Viva la Vida is één van de kutste nummers die ik ken. Dat hoeft geen geheim te zijn. Van de eentonige strijkinstrumenten tot het ‘inspirerende’ geschreeuw tegen het einde, en de afschuwelijke clip als rotte kers bovenop een hondendrol. Alles eraan is verwerpelijk. Waarom dit nummer zo veel publieke lof ontvangt, dat mede te zien is aan de positionering in de jaarlijkse Top 2000, ontgaat mij volledig en draagt bij aan mijn negatieve gevoelens voor het lied. Maar goed, dit is geen klaagzang over Viva la Vida, dit is een recensie van het nieuwe Coldplay album; A Head Full of Dreams.
Waarom ik Viva la Vida aan heb gehaald is om een muzikale breuk aan te tonen in het werk van Coldplay. Ruige rockers zijn de heren nooit geweest, maar de tweede helft van hun repertoire heeft te veel weg van ‘hap-slik-weg pop’. Eerlijk gezegd heb ik hun laatste drie albums, na het horen van de singles, besloten links te laten liggen aangezien ik wist wat me te wachten stond. Dit jaar probeer ik deze inmiddels bijna twintig jaar oude band een eerlijke kans te geven. A Head Full of Dreams betekent voor mij dus een terugkeer naar Coldplay.
Het geluid van A Head Full of Dreams kan ik het best omschrijven als een waas. Er is altijd wel een synth- of lage bastoon waar het hele nummer op rust. Dit zorgt ervoor dat alles als een modderig geheel klinkt en de individuele instrumenten verdronken raken in ‘de waas’. Er zijn duidelijk invloeden uit verschillende genres te horen, zoals de pompende technobas op de opener of zelfs trap snares op X Marks the Spot. De mengelmoes werkt soms goed en klinkt op andere momenten als een rommeltje. Al met als ontstijgt A Head Full of Dreams zelden de middelmaat.
Coldplay – Adventure Of A Lifetime
Nou moet ik wel zeggen, dat er met momenten plezier aan dit album te beleven is. Kleine hoogtepunten zijn Up&Up en Fun waar Tove Lo op meezingt. Ik heb geen idee wie deze dame is, maar ze is een waardevolle toevoeging aan het nummer. Ook Army of One direct gevolgd door X Marks the Spot vallen door hun apart geluid positief op. Hiernaast zijn veel van de nummers snel vergeten door hun vlakke presentatie. De constant herhalende riff op Adventure of a Lifetime is zelfs vermoeiend en komt al tijdens de eerste luisterbeurt je strot uit. Een bizar geval is het nummer Birds. De baslijn dat door bijna het hele nummer speelt, is namelijk bijna een exacte kopie van de baslijn in internethit BRODYQUEST (zoek het op!) . Het enige verschil is dat BRODYQUEST wel een leuke track om naar te luisteren is.
BRODYQUEST
Het ironische aan Coldplay is dat ze graag inspirerend en groots willen klinken terwijl hun muziek tegenwoordig inspiratie mist. Met A Head Full of Dreams brengen ze een album dat voor het grootste deel gemakkelijk in het gehoor ligt en met momenten irriteert. Mijn terugkeer naar Coldplay is exact wat ik er van verwacht had; vergetelijke pop die een woonkamer van achtergrond geluid kan voorzien. Ik kan me gelukkig prijzen dat er zich geen Viva La Vida-achtige taferelen voordoen, maar erg warm word ik ook niet van A Head Full of Dreams. Voor de massa’s heeft deze nieuwe pop formule van Coldplay als een trein gewerkt en zal dat waarschijnlijk blijven doen. Daarom wens ik de heren van Coldplay veel plezier met de huismoeders in de stadions!
