Top 10 Albums Van 2017

2017 was op persoonlijk vlak een vreemd muzikaal jaar. Veel grote artiesten waar ik grote verwachtingen van had, brachten een album uit, maar een opvallende hoeveelheid stelde teleur. Queens of the Stone Age, Arcade Fire en LCD Soundsystem zijn stuk voor stuk artiesten die in andere jaren gemakkelijk top 3 posities hadden gehaald, maar dit jaar niet eens in de aanmerking kwamen voor een top tien notering. Elk nadeel heeft zo zijn voordeel, wat in dit geval betekent dat er meer ruimte was voor artiesten die normaal net buiten de boot zouden vallen. Het was een jaar van ontdekkingen en artiesten die zichzelf succesvol en minder succesvol vernieuwen. De trend van vernieuwingen is eentje die ik aanmoedig voor 2018 met een hoop op hogere slaagkansen.

10. Spinvis – Trein Vuur Dageraad

Het maakt me blij dat ik ieder jaar met een goed gevoel een Nederlandse artiest in mijn top 10 albums van het jaar kan plaatsen. Trein Vuur Dageraad heeft een luchtigere klank dan zijn voorganger Tot Ziens, Justine Keller, hoewel nog steeds onderwerpen worden aangehaald die een man van middelbare leeftijd teisteren. Spinvis’ talent voor componeren met veel of juist weinig middelen en aparte combinaties is met volle kracht aanwezig. Zo laat hij harde toetsaanslagen van een piano een chaotische gitaarsolo complimenteren op Hallo, Maandag en klinkt Dageraadplein als hoe ik mij voorstel een Olympisch nummer zou klinken als Spinvis gevraagd zou worden deze te schrijven. Het hoogtepunt is de euforische titeltrack, die zich kan meten met zijn beste werk. Er is een goede balans tussen het tempo van de nummers, hoewel het enige dat mist een echte knaller zoals Bagagedrager of Ik Wil Alleen Maar Zwemmen is.

9. Sampha – Process

Dit mag dan Sampha’s eerste eigen album zijn, hij mist in ieder geval niet de ervaring van deelnemen aan hoogwaardige projecten. Zo heeft de 29-jarige Brit samengewerkt met o.a. Kanye West, Drake en Beyoncé. Sampha laat een interessante mix van R&B, Pop en Electronic horen vanuit het perspectief van een Singer-Songwriter. Zijn bekwaamheid op de piano gecombineerd met gevarieerde en energiek ritmes maakt dit tot een album dat bij veel verschillende stemmingen op te zetten is.

8. The Horrors – V

Hoewel Sea Within a Sea een van mijn favoriete nummers is, is The Horrors geen vaste kost voor mij. Toch ben ik erg blij dat ik V een kans heb gegeven. De band die steeds meer naar een Electronic kant neigt, levert een tiental robuuste nummers. Ze hebben een stevige lengte met voldoende ruimte voor instrumentele stukken die voortkomen uit een muur van geluid van overstuurde gitaren en talrijke elektronische details. In de kern is dit kwalitatieve Popmuziek gegoten in de vorm en met de geest van muziek voor een luisteraar die de Top 40 schuwt. Een combinatie waarvan ik mij kan voorstellen dat deze afschrikkend werkt. Zelf heb ik erg genoten van de melodieën die gemakkelijk in het gehoor liggen, maar bijgestaan worden door een warboel aan instrumenten die eigenlijk te hard om de aandacht vragen.

7. Drake – More Life

Mijn guilty pleasure van dit jaar gaat naar niemand anders dan Drake. Op More Life kan Drizzy niet kiezen tussen stoer willen doen voor zijn mannelijk publiek en zijn gevoelige kant tonen voor de dames, dus daarom doet hij ogenschijnlijk zonder moeite beide. Zo weet hij op Passionfruit een van de meest gevoelige momenten in het jaar van Hip-Hop te creëren, terwijl het opschepperige Gylachester een van zijn hardste momenten tot nu toe is. Helaas is More Life daardoor een project dat met 22 nummers te lang is voor zijn eigen goed. Dit betekende voor mij dat ik een helft van de nummers grijs heb gedraaid terwijl de andere helft binnen een seconde werd weggedrukt.

6. Alvvays – Antisocialites

Lo-Fi Indiepop is iets waar je mij altijd voor mag wakker maken, maar zelden is het iets waar ik op lange termijn naar terugkeer. Ditzelfde verhaal leek van toepassing op Antisocialites van Alvvays. Echter merkte ik na een aantal weken dat de melodieën en teksten bleven hangen en het een album was waar ik periodiek van begin tot eind naar teruggreep. De dromerige stem van frontvrouw Molly Rankin houd je gezelschap op de achtergrond, maar de poëtische verantwoorde lyrics zullen af en toe de aandacht opeisen. Instrumenteel moet je vooral zweverige tonen verwachten met tegelijkertijd een dik genoeg randje om je niet in slaap te sussen, maar juist in beweging te krijgen.

