In een korte tijd zijn er documentaires uitgekomen over twee Club 27 leden Kurt Cobain en Amy Winehouse. Losbandige levensstijlen en een dramatische geschiedenis zorgen ervoor dat ze interessante onderwerpen voor het witte doek zijn. Nu is het ook tijd voor Janis Joplin om met Janis: Little Girl Blue onder de loep te worden genomen. Hoewel ze geëerd wordt als een van de grootste artiesten uit de jaren ’60, heb ik nooit het gevoel gehad dat ze buiten de Verenigde Staten een grote impact heeft gemaakt. De weken voorafgaande aan de film heb ik haar muziek geluisterd om alvast in de stemming te komen, en zodat ik een enigszins inhoudelijk verantwoorde recensie van de film kon schrijven. Mij laten informeren over wie deze bijzondere vrouw was, liet ik echter volledig aan de documentaire over.
PLOT: Little Girl Blue volgt een traditionele documentaire structuur om Janis’ verhaal te vertellen; het begint bij haar jeugd en eindigt met haar dood. Bij iedere tijdsperiode worden relevante mensen uit haar leven erbij gehaald waaronder familie, bandleden en oude geliefdes. De vorm is generiek, en door de monotone vertelwijze voelt de film tegen het einde langdradig aan. Hoewel het geen technisch of creatief hoogstandje is, doet dit niet af aan de inhoud.
Het begint dus met de moeilijke jeugd waar Janis mee te kampen had. Haar rebelse en uitgesproken persoonlijkheid botsten met de mentaliteit van een conservatief Texaans stadje in de jaren ’50. Op haar zeventiende ontdekte ze haar machtige zangstem en al snel daarop vertrok ze naar San Francisco om haar muzikale carrière na te jagen. Van haar eerste optredens tot het legendarische Woodstock van ’69 en alles ertussenin wordt behandeld. Echter wel met een exclusieve focus op haar persoonlijke leven van muziek, liefde en drugs. Binnen dit beperkt kader is er gelukkig een goede balans gevonden tussen interviews met vrienden en familie, muziek en natuurlijk Janis zelf.
Naarmate de film vordert, wordt het steeds duidelijker dat Joplin haar hele leven lang op zoek is geweest naar acceptatie. Dat ze in haar tienerjaren door haar excentriek gedrag als paria is behandeld, heeft littekens achtergelaten. Hoewel ze al vlug in een gemeenschap van musici terechtkwam waar ze zichzelf kon zijn, is haar zoektocht nooit geëindigd. Ze wilde dat de hele wereld van haar hield. Dit verklaarde haar obsessie met roem, optreden en de vele geliefdes die ze heeft gehad. Doordat ze constant op zoek was naar adrenaline, ook wanneer ze niet op het podium stond, gepaard met haar innerlijke worstelingen en eenzaamheid, verloor ze zichzelf in de heroïne en alcohol. Joplin’s kort, maar bijzonder heftig en emotioneel leven is mooi in beeld gebracht.
OORDEEL: Little Girl Blue is zowel geschikt voor Janis fan als voor complete Janis leken. De film geeft namelijk een algemeen overzicht van haar persoonlijk leven. Er is echter helaas weinig nadruk op haar maatschappelijke invloed of haar verhouding tot andere artiesten. Een bijzonder documentaire is dit niet, maar Janis is dat gelukkig wel. Gecombineerd met dat er goed onderzoek is gedaan om de significante mensen erbij te betrekken, maakt dit tot een waardige toevoeging aan de Club 27 documentaires.
