‘Snel, noem een Frans dj-duo dat zelden een nieuw album uitbrengt?’ Velen zullen direct aan Daft Punk denken, maar er is er nog een. Ik herinner mij nog goed dat ik op mijn 16e verjaardag geld had gekregen van een groepje vrienden, waarmee ik direct de Free Record Shop was ingegaan. Hier schafte ik een jubileum heruitgave van Illmatic van Nas en een livealbum van Justice aan. Een van mijn eerste fysieke platen en met name de tweede waar ik met volle teugen van heb genoten. Justice draait al sinds 2003 mee en heeft in zijn vroege dagen een aantal hits gescoord. We Are Your Friends en D.A.N.C.E. zijn zelfs negen jaar na uitgave nog steeds populaire clubplaten. Dit is het langste dat ze op zich hebben laten wachten, dus de verwachtingen zijn hoog voor hun derde album, Woman.
In ware Justice traditie opent Woman met een rustige eerste minuut op Safe and Sound waarop de dikke, stuwende baslijnen al snel hun intrede doen. Andere bekende elementen zoals allerlei soorten hyperactieve synthloopjes, plaatselijke gillende gitaren en bombastische strijkpartijen maken ook hun terugkeer. Zang bestaat uit vrouwelijke koortjes en gladde, voor mij onbekende, mannelijke vocals. Eigenlijk is het in ieder opzicht een Justice plaat, maar toch voelt er iets niet helemaal…juist.
Het is het feit dat er een belangrijke spanning, dreiging en hardheid uit is gefilterd. Hun house karakter waar ze op ✞(Cross) bekend mee werden, is verdwenen en heeft ruimte gemaakt voor een moderne disco aanpak. Ik kan het geluid niet beter omschrijven dan als futuristisch retro. Deze geleidelijke metamorfose, die begon op hun tweede album Audio, Video, Disco, heeft een ongemakkelijk punt bereikt. Waar op hun tweede werk de disco invloeden nog bijdroegen aan een toegankelijke danservaring, geeft het op Woman geen richting meer. Er is geen duidelijk keuze gemaakt tussen dans- of luistermuziek, waardoor het als geen van beide klinkt. Het is alsof het tweetal, kijkende naar de tijd tussen albums, er te veel over nadenkt, het zichzelf te moeilijk maakt, in plaats van te focussen op een kern van samenspel tussen stevige ritmes, grove synthmelodieën en nog grovere baslijnen.
Schijnend middelpunt is de eerste single en met grote afstand mijn favoriete nummer Randy. Dit is het enige nummer waarop ze écht de perfecte balans weten te treffen van dit mildere geluid. Een heavy metal riff, een aanstekelijke clavichord en zelfs strijkers wisselen elkaar constant af of spelen samen, zonder overvol of chaotisch te klinken. Randy is dansbaar en valt gemakkelijk in het gehoor, bevat interessante overgangen en is tegelijkertijd catchy. Andere favoriet is Chorus, met zeven minuten het langste (speelduur van de rest is ook opvallend lang) en meest excentrieke nummer. Niet alleen is er met intervallen van een halve maat witte ruis te horen, ook bevat de bridge spookachtig gehuil. Het gros van de nummers is echter te veilig en nietszeggend om een duidelijke mening over te vormen. Ze zijn niet vervelend of opvallend in negatieve zin…behalve Love S.O.S., waarop ze dachten dat een constant luchtalarm een slimme muzikale zet zou zijn.
Oordeel: Je ervaring van Woman zal deels afhangen van je verwachtingen. De harde house invloeden zijn zo goed als weg en de plaat voelt schizofreen aan. De heren Augé en Rosnay wisten niet te kiezen tussen dans- en luisterelectro, wat zorgt voor een ongemakkelijke mix. Eenmaal gewend aan de grotendeels midtempo nummers betrapte ik me er al snel op dat ik een melodie mee neuriede en mijn hoofd op en neer bewoog. De bekende elementen zijn allemaal aanwezig, alleen is de gehele mix een stuk milder en tammer. Het is niet het album waar een gemiddelde Justice fan op had gehoopt, zeker aangezien het duo zo zelden nieuw werk laat horen. Toch maakt het natuurlijke gevoel voor melodie, instrumentatie en structuur dat deze Fransen bezitten het niet tot een volledig vergeetbare luisterervaring.