5. Slowdive – Slowdive

Avonden waar ik toe was aan ontspanning met een kop thee of mij moest focussen op schrijfwerk liet ik het vaak aan Slowdive over om de achtergrondmuziek in te vullen. Deze Shoegaze act draait al mee sinds de jaren ’80 en is na een stilte van bijna 20 jaar teruggekeerd. Persoonlijk was dit nieuwe album mijn introductie aan de band. Wanneer het eerste nummer van een band genaamd Slowdive op een album met dezelfde naam Slomo heet, weet je geen dansmuziek te moeten verwachten. Wat je echter ontvangt is volwassen Dreampop met nummers die de ademruimte krijgen te evolueren en door veelvoudig gebruik van reverb op de gitaren moeiteloos samensmelten. De drumpartij en afwisseling tussen mannelijke- en vrouwelijke zang bieden gelukkig nog genoeg pit om de aandacht vast te houden. Al met al prachtig sfeervolle muziek die mij menig fijne nachtrust heeft opgeleverd.

4. BROCKHAMPTON – SATURATION I, II & III

Hoe dit project pas in zijn laatste fase onder mijn aandacht was gekomen, is een raadsel dat ik nooit op zal lossen. Des te gelukkiger was ik toen ik niet een, twee, maar zelfs drie Hip-Hop platen van immense kwaliteit in een keer te verorberen had. Natuurlijk speel ik hier vals door drie albums op een notatie te plaatsen, maar een artiest zo bijzonder als een twaalf koppen tellende Boyband verdient een speciale behandeling. Hoewel Hip-Hop de boventoon voert zijn er ook voldoende R&B en Pop invloeden te bespeuren op de Saturation trilogie. Met zoveel genres verspreidt over 48 nummers gebracht door zeven eigenzinnige vocalisten zal je je niet snel vervelen. BROCKHAMPTON laat zien hoe ver je komt met vriendschap en het lef om genres op hun kop te gooien. Een gezonde dosis talent is natuurlijk ook vereist, want deze kwantiteit aan gestoorde beats en catchy melodieën kan niet zomaar iedereen uit zijn mouw schudden. BROCKHAMPTON maakt de claim ‘The best Boyband since One Direction’ meer dan waar en ik ben enorm nieuwsgierig naar de manieren waarop ze de muziekwereld in de toekomst op zullen verrassen.

3. Everything Everything – A Fever Dream

Dat ik een enorme Everything Everything fan ben is geen geheim. Aangezien hun vorig album Get to Heaven mijn album van het jaar 2015 was, hadden de Britse heren de bijna onmogelijke taak zichzelf te overtreffen in mijn ogen. Dat is dan ook niet gelukt, maar het vele male humeurigere A Fever Dream laat zien dat dit een band is die niet stilzit en al helemaal niet bang is zichzelf te vernieuwen. De energie is hoog met veel technisch spel en ditmaal een meer somber karakter en meer rustmomenten. Hoogtepunten bestaan uit een ritmische orgie met explosieve climax op Ivory Tower en titeltrack A Fever Dream dat een perfecte muzikale representatie is van een onstuimige koortsdroom.

De volledige review van A Fever Dream is hier te lezen.

2. The National – Sleep Well Beast

Het is een band. Ze maken goede muziek. Lees hier de volledige review.

1. Kendrick Lamar – DAMN.

Er kan slechts een King Kunta zijn en dat is Kendrick Lamar. Hoewel zijn vorige plaat To Pimp a Butterfly ontegenzeggelijk sterk was, ontketende het bij mij niet dezelfde sterke gevoelens als bij menig ander muziekliefhebber. DAMN. leek in de eerste weken en zelfs maanden niet eens boven zijn voorganger uit te komen, wat gedeeltelijk werd veroorzaakt door bijzonder geloofwaardige complottheorieën over een opvolgend album dat snel moest uitkomen, waar ik al reikhalzend naar uitkeek. De theorie bleek niet waar, maar een tweede album was niet nodig. Over het jaar heen groeide dit werk van Lamar als kool. De humeurige sfeer en soms neerslachtige vorm rappen had zo zijn gewenningsperiode en sociale boodschappen zijn minder aanwezig. Dit is echter geen album over politieke toestanden of racisme. Dit gaat over Lamar zelf; zijn twijfels en angsten. Het is een persoonlijk en kwetsbaar op een manier die je niet vaak ziet van Hip-Hop artiesten. FEAR. is hier het perfecte voorbeeld van, waarop Lamar vertelt over verschillende vormen van angst waar hij tegen aanliep op kenmerkende leeftijden in zijn leven, gebracht in drie compleet verschillende rapstijlen. De productie is van dezelfde hoge kwaliteit als we gewend zijn overgoten met meer elektronische effecten en een grotere focus op melodie. Als iemand nog twijfelde of Kendrick Lamar de grootste Hip-Hop artiest van de 21^ste eeuw is, dan wordt die twijfel verbrijzelt met DAMN.

De volledige review van DAMN. is hier te lezen.