hun muzikale prestaties. Je vestigt jezelf namelijk niet zomaar als de beste alternative rockband van Nederland en ik zie ze waarschijnlijk terug op mijn eindlijst van dit jaar.
