De jeugd is tegenwoordig in de dertig en heeft een obsessie met katten. Tenminste, als je De Jeugd van Tegenwoordig wilt zien als een muzikale reflectie van wat speelt onder jongeren. Na 10 jaar mee te hebben gedraaid in de muziekindustrie kunnen we in ieder geval veilig stellen dat De Jeugd zijn hoogtepunt in populariteit al heeft gehad. Dat weerhoudt deze mannen er niet van om volop te blijven touren en platen te maken, met ondertussen hun vijfde album; Manon. Zit er nog voldoende pit in deze heren om hun electro hip-hop te blijven maken, of laat de tand des tijds zijn sporen achter?
Het eerste dat opvalt bij het opzetten van Manon is de thematiek; we hebben hier te maken met een heus liefdesalbum (of zoals De Jeugd het zelf noemt ‘een ode aan de vrouw’). Dezelfde mannen die vroeger naar Bitches aan het hengelen waren en rapten over huilend coke in de club doen, hebben nu flink de liefdeskriebels te pakken. Het gaat zelfs zo ver dat er een lopend verhaal over deze Manon door de nummers heen te bespeuren is. Van de eerste ontmoeting en de sekspartijen tot aan het huwelijk en het uiteindelijk ongelukkige einde voor het koppel; we krijgen het allemaal mee op deze plaat. Laat je echter niet misleiden door het pad waar De Jeugd met Manon mee is ingeslagen. Hoewel het gaat over liefde, wordt het gebracht met de ernst van een tienerserie. De teksten zijn flauw en vaak vroeg ik me af of ze de bedoeling hadden grappig te zijn of een oprecht gebaar probeerden te maken.
Aangezien het hier een ‘gevoelig’ onderwerp betreft, is ook de muzikale stijl duidelijk afgestemd op het thema. Hoewel de ijzersterke productie van Bas Bron nog steeds een betrouwbare basis vormt, kan ik verder weinig positiefs kwijt over dit album. Rap is ingewisseld voor meer geAuto-Tuned gezang, iets waar een gemiddelde Jeugd fan niet vrolijk van zal worden. Het funky-electronic gevoel dat op voorgangers De Lachende Derde en Ja, Natúúrlijk is geïntroduceerd en verder ontwikkelt, is terug op Manon. Ditmaal missen we alleen de hardheid en dansbaarheid waar De Jeugd altijd garant voor stond.
We hebben zelfs te maken met een aantal dieptepunten uit de carrière van De Jeugd van Tegenwoordig. Vals gezang van Vieze Fur ondersteund door een droge beat op Neonlichten in de Regen is niet iets waar ik vrolijk van word. Afsluiters Ze Kan Me Wel Schieten, Pt. 1, gevolgd door Pt. 2 & Pt. 3 zijn voor mij al helemaal een raadsel. Pt. 1 kan ik als niets anders dan een mislukte sketch omschrijven. We horen een geschil tussen Manon en Willie Wartaal via de telefoon, waarbij alleen de kant van Willie verstaanbaar is. Niet alleen acteert WiWa het gesprek slecht, maar weet ook de inhoud op geen enkele manier te boeien. Pt. 2 & Pt. 3 is met zeven minuten te lang voor zijn eigen goed. Tekstueel gezien is deze track al helemaal om te huilen, omdat de humor hier niet verder reikt dan die van een kleuter. Hoogepunt is wanneer de frase ‘zoek dekking’ wordt omgevormd tot ‘doek zekking’.
Nog bedroevender is een tease als Stuntro te horen die klinkt als een vertrouwd lekker Jeugd nummer, maar met een lengte van slechte 1:31 de luisteraar onbevredigd achterlaat. Lichtpuntjes zijn de aanstekelijke titeltrack Manon en het enige grappige, maar ook dansbare nummer zakmuitdeheup. BPM69, Futurophobia en Ik Was een Klootzak zijn ook een aantal luisterbeurten waard.
Conclusie: Het doet me pijn dit te moeten zeggen aangezien ik De Jeugd altijd een warm hart toedraag, maar dit is het slechtste album dat ze tot nu toe hebben uitgebracht. Weg is de humor, weg zijn de aanstekelijke beats en weg zijn de slimme raps. Wat we overhouden zijn liefdesliedjes die de plank misslaan, vals gezang hier en daar en een lijst aan ongeïnspireerde beats. Misschien werkt De Jeugd formule niet meer op deze leeftijd, hebben de vier mannen een pauze van elkaar nodig of misschien hebben we hier te maken met een onvermijdelijk minder werk binnen het oeuvre van een artiest. Hoe dan ook is Manon niet het De Jeugd van Tegenwoordig album waar ik op had gehoopt.
Ik sluit me hierbij volledig aan. Echt alles wat je zegt kan in beamen.
Ik vraag me wel af wat de bedoeling van dit album is geweest. Is dit een album die je thuis scheeldraait als achtergrondmuziek bij het koken in de keuken? Missie geslaagd. Is dit een album waarmee ze gigs willen verzorgen? Hoe de fuck gaan ze dat voor elkaar krijgen met dit soort muziek?
Ze kan me wel schieten is een geniale plaat . Je snapt duidelijk de context niet